Σκέφτομαι ότι χρειάζομαι κάτι για να με χαλαρώσει και να ξεκαθαρίσει το μυαλό μου. Κάτι για να ξεφύγω λίγο.
Μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω. Μόλις βγαίνω στην εθνική και αφήνω πίσω μου την κίνηση της πόλης αρχίζω να νιώθω καλύτερα, πιο ελεύθερη. Πατάω γκάζι, οι στροφές ανεβαίνουν. Φτάνουν στο κόκκινο και παίρνω βαθειά ανάσα. Είναι λες και ξαφνικά πέταξα από πάνω μου κάτι που με έσφιγγε χωρίς να το έχω αντιληφθεί. Αλλαγή ταχύτητας, πλησιάζουν οι όμορφες και ζόρικες στροφές. Το μυαλό σε εγρήγορση, συγκεντρωμένο αποκλειστικά στο δρόμο. Οι στροφές ανεβαίνουν πάλι και νιώθω την δύναμη της μηχανής, νιώθω ότι η επιτάχυνση σβήνει όσα με πιέζουν τελευταία. Σε κάθε στροφή αφήνω πίσω κι ένα πρόβλημα. Μέχρι να φτάσω στη μεγάλη ευθεία δεν έχει μείνει τίποτα, υπάρχω μόνο εγώ, το αυτοκίνητο και ο δρόμος.
Πατάω κι άλλο το γκάζι, ξανά οι στροφές στα κόκκινα. Απελευθέρωση! Αυθόρμητα εμφανίζεται το πρώτο χαμόγελο ικανοποίησης. Βάζω πέμπτη και τώρα πια χαλαρώνω, η ένταση υποχωρεί και δίνει τη θέση της στη γαλήνη. Είναι λες και ο αέρας έχει γίνει πιο ελαφρύς, όλα φαίνονται πιο όμορφα. Τα χιλιόμετρα φεύγουν, δε με νοιάζει πια τίποτα. Όταν φτάνω στον προορισμό μου είμαι άλλος άνθρωπος. Πιο ήρεμη, με πιο ξεκάθαρο μυαλό και αναζωογοννημένη, γεμάτη ενέργεια. Τελικά μου χρειαζόταν αυτή η διαδρομή. Η οδήγηση είναι το ηρεμιστικό μου. Δεν είναι η μεγάλη ταχύτητα που με ανεβάζει, είναι η επιτάχυνση που με εξιτάρει. Είναι ο ήχος της μηχανής, η αντίληψη της ροπής. Όσο περιέργο κι αν φαίνεται, γι’ αυτό λατρεύω την οδήγηση.
http://www.autoblog.gr/
