Πέρα από την πλάκα όμως, κατανοώ κάποιους που ενδεχομένως θα προσπεράσουν αυτό το review εξαιτίας του τίτλου. Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά αυτήν την κριτική μαρτυρώντας από τώρα την τελική άποψη/βαθμολογία, για να σας σας κάνω να ενδιαφερθείτε για την solo δουλειά του Kno, του παραγωγού και βασικού μέλους των CunninLynguists. Παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενο για έναν πραγματικά αξιόλογο δίσκο.
Πέρα από το εξαιρετικό λυρικό επίπεδο των CunninLynguists, υπάρχει η θεσπέσια μουσική που τους ακολουθεί σε όλες τις δισκογραφίες τους. Ο Kno είναι ο βασικός υπεύθυνος για τα εξαιρετικά beats που προσφέρονται μέσα από την δουλειά αυτού του group. Αυτόματα ο πήχης για τα παραγωγικά επίπεδα αυτού του album ανεβαίνει στα μάτια μου και η περιέργεια για τον προσωπικό ήχο του «Death Is Silent» είναι τεράστια. Το θέμα του θανάτου και οτιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτό κρίνεται εξαρχής από αρκετούς ως μακάβριο ή ζήτημα των Emo. Συγκεκριμένα, το επαγγελματικό περιβάλλον του Αμερικανού παραγωγού περιγράφει την θεματολογία ως εξής: «The record’s concept involves the inevitability of death and its impact on love, life, family and friends». Ο αφηγητής με καλωσορίζει σε αυτό το project, κάνοντας σπασμωδικές εμφανίσεις καθ όλη την διάρκεια του CD, προσθέτοντας μυστήριο και ένα γοητευτικό συναίσθημα σ’ ένα αρκετά σκοτεινό περιβάλλον. «Είναι δυνατόν να γοητεύει ο θάνατος?» θα αναρωτηθεί ο μέσος αναγνώστης διαβάζοντας αυτές τις πρώτες γραμμές.
Όταν τα samples λειτουργούν τόσο δημιουργικά, όταν ο μηχανισμός των απαλών drums και του ήρεμου πιάνου προχωρούν τόσο ομαλά, τότε η μουντίλα μετατρέπεται σε όνειρο και το μελαγχολικό σε ενδιαφέρον. Παρ’ όλο που δεν ξεφεύγει από την γνωστά του αποτελέσματα ως μουσικοσυνθέτης, καταφέρνει σε σχεδόν όλες τις ενορχηστρώσεις του να κρατήσει ένα εξαιρετικό και καλορυθμισμένο επίπεδο. Ο Kno κατορθώνει με ποικίλους τρόπους να μαγέψει τον ακροατή του. Πολλές φορές αρκεί μονάχα η μουσική του («If You Cry»), άλλες πάλι χρησιμοποιεί μικρά τρικ που δίνουν περισσότερα απ’ ότι νομίζει κανείς στην αρχή(π.χ. η παρουσία των φωνητικών του Kanye από το υπερπέραν με την φράση «If we die in each others arms, do we still get laid in the afterlife?» στο «Le Petit Mort (Come Die With Me)»). Το ευχάριστο είναι ότι οι συμμετοχές που επέλεξε προσωπικά με κάλυψαν και είχαν ευεργετικές διαθέσεις για να στηρίξουν τον βασικό καλλιτέχνη στο ραπάρισμα και στο λυρικό σκέλος του LP («Rhythm Of The Rain» ή «Not At The End»). Κάτι που χρειαζόταν, μια και κακά τα ψέματα, δεν είναι ο καλύτερος MC της πιάτσας. Τη δουλειά του την κάνει, έχει μερικές ωραίες μπάρες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καθίσει στο πλάι με καταξιωμένους rappers. Ειδικά, όταν έχει ακόμα αδυναμίες σε flow και όταν εκείνα που μεταφέρει ακούγονται προβλεπόμενα. Όλα αυτά βέβαια, γρήγορα ξεχνιούνται σ’ ένα producer’s album, με τις ηχητικές επινοήσεις να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο. Σε περιπτώσεις όπως το «They Told Me» δεν δίνεις καν σημασία στις λέξεις λόγω της φοβερής ατμόσφαιρας.
Έχοντας ακούσει ελάχιστες φορές τον Kno να πιάνει το μικρόφωνο στο χέρι του, θα πρέπει να είμαι δίκαιος μαζί του. Προσπάθησε βήμα βήμα, χωρίς υπερβολικά περίπλοκες κατασκευές λέξεων (οι οποίες ενδεχομένως να τον χαντάκωναν λόγω της απειρίας του) να παρουσιάσει ένα καλούτσικο λυρικό σύνολο. Έτσι, μπορεί να μην έδωσε το κάτι παραπάνω στις μαγικές και πανέξυπνες μελωδίες του, αλλά δεν τις απέτρεψε συγχρόνως από την αποστολή τους: Nα υπνωτίσουν με την καλή έννοια τον ακροατή και να του προσφέρουν εξαιρετική συντροφιά, σ’ ένα καχύποπτο topic. Βλέποντας τον καιρό να χαλάει και με τον Νοέμβρη να μου χτυπάει την πόρτα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο ταιριαστός δίσκος για τους κρύους μήνες του 2010? Το «Death Is Silent» καθοδηγείται από έναν μαέστρο με απίστευτη ευστοχία και μέσα από την μουσική του καλλιεργεί άπειρα συναισθήματα σε όποιον κάτσει και ασχοληθεί μαζί του. Ενδεχομένως, ο Kno να είπε πολλά περισσότερα μέσα από τα ιδέες και την δημιουργικότητα των beats του παρά με το στόμα του. Το τι θέλει να μας μεταφέρει αυτό το CD, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, γιατί πιστεύω ότι θα αλλάξει σε μερικές εβδομάδες/μήνες/ χρόνια που θα το ξανακούω. Ο καθένας μας θα αντλήσει διαφορετικά μηνύματα, ανάλογα με τις προσωπικές εμπειρίες που έχει ως άνθρωπος. Αντικειμενικά όμως, όλοι μας θα κατενθουσιαστούμε με αυτή την απόπειρα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
http://beat-town.com
