ΠΩΣ και γιατί βρέθηκε ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στη μακρινή Ουκρανία, τον Γενάρη του 1919; Για λόγους…αντικομμουνισμού.
«Έπρεπε» να χτυπηθεί πάση θυσία η μετεπαναστατική (1917) Ρωσία των Σοβιέτ, μην εξαπλωθεί στη Δύση το «μικρόβιο» και καταλάβουν τον κόσμο οι μπολσεβίκοι. Οι σύμμαχοι (λέγε με…Κλεμανσώ) έπεισαν τον Βενιζέλο και τα πολεμικά μας ξεκίνησαν…πρωτοχρονιάτικα. Για να νικηθούμε κατά κράτος και 400 έλληνες στρατιώτες ν’ αφήσουν τα κόκαλά τους στην Κριμαία της Μαύρης Θάλασσας.
Η παραπάνω θυσία ήταν ένα δείγμα της αφοσίωσης μας στους Συμμάχους. Με αντάλλαγμα την…υπόσχεσή τους για «ευνοϊκή μας μεταχείριση» στην υπόθεση των «αλύτρωτων»(;!) της Μ. Ασίας. Λες και υπήρχε πρόβλημα ελλήνων εκεί, στην πανάρχαια κοιτίδα του ελληνισμού της Ιωνίας. Και, βέβαια, μετρήσαμε την Συμμαχική…εύνοια με την εγκατάλειψή μας (για να βοηθήσουν τον Κεμάλ) και με τη μικρασιατική μας συμφορά.
ΓΙΑ την τραγωδία έπρεπε κάποιοι να πληρώσουν. Ψάξαμε για πραγματικούς ενόχους και δεν τους βρήκαμε. Αναζητήθηκαν στα πολεμικά των «Συμμάχων» στην παραλία της Σμύρνης, αλλά ήταν «απασχολημένοι». Μέσα χοροεσπερίδα και στην κουπαστή τσεκούρια και κομμένα χέρια σκαρφαλωμένων. Ψάξαμε για ενόχους της συμφοράς και δεν τους βρήκαμε, γιατί ήσαν μακρινοί, δυνατοί και απρόσιτοι. Ωστόσο, κάποιοι έπρεπε να πληρώσουν και πλήρωσαν. Μετά από μια δίκη (των εξ) «βιαστική» όσο οι ώρες το απαιτούσαν και οι Επαναστάτες (Πλαστήρας, Γονατάς, Πάγκαλος) και οι «Μεγάλες Δυνάμεις». Με τους «εξ» (σαν σήμερα 15.11.22), στο Γουδί, εκτελέστηκε και η αλήθεια.
ΟΙ πραγματικοί ένοχοι δεν χωρούσαν στο Γουδί, δεν υπήρχαν τόσες σφαίρες. Η «Συμμαχική» προδοσία έγινε «προδοσία» των «εξ» και ευθύνη της Κυβέρνησης Γούναρη. Ο ελληνισμός πλήρωσε ακόμα μια φορά για «τη διχόνοια τη δολερή» και για ξένα συμφέροντα. Για τους «Συμμάχους» που συνέχισαν τη «δουλειά» τους. Τους χρωστούσαμε, βλέπεις, κι άλλα. Από Αντίσταση (για λογαριασμό τους), μέχρι Εμφύλιο με αίμα αδελφικό και μετεμφυλιακά «πέτρινα» χρόνια.
ΟΙ «εξ» αθωώθηκαν στις μέρες μας και μετά θάνατο, αλλά ο ανθελληνισμός των «Συμμάχων» μας παραμένει ενεργός, κρυφός, διαχρονικός.
