Λέγεται ότι το ποδόσφαιρο πρωτοήρθε στην Ελλάδα κάπου μεταξύ 1865 και 1896 (οπότε έγινε και η πρώτη Ολυμπιάδα της Αθήνας).
Μετά την μικρασιατική καταστροφή με την έλευση των προσφύγων στην κυρίως Ελλάδα, άρχισε να καλλιεργείται το άθλημα πιο οργανωμένα και τότε εμφανίζεται ανεπισήμως ο αθλητικός σύλλογος Εθνικός Πειραιώς με ποδοσφαιρικό αλλά και άλλα τμήματα. Κατά τον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο παίκτη του ΟΣΦΠ (Έκδοση Δ. Καπράνου: Ο τελευταίος των πέντε), η ομάδα του Εθνικού ήταν παλιότερη του ΟΣΦΠ κατά 3 χρόνια, καθώς υπήρχε από το 1922 αλλά απλά δεν συμμετείχε στο επίσημο πρωτάθλημα με αυτό το όνομα καθώς υπήρξαν οι συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις όλου του πειραϊκού ποδοσφαίρου υπό τον Πειραϊκό και ακολούθως υπό τον νεοσύστατο ΑΠΣΠ (Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιώς). Το σωματείο που σήμερα γνωρίζουμε ως ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΦΠΦ, εγκρίθηκε επίσημα στις 21-11-1923 με αρχικό όνομα «Κεραυνός Πειραιώς» με την απόφαση με αριθμό 1148 του Πρωτοδικείου Πειραιά και γράφτηκε στο βιβλίο σωματείων με αριθμό Β.Σ 277, επίσης την 21-11-1923. Σύμφωνα με το καταστατικό, αργότερα τροποποιήθηκε στις 15-10-1924, ως YOUNG BOYS "ΤΙΤΑΝ και έπειτα στις 23-12-1924, ως ΕΘΝΙΚΟΣ.
Την ίδια εποχή έλαβε χώρα η διάλυση του ΑΠΣΠ σε δύο διαφορετικές ομάδες, τον Όμιλο Φιλάθλων Πειραιώς και τον Πειραϊκό Ποδοσφαιρικό Όμιλο (ΠΠΟ). Ο ΠΠΟ τελικώς, αφού δέχτηκε και μέλη της Φαληρικής Ενώσεως στις αρχές του 1925, αποφάσισε την συνένωση με τον Εθνικό του Βολωνάκη τον Φεβρουάριο του 1925 και μετονομάστηκε σε Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς (ΟΦΠ) και αργότερα σε Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ. (Πειραιώς – Φαλήρου).
Ακολούθησαν άλλες 12 μετατροπές του καταστατικού χωρίς όμως να μεσολαβήσει ούτε στιγμή αδράνειας ή διάλυσης του σωματείου μέχρι σήμερα και επί 87 πλέον, συνεχόμενα χρόνια.
Για την ιστορία, αναφέρεται πως σε συνάντηση που έγινε στα τέλη του 1924 στα γραφεία της Φαληρικής Ένωσης για την τελική μορφή των συγχωνεύσεων και την νέα ονομασία του σωματείου πριν αποφασιστεί το όνομα «Εθνικός», σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής από έναν εκ των ιδρυτών του Εθνικού και πολυαθλητή του, τον Χρήστο Πέππα, έπεσε για πρώτη φορά και η ιδέα να ονομαστεί η ομάδα Ολυμπιακός, κάτι που δεν ενθουσίασε ωστόσο τα μέλη της γενικής συνέλευσης για να εγκαταλειφθεί η σχετική ιδέα και να επανέλθει αργότερα στην ονομασία του άλλου μεγάλου του Πειραιά από τους διοικούντες του (σημειώστε επίσης ότι ο Νότης Καμπέρος ήταν παρών στην συνέλευση αυτή της ονοματοδοσίας του Εθνικού). Ο Ολυμπιακός μάλιστα εμφανίζεται με το όνομα αυτό σε αγώνες ήδη από τα τέλη του 1924 και όχι από το Μάρτιο του 1925 όπως εορτάζεται σήμερα.
Σε όλες τις σχετικές πηγές, ιδρυτές του Εθνικού εμφανίζονται οι ποδοσφαιριστές Γιώργος Χατζηανδρέου (κατά κάποιες πηγές και πρώτος πρόεδρος), Χρήστος Πέππας και Κώστας Φερλέμης, όλοι τους διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές πρωτοπόροι της εποχής 1918-1932, με συμμετοχές στην εθνική ολυμπιακή ομάδα ποδοσφαίρου και τις αντιπροσωπευτικές μικτές πόλεων της εποχής.
Κατά τα πρώτα βήματα της ομάδας, πρόεδρος του Εθνικού (αλλά και του Κεραυνού νωρίτερα) ήταν ο Χαράλαμπος Βολωνάκης, ανώτερος υπάλληλος και επιφανής πειραιώτης, που είναι αυτός που απετέλεσε τη «γέφυρα» ανάμεσα στον Εθνικό και τις απορροφήσεις – συγχωνεύσεις όλων των άλλων μικρότερων πειραϊκών σωματείων. Για κάποια διαστήματα κατά την πρώτη δεκαετία της ομάδας, εκτός από πρόεδρος του Εθνικού διετέλεσε και Πρόεδρος της νεοσύστατης τότε ΕΠΟ (όπως και ο Χ. Πέππας αργότερα), γεγονός που δικαιολογεί και το γιατί ο Εθνικός παρέμεινε τότε πιστός στην πλευρά της ΕΠΟ και δεν προσχώρησε στο κίνημα του περιβόητου ΠΟΚ (1928), παίρνοντας μάλιστα με το μέρος του τότε τη συντριπτική πλειοψηφία των πειραϊκών σωματείων της εποχής (με εξαίρεση μόλις τεσσάρων εξ αυτών).Περισσότεροι από 50 ποδοσφαιριστές του Εθνικού Πειραιώς έχουν φορέσει μέχρι σήμερα τη φανέλα των Εθνικών ομάδων ανδρών και νέων (26 της εθνικής ανδρών), ενώ πολλοί είναι οι φημισμένοι ποδοσφαιριστές που έκαναν μεγάλη καριέρα τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Πέραν των ιδρυτών Πέππα, Χατζηανδρέου και Φερλέμηδων (3 γενιές) που υπήρξαν μεγάλοι προπολεμικοί αστέρες, χαρακτηριστικές είναι ακόμη οι περιπτώσεις των Κώστα Χούμη (ο κορυφαίος προπολεμικός Έλληνας σκόρερ / στράικερ που είναι και ο πρώτος παίκτης που έπαιξε με μεταγραφή σε ομάδα του εξωτερικού, στη Ρουμανία), Στάθη Μανταλόζη (γνωστού και ως αγριόγατου, κατά πολλούς του κορυφαίου Έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών), Ρομπέρτο Καλκατέρα (Ουρουγουανού στράικερ, πρώτου σκόρερ του Ελληνικού πρωταθλήματος το 1975), Μασέγκο Ιλούγκα (αρχηγού της Εθνικής Ζαϊρ το 1974 στο παγκόσμιο κύπελλο), Μιχάλη Καψή (με πολυετή προσφορά στο σύλλογο, μετέπειτα μέλος της μικτής κόσμου), κ.ά.
Άλλοι δημοφιλείς παίκτες του Εθνικού υπήρξαν οι Ζαντιώτης, Αφοί Χέλμη, Ζουρντός, Τσιριτάκης, Σαράντος, Πατηνιώτης, Ιωάννου, Βάβουλας, Λεκατσάς, Κλικόπουλος, Γράφας, Τουρκομένης, Αντωνάκος, Αρβανίτης, Κρεμμύδας, Λεβεντάκος, Χαζτηιωάννογλου, Ιντζόγλου, Μητρόπουλος, Κρητικόπουλος, Αφοι Κατσικογιάννη, Κοττίδης, Μουκέας, Αντωνόπουλος, Φώτης Παπαδόπουλος, Λιόλιος, Πεππές, Νινιάδης, Κοβάσεβιτς, Γιόβισιτς, και πολλοί – πολλοί ακόμα διακριθέντες που δυστυχώς δεν χωρούν στο δημοσίευμα αυτό.
Παίκτες του Εθνικού, υπήρξαν εξάλλου και πολλοί από τους γνωστούς ποδοσφαιριστές της προπολεμικής ομάδας του συμπολίτη Ολυμπιακού (Λεκκός, Κουράντης, Αφοι Χέλμη, κ.ά.) καθώς είναι γνωστό πως ο Εθνικός πάντοτε παρήγαγε πολύ περισσότερα ποδοσφαιρικά ταλέντα από τον ΟΣΦΠ, τα οποία συνήθως αργά ή γρήγορα μετακόμιζαν προς τις ομάδες του ΠΟΚ με διάφορους τρόπους, υποσχέσεις και τεχνάσματα.
Ο Εθνικός από την αρχή της ύπαρξής του είχε πολύπλευρη δραστηριότητα στην Πειραϊκή κοινωνία, κτίζοντας γρήγορα από την πρώτη προπολεμική εποχή διάφορα πρωτοπόρα τμήματα πέραν του ποδοσφαιρικού, όπως ομάδα πυγμαχίας, ομάδα στίβου (πρωταθλητές στη σκυταλοδρομία 1926), ομάδες καλαθοσφαίρισης και πετοσφαίρισης, χάντμπωλ, και φυσικά θαλάσσια αθλήματα στα οποία υπήρξε πρωτοπόρος και πολυνίκης (κολύμβηση και υδατοσφαίριση με πρώτες νίκες και πρωτάθλημα από το 1926, καθώς και καταδύσεις στην πρώτη μεταπολεμική εποχή). Σημειώστε μάλιστα κάτι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, ότι ο Εθνικός είναι η πρώτη ομάδα που εμφάνισε γυναικείες ομάδες κολύμβησης προπολεμικά, καθώς και από τους πρώτους που είχαν γυναικείες ομάδες βόλλεϋ (αμφότερα γύρω στο 1930).
Ο Εθνικός είναι ιδρυτικό μέλος της ΕΠΣ Πειραιά με αύξοντα αριθμό 2, καθώς επίσης ιδρυτικό μέλος της ΕΚΟΦ (κολυμβητικη ομοσπονδία), της ΕΟΠΕ (βόλλεϋ), κ.ά.
Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Εθνικού έχει πετύχει την κατάκτηση ενός κυπέλλου Ελλάδος, ενός πρωταθλήματος Νότου (δεν έγινε ποτέ ο τελικός του πρωταθλήματους αυτού ανάμεσα σε Εθνικό και Άρη), τεσσάρων τοπικών πρωταθλημάτων Πειραιά τη δεκαετία του 1930, ενός κυπέλλου αεροπορίας στα τέλη της δεκαετίας του 1930.
Χαρακτηριστικότερη στιγμή στην 87-χρονη ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εθνικού υπήρξε το πρωτάθλημα του 1957, όταν 4 αγωνιστικές πριν από το τέλος και ενώ ο Εθνικός οδηγούσε τη κούρσα με 4 βαθμούς διαφορά, αποκλείστηκε από τη συνέχεια του πρωταθλήματος τιμωρούμενος και με αφαίρεση τεσσάρων βαθμών, με αιτιολογία την «διεξαγωγή φιλικών αγώνων με τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της αυτοεξόριστης εθνικής Ουγγαρίας». Την ίδια περίοδο η ίδια η Εθνική Ελλάδος είχε δώσει φιλικό παιχνίδι με τους περιοδεύοντες ανά την Ευρώπη, Ούγγρους διεθνείς (!!). Σύμφωνα με τον τότε τύπο η ομάδα του Εθνικού είχε κλείσει για μεταγραφές 5 ως 7 φημισμένους Ούγγρους διεθνείς ποδοσφαιριστές, (μεταξύ των οποίων κατά κάποιες πηγές ίσως ακόμα και τους Πούσκας και Κότσις που ήδη προπονούνταν στο Καραϊσκάκη), πριν αυτοί τελικώς αναχωρήσουν για την περίφημη τότε Ρεάλ Μαδρίτης, καθώς και για άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, μετά την ακύρωση της μεταγραφής τους στην Ελλάδα και το μηδενισμό του Εθνικού του αειμνήστου προέδρου Δημήτρη Καρέλλα (ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποδοσφαιρικών παραγόντων όλων των εποχών, κατά γενική ομολογία).
Ας σημειωθεί τέλος, ότι στο Κύπελλο Ελλάδος ο Εθνικός έχει διακριθεί και άλλες φορές καθώς έχει φτάσει μέχρι την ημιτελική και προημιτελική φάση επτά ακόμη χρονιές, ενώ και στο πρωτάθλημα έχει επιτύχει πολλά πλασαρίσματα στην πρώτη εξάδα της βαθμολογίας, δεκάδες νίκες επί όλων των ομάδων του ΠΟΚ, συμμετοχές και νίκες στο Βαλκανικό Κύπελλο, διοργάνωση μεγάλων διεθνών φιλικών σε προηγούμενες δεκαετίες (Ίντερ, Εθνική Ουγγαρίας, σύλλογοι από Γιουγκοσλαβία, Αυστρία, Τσεχία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, κλπ.) ενώ είναι συνολικά 8η ομάδα σε συμμετοχές στην μεγάλη ποδοσφαιρική κατηγορία της χώρας, παρά την πτώση δυναμικότητας που εμφανίζει κατά την τελευταία δεκαετία.
Εντυπωσιακή είναι η συγκομιδή σε τίτλους υδατοσφαίρισης για την ομάδα του Εθνικού, ο οποίος με 38 πρωταθλήματα και 12 κύπελλα παραμένει ο «αυτοκράτορας» του αθλήματος, έχοντας συνεχή κυριαρχία στον ελληνικό χώρο επί περίπου μισό αιώνα, με δεκάδες αθλητές σε εθνικές ομάδες και ολυμπιακούς αγώνες, με αμέτρητες διεθνείς συμμετοχές και με κάποια ακατάρριπτα ρεκόρ.
Η γυναικεία ομάδα υδατοσφαίρισης του Εθνικού εξάλλου, έχει κατακτήσει τρια ακόμη πρωταθλήματα Ελλάδος, καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο συλλόγων την περασμένη χρονιά (Len Trophy 2010), επιτυγχάνοντας την κορυφαία διεθνή διάκριση της ιστορίας του συλλόγου.
Τέλος η κολυμβητική ομάδα του Εθνικού έχει κατακτήσει ένα προπολεμικό και ένα μεταπολεμικό πρωτάθλημα Ελλάδος, ενώ σχεδόν αδειάλλειπτα πλασάρεται μέσα στην πρώτη τετράδα των κολυμβητικών συλλόγων στη γενική κατάταξη, έχοντας καταρρίψει κατά καιρούς πολλά πανελλήνια ρεκόρ και έχοντας να επιδείξει αρκετές διεθνείς συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις.
Και στο στίβο επίσης ο Εθνικός έχει αναδείξει μεγάλους πρωταθλητές Ελλάδος ιδιαίτερα στις δεκαετίες ‘70-’80, ενώ και στην πετοσφαίριση και καλαθοσφαίριση η ομάδα έχει επιτύχει διακρίσεις κατά την προπολεμική εποχή (πρωταθλήματα κέντρου) ενώ έχει αγωνιστεί αρκετές χρονιές στις μεγάλες κατηγορίες (Α και Β εθνική κατηγορία).
Αθροίζοντας τους τίτλους στα ομαδικά αθλήματα ο Εθνικός κατατάσσεται τρίτος πανελλαδικά, πίσω από τους ΟΣΦΠ και ΠΑΟ, ενώ και με βάση τις διακρίσεις και τη γενικότερη δράση του, αλλά και σύμφωνα με τις συμμετοχές των τμημάτων του σε εθνικές κατηγορίες και διεθνείς διοργανώσεις, θεωρείται ένα από τα ιστορικότερα και σημαντικότερα αθλητικά σωματεία της χώρας.
Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας υπήρξε πάντοτε η έλλειψη μόνιμων προπονητικών εγκαταστάσεων για τις διάφορες ομάδες του Εθνικού (γήπεδο, κολυμβητήριο, κλειστό γυμναστήριο). Ιδιαίτερα μετά την έξωση της ομάδας από το παλιό Καραϊσκάκη το πρόβλημα επιδεινώθηκε καθώς η ομάδα απομακρύνθηκε από το φυσικό της χώρο. Είναι απορίας άξιον πώς επί έναν σχεδόν αιώνα, δεν κατόρθωσαν οι δύο μεγάλες ομάδες του Πειραιά να αποκτήσουν δικές τους ολοκληρωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις στο μεγάλο λιμάνι, παρά τις μεγάλες επιτυχίες που έχουν να επιδείξουν.
Σημ. Σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το βιβλίο με αναλυτικά στοιχεία για την ιστορία του Εθνικού Πειραιά σε όλα τα αθλήματα, καθώς και πολλές ιστορικές λεπτομέρειες από τη γέννηση και ανάπτυξη του αθλητισμού στην Ελλάδα. Το υπογράφουν οι Γ. Δούνιας, Σ. Καράμπελας, Γ. Συριάτος.
http://www.mikriliga.com/portal/arthro.php?id=2764
