Χάζευα την “Τέταρτη Διάσταση”, με στόχο μόνο τα κομμάτια που αφορούν τον οίκο των Ατρειδών (βλ: Κλυταιμνήστρα, Αγαμέμνων, Ηλέκτρα, Ορέστης κ.λ.π). Και αφού το περιείχε το διάβασα. Ολόκληρο. Δεν μπορούσα να μην το κάνω. Αναφέρομαι στο ποίημα της “Φαίδρας”, που περιέχεται και αυτό στην Τέταρτη Διάσταση κι ας μην είχε σχέση με αυτό που έψαχνα. Παραθέτω ένα απόσπασμα, που μου άρεσε…
… “Το πρωί, μόλις ξυπνήσουμε (πιο κουρασμένοι απ’ όσο πριν απ’ τον ύπνο) η πρώτη κίνηση μας, πριν ακόμη πλυθούμε, πριν πιούμε τον καφέ μας, ν’ απλώσουμε το χέρι να πάρουμε απ’ το κομοδίνο το στεγνό μας προσωπείο να το εφαρμόσουμε σαν ένοχοι στο πρόσωπο μας, άλλοτε με αλευρόκολλα ή ψαρόκολλα, άλλοτε με τη γλοιώδη εκείνη κόλλα που κολλούν τα πετσιά οι τσαγκάρηδες. Κι όλη μέρα να νιώθεις την κόλλα να ξεραίνεται, να ξεκολλάει κομμάτια- κομμάτια απ’ το δέρμα σου. Να μη σε αγγίζει κατευθείαν το φως, ο αέρας, το νερό, ένα χέρι ή το δικό σου χέρι. Κι από πάνω να’ χεις το φόβο μήπως ξεκολλήσει ολόκληρο το προσωπείο από μια αθέλητη σύσπαση χαμόγελου. Μην πέσει μέσα στο πιάτο σου με το κοκκινιστό κοτόπουλο, ακριβώς την ώρα που λες “καθόλου δεν πεινώ”. Μη και φανεί η φανεί ολόγυμνη η άγριά σου πείνα, η αστείρευτη πέινα. Αυτό το ξεκόλλημα της μάσκας το νιώθουμε πάντα, όχι τόσο απ’ τα έξω, όσο από μέσα. Σα μια χρυσή μασέλα στο στόμα μας, που όλο φοβόμαστε μη μας πέσει. Αυτή η μασέλα που δεν μας αφήνει να να κραυγάσουμε ή να γελάσουμε, κρατώντας την έκφρασή μας στο κοινό κι αρμοστό μέτρο. Ευλογημένη ας είναι… Τι να πούμε;”
Συγχωρέστε μου όποια έλλειψη σημείων στίξης, αλλά το επέβαλε το κείμενο, που πολύ λυπάμαι που δεν μπόρεσα να το γράψω, πολυτονικό. Επίσης η στοίχηση του κειμένου δεν είναι αυτή, αλλά δεν μπορούσα να την περάσω επακριβώς. Όσοι το ξέρετε το ποίημα, λυπάμαι που εγω δεν το ήξερα, όσοι πάλι δεν το ξέρατε ουτε κι εσείς, απολαύστε το και βρείτε, αν, τον εαυτό σας κάπου εκεί, κάποτε…
Πολιτισμός, πολιτισμός, πολιτισμός.
http://www.tsimpountiii.gr