Είναι απορίας άξιο το γιατί εμφανίζονται τώρα από τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα λεπτομέρειες της κρίσιμης περιόδου του πρώτου τριμήνου της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Μαθαίνουμε, λοιπόν από το Βήμα της Κυριακής (21/11/2010) ότι ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, κύριος Παπαδήμας, είχε προειδοποιήσει έγκαιρα τον Παπανδρέου ότι έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. και αντίθετα μόνη της η χώρα να προβεί στη λήψη επώδυνων μέτρων χωρίς την παραχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Ο Παπανδρέου δεν αποδέχτηκε την εισήγηση. Γιατί;
Οι εναλλακτικές απαντήσεις είναι οι ακόλουθες:
α. Ο κ. Παπανδρέου ενήργησε βάση σχεδίου (άγνωστο σε μας) προκειμένου να εξυπηρετήσει μεγάλα συμφέροντα, εσωτερικά και εξωτερικά. Η ερασιτεχνική εφαρμογή του Μνημονίου και οι παλινωδίες της κυβέρνησης Παπανδρέου οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μία τέτοια κυβέρνηση δεν είναι ικανή να δρα με τόσο ορθολογικό τρόπο.
β. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ένιωσε μετά και την «μεγαλειώδη» περιφορά του Πρωθυπουργού σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου ότι εναλλακτική λύση δεν υπήρχε και ότι η λύση του Μνημονίου ήτανε αναπόφευκτη γιατί προς τα εκεί οδηγούσε τα πράγματα ο Διεθνής Παράγοντας. Ακόμη όμως και αν υπήρξαν ισχυρές πιέσεις η κυβερνητική ομάδα Παπανδρέου είχε στα χέρια της εργαλεία (χαμηλό επιτόκιο δανεισμού, έγκαιρο πρόγραμμα δανεισμού, λήψη σκληρών μέτρων στην συνέχεια) που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την προσφυγή στο Μνημόνιο, έστω και προσωρινά, προκε! ιμένου να διατηρηθεί η οικονομία της χώρας σε συνθήκες προσωρινής στασιμότητας (μηδενική ανάπτυξη) αλλά όχι τόσο μεγάλης ύφεσης.
γ. Η τρίτη απάντηση είναι αυτή της πολιτικής αφέλειας, στα όρια το πολιτικού κρετινισμού. Η κυβέρνηση Παπανδρέου απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει με τρόπο αποτελεσματικό και με στέρεα στρατηγική την επερχόμενη δίνη κατέφυγε, αφελώς και πανικόβλητη, στη λύση του Μνημονίου θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βρει την απαραίτητη επικοινωνιακή κάλυψη προκειμένου να προχωρήσει σε αλλαγές που ήταν αναγκαίες προκειμένου η χώρα να αλλάξει ρότα.
Οι διαλυτικές κινήσεις του κ. Ραγκούση στη Δημόσια Διοίκηση, οι βλακώδεις ενέργειες του κ. Παπακωνσταντίνου στον οικονομικό τομέα (και συνάμα η μεγάλη τους απειρία στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων) , η αφελής στρατηγική του κ. Παπανδρέου στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής (η απειλή προς τους ευρωπαίους εταίρους ότι θα προσφύγουμε μόνοι μας στο Δ.Ν.Τ – ω τι μεγαλειώδης στρατηγική σύλληψη!!!!) αποδεικνύουν τον απίστευτο ερασιτεχνισμό στο χειρισμό των κρίσιμων καταστάσεων στην πολιτικά καυτή περίοδο που ανέλαβε η ομάδα Παπανδρέου τη! ν εξουσία. Η πολιτική αφέλεια λοιπόν είναι η απάντηση στο αρχικά τεθέν ερώτημά μας. Αυτή δεν επέτρεψε στην ομάδα Παπανδρέου να διακρίνει έγκαιρα το βάθος της Γερμανικής Στρατηγικής και του συνακόλουθου πολιτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού τους που προωθούσαν σχέδια επικράτησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένας γερμανικός ιμπεριαλισμός που έψαχνε στην συγκεκριμένη περίοδο το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα και που τόσο γενναιόδωρα της προσφέρθηκε η Ελλάδα από την εθνικά υπερήφανη κυβέρνηση των Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου.
Σίγουρα μέσα από αυτήν την κατάσταση εξυπηρετήθηκαν και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα μόνο που ο κ. Παπανδρέου δεν ήταν σε θέση να τα ερμηνεύσει. Είναι αυτά τα μεγάλα συμφέροντα, που μέσα και από τα χειραγωγημένα Μ.Μ.Ε. εξεβίασαν τη συναίνεση από έναν απροσδόκητα απαθή και ληθαργικό λαό. Αλλά αυτά ποδηγέτησαν την κυβέρνηση Παπανδρέου και όχι το αντίστροφο. Και τώρα που πλέον δεν εξυπηρετούνται από την πολιτική ανικανότητα της τωρινής κυβέρνησης σιγά, σιγά θα την αδειάζουν προκειμένου να σαλαμοποιηθεί το πολιτικό σύστημα και οι εξωθεσμÎ! �κές παρεμβάσεις να είναι ευχερέστερες.
Ας ελπίσουμε ότι οι εφηβικές κινήσεις (εφηβικές με την έννοια της ζωντάνιας και της νεανικής τόλμης) του γέροντα Μίκη Θεοδωράκη θα βρουν ευήκοα αυτιά από σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας. Μία κοινωνία ζαλισμένη από το μικρόκοσμό της και υποταγμένη στο διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της που τίποτα δε αποκλείει να εξεγερθεί πρώτιστα στην ίδια την μιζέρια της.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
