(σημ. ξέρετε οι καθηγητές, εκτός από το να μεταδίδουν τη καθαυτή γνώση στα παιδιά έχουν «μερίδιο ευθύνης» και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Προσέξτε.
Αρχικά να πω ότι όντως δεν πληρώνονται πολλά οι εκπαιδευτικοί αλλά, ακόμη κι αν πληρώνονταν, αντί να σχολιάζετε το μισθό τους ή το πόσο «κάθονται», θα έπρεπε να ζητάτε να έχετε κι εσείς ισάξιο μισθό. Δηλαδή αυτό μου θυμίζει τον μακαριστό Χριστόδουλο με το ανέκδοτο για το «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα»
υπάρχουν επαγγέλματα που αποδίδουν πολύ λιγότερο από αυτό του εκπαιδευτικού και παίρνουν τα τριπλάσια. Δε θα αναφέρω ποια γιατί το θέμα είναι ευαίσθητο. Πάντως το έζησα όταν δίδασκα ως είλωτας ωρομίσθιος σε νησί. 300 εγώ ο είλωτας/κηφήνας και 1500 ο αποδίδων έργο με 3 μέρες εργασίας μόνο (!). Μεταπτυχιακά εγώ, απολυτήριου γυμνασίου εκείνος
ξέρετε κάτι; Κανονικά θα έπρεπε να ζητάτε εσείς οι καθηγητές να πληρώνονται περισσότερο κι όχι να τους γίνουν μειώσεις και να σκέφτονται και τον καφέ σε μια καφετερία. Είναι κι αυτοί γονείς, σπουδάζουν επίσης παιδιά, δεν είναι πολιτικοί που πληρώνονται αδρά και αγοράζουν κότερα. Θα έπρεπε να θέλετε να ζουν πλουσιοπάροχα γιατί, αν αυτοί είναι καταπιεσμένοι, δε θα μπορέσουν, όσο και να θέλουν, να διδάξουν το πιο σημαντικό εφόδιο για τη ζωή, το θάρρος. Ο καταπιεσμένος, στερημένος εκπαιδευτικός δεν μπορεί να εμπνεύσει αισιοδοξία, θάρρος, μαχητικότητα, πίστη στην προσπάθεια. Το λέω αυτό πέρα από όποια ιδιοτέλεια μπορεί να διακρίνετε. Για το καλό των δικών σας των παιδιών, όχι του καθηγητή. Σκεφτείτε το λίγο αυτό. Εσείς που σας ενοχλούν οι αποδοχές των καθηγητών και τα παιδιά σας έχουν κινητά πιο ακριβά από αυτά των καθηγητών τους.
πρέπει να ξέρετε πως ο καθηγητής της ξένης γλώσσας, για μια απλή άσκηση, θα ξοδέψει από μισή ώρα ως 5 ώρες. Κυριολεκτώ! Μα να βρει διατύπωση, διαφορετικά παραδείγματα, να λάβει υπόψη το εκάστοτε κοινό.... Θα περάσει ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας για βίντεο, για τραγουδάκια (βιωματική μάθηση), για, για, για. Ο φυσικός θα ψάξει κι αυτός βίντεο για να παρουσιάσει τα φυσικά φαινόμενα όσο γίνεται πιο ζωντανά κι όχι απλώς να τα περιγράψει ως αφηρημένες έννοιες. Θα σπάσει το κεφάλι του να βρει τρόπο να παρουσιάσει και στην πράξη ένα πείραμα. Κι επίσης θα αφιερώσει από μισή ώρα ως 5 ώρες για μια απλή ασκησούλα. Ο φιλόλογος κι αυτός θα κάνει τις αναζητήσεις του. Μα άρθρα είναι, μα κάποια εξέλιξη σε αρχαιολογικά ζητήματα (βρέθηκε το χ άγαλμα) μιας και τα βιβλία δεν καλύπτουν την τρέχουσα επικαιρότητα. .. Και πάει λέγοντας. Και όλοι μα όλοι, ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο τους (πιστέψτε το, το έχω ζήσει), στο μυαλό τους έχουν τα παιδιά. Σε μια συνάντηση εκπαιδευτικών θα ακούσετε «αυτό το παιδί γιατί φέρεται έτσι;», «ο Χρήστος γιατί δεν αποδίδει τελευταία, συμβαίνει κάτι στην οικογένεια;», «ψάχνω υλικό για το τάδε θέμα» κλπ. Βαρετές κουβέντες για τους υπόλοιπους αλλά αυτούς τους καίνε.
πραγματικά είναι πολύ κουραστικό το επάγγελμα. Σκεφτείτε ότι α) έχουν απέναντί τους ανθρώπους καταπιεσμένους είτε σωματικά είτε πνευματικά (ελάχιστα παιδιά θέλουν το σχολείο ακόμη κι αν τους αρέσει ο καθηγητής ή το μάθημα, αυτό το λένε οι μελέτες κι όχι μόνο η εμπειρία μου). Κι ο καθηγητής λοιπόν καλείται να τραβήξει την προσοχή ανθρώπων που είτε διψάνε είτε θέλουν απλά να ακούσουν μουσική είτε είτε είτε. Οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Οι μαθητές, το ξαναλέω. Κι αυτούς ο καθηγητής καλείται να τους κερδίσει. Δοκιμάστε το να δείτε πόσο ξεκούραστο είναι, β) εσείς που έχετε 1-2 παιδιά που ξέρουν πως πρέπει να σας ακούνε πάντα δε χάνετε την υπομονή σας; Για ελάτε απέναντι σε 20, 25 ή 30 καταπιεσμένα και άγνωστα σ’εσάς παιδιά για 1 μέρα μόνο.
Κλείνοντας, εγώ ο είλωτας ο ωρομίσθιος, που την πάτησε από την καταπληκτική νέα μας υπουργό και δε θα διοριστεί ποτέ (πεταμένα 5 χρόνια δουλείας, 6 χρόνια σπουδών, όλα), θέλω να σας δηλώσω ότι ίσως πρέπει να ευχαριστώ τη νέα υπουργό που δε θα διοριστώ ποτέ. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έκανα κακή επιλογή επαγγέλματος. Βλέποντας όσους διαμαρτύρονται εδώ στο μπλογκ μας (το «μας» περιλαμβάνει κι εσάς) καταλαβαίνω γιατί πολλά παιδιά φέρονται όπως φέρονται στους καθηγητές τους. Ξέρετε, λέω αυτά τα παιδιά που χλευάζουν τον καθηγητή, πετάνε κιμωλίες μόλις αυτός γυρίσει την πλάτη να γράψει στον πίνακα ή πετάνε βελάκια, χαράζουν τα αυτοκίνητα αν ο καθηγητής είναι «αυστηρός» (= θέλει να προχωρήσει στην ύλη) ή αν δε τους βάλει καλό βαθμό που όμως δεν αξίζουν ή αν δεν κάνει τα στραβά μάτια στα σκονάκια ή στα χαχανητά κλπ κλπ. Με τέτοιους γονείς τέτοια παιδιά θα βγουν. Αν μάλιστα ακούν από το σπίτι πως οι καθηγητές τους χρυσοπληρώνονται για να κάθονται, τη στιγμή μάλιστα που δεν κάθονται, ε, τι σεβασμό να δείξουν και στον καθηγητή και στο μάθημα; Που θα έπρεπε να σας ενδιαφέρει να σέβονται και τον καθηγητή ακριβώς για να προσέχουν και στο μάθημα και τα παιδιά σας να προοδεύουν. Να είναι λοιπόν καλά η κυρία Διαμαντοπούλου που με γλιτώνει από το χαρακτηρισμό του κηφήνα. Κανένας σεβασμός στο προσωπικό και επιστημονικό μου υπόβαθρο και από πάνω να θεωρούμαι και κηφήνας. Κοινώς και δαρμένος και μ..ας. Άσε, να μου λείπει. Όσο για εσάς, εκτός από το να «αμπελοφιλολογείτε» για τα της εκπαίδευσης και να ρίχνετε ευθύνες στον εργαζόμενο, το εύκολο θύμα, κοιτάξτε τη δική σας καμπούρα και δείτε ποιους ψηφίζετε που τόσα χρόνια τα έχετε κάνει μπάχαλο με τις ψήφους διευκολύνσεων που έχουν καταστρέψει τη χώρα και μαζί και την εκπαίδευση. Ορθώστε εκεί το ανάστημά σας, όχι μόνο εκεί που σας παίρνει. Αλλά τολμάτε να τιμωρήσετε τους πολιτικούς ψηφίζοντας άλλο από τα 2 μεγάλα κόμματα; Δεν τολμάτε. Να τα βάζετε με τους εκπαιδευτικούς και μάλιστα ανώνυμα τολμάτε. Πόσο λυπηρό να τα βάζετε με τον εργαζόμενο επειδή δε σας αρέσει η κατάστασή σας. Πόσο λυπηρό πραγματικά. Σοβαρά το λέω. Κάντε λίγο την αυτοκριτική σας.
Τέως είλωτας των παιδιών σας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
