Με φόντο, την προοπτική επανεκλογής του, στις προεδρικές εκλογές του 2012, ώστε να μην γίνει ο πρώτος Δημοκρατικός, μετά τον συμπαθή Τζίμι Κάρτερ, που θα μείνει in house, μονάχα για μια θητεία.
Οι αναλυτές του εκλογικού αποτελέσματος, επιλέγουν τη μεσαία ανάγνωση της ψήφου των Αμερικανών. Οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν το Κογκρέσο, δεν κατάφεραν όμως να «σκουπίσουν» και τη Γερουσία. Απ’ την άλλη, οι υπερσυντηρητικές υστερίες του «Tea Party», πήγαν κατώτερα του αναμενομένου, και ίσως αυτή η εξέλιξη είναι μια καλή ευκαιρία για να χαμογελάσουν τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικανοί. Και πάνω απ’ όλα… εμείς οι υπόλοιποι, που κινδυνεύουμε το 2012 να έχουμε πλανητάρχη τη Σάρα Πέιλιν. Εκείνη που σκότωνε τις φώκιες στην Αλάσκα.
Food for thought, for President Obama, ήταν μια εύγλωττη προσέγγιση του αποτελέσματος. Και κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
Όπως συμβαίνει παραδοσιακά στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ψηφοφόροι επιλέγουν τις Ενδιάμεσες Εκλογές, για να αποδοκιμάσουν τον εκλεγμένο Πρόεδρο, στέλνοντάς του μήνυμα. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι θα τον απορρίψουν και μετά από δυο χρόνια, στις προεδρικές εκλογές.
Οι Δημοκρατικοί έχασαν, οι Ρεπουμπλικανοί όμως δεν κέρδισαν, παρά μόνο έβαλαν στη γωνία το «Tea Party». Υπάρχουν ωστόσο κάποιες παράμετροι, που σκορπίζουν αμφιβολίες για το αν πράγματι οι Δημοκρατικοί θα πρέπει να είναι απλώς συγκρατημένα προβληματισμένοι, ή να ανησυχούν σφόδρα.
Για πρώτη φορά μετά το 1948 και τον Ρούσβελτ, υπάρχει τέτοιο swing of voting. Στη Γερουσία, που κράτησαν τελικά οι Δημοκρατικοί, οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν 8 έδρες, ενώ κατά μέσο όρο, το κόμμα που αντιπολιτεύεται τον Πρόεδρο κερδίζει 4. Το πραγματικό σοκ ωστόσο, ήρθε στο Κογκρέσο, τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Εκεί, οι Ρεπουμπλικανοί, με man in charge πλέον τον Τζον Μπένερ, κέρδισαν 60 έδρες που είχαν οι Δημοκρατικοί. Ποιος είναι ο παραδοσιακός μέσος όρος ανατροπής; Οι 28 έδρες! Επομένως… κάτι αρχίζει να τρέχει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Added value: Οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι που είχαν αντιταχθεί στο νομοσχέδιο του Μπαράκ Ομπάμα για τη μεταρρύθμιση του αμερικανικού ΕΣΥ, τα πήγαν καλύτερα από τους άλλους. Κάτι σαν τους… αντάρτες του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, για να κάνουμε μια φευγαλέα αναγωγή στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
Το πραγματικό πρόβλημα για τους Δημοκρατικούς ωστόσο, έγκειται στο πρόσωπο του ίδιου του Μπαράκ Ομπάμα. Και στο μεγάλο στοίχημα που έχει μπροστά του, καθώς καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να μοιάσει στον σύζυγο εκείνης που… προσπέρασε, στην κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών.
Ο Μπιλ Κλίντον, είχε βρεθεί το 1994 μπροστά σε μια παρόμοια κατάσταση ήττας, αν και όχι αυτής της έκτασης. Κατάφερε ωστόσο να αντέξει, και μετά από δυο χρόνια να κερδίσει τον Μπομπ Ντόουλ, ανανεώνοντας τη θητεία του, για τρεις κυρίως λόγους:
Επειδή έφτιαξε την οικονομία. Που, εξ αρχής ήταν ο λόγος για την ήττα του πρεσβύτερου Μπους από τον Κλίντον το 1992.
Επειδή με την πολιτική στρατηγική της «Τριγωνοποίησης» εξώθησε τους Ρεπουμπλικανούς στα δεξιά του Κέντρου, και κράτησε για τον ίδιο και τους Δημοκρατικούς, το πιο παραγωγικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας. Και των ψηφοφόρων, κατά συνέπεια.
Επειδή οι Ρεπουμπλικανοί, ακόμη και μετά τη νίκη τους στις Ενδιάμεσες Εκλογές, συνέχισαν να είναι «the party of no», αντί να προβάλλουν θετικές προτάσεις και λύσεις για τον μέσο Αμερικανό.
Ο Κλίντον βέβαια υπήρξε το πλησιέστερο στον Τζον Κένεντι χαρισματικό προϊόν που ανέδειξε η πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Το 1994, βρήκε απέναντί του έναν δεινό ρήτορα με ακραίες θέσεις, τον Νιούτ Γκίνγκριτς, αρχηγό των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και πέτυχε να τον ωθήσει στα άκρα, από τα οποία η φωνή του δεν ακουγόταν στη μεσαία τάξη.
Ο Ομπάμα δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα την ίδια χαρισματική προσωπικότητα με τον Κλίντον. Και μάλλον δεν διαθέτει σε προχωρημένο στάδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ώστε να γίνει όσο «αδίστακτος» απαιτούν οι περιστάσεις. Επιπροσθέτως, ο νέος επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο, Τζον Μπρένερ, είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός, δηλαδή… δεν είναι Γκίνγκριτς.
Μπροστά μας φυσικά έχουμε ακόμη δυο χρόνια. Και το πλεονέκτημα του Μπαράκ Ομπάμα παραμένει το όνειρο που δεν έσβησε. Απλώς τσαλακώθηκε…
http://www.statesmen.gr/9948/diethni/dream-out-obama_04-11-2010.html
