Υπήρχανε και οι ρομαντικοί, που όταν θέλανε να εκφράσουνε έναν έρωτα που τους πονούσε, ζωγραφίζανε καρδιές, επινοούσαν στιχάκια και κάποια απ΄ αυτά τα δανειζόμασταν, οι λιγότερο θαρραλέοι, για να τα μεταφέρουμε σε ένα σχολικό λεύκωμα…
Δυστυχώς τώρα, οι διαμαρτυρίες εκφράζονται με δέματα που περιέχουν βόμβες και οι έρωτες κοινοποιούνται με ένα κλικ στον υπολογιστή…
Ένας άγνωστος ήταν αυτός που είχε γράψει σε έναν τοίχο πως η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή. Είναι ο πιο γνωστός – ανώνυμος που δεν θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει τα πνευματικά του δικαιώματα γιατί απλώς μοιράστηκε με όλους αυτό που σκεφτόταν μια συγκεκριμένη στιγμή…
Έτσι, μια συγκεκριμένη στιγμή ενός ανθρώπου, μια σκέψη, μια έκφραση, μπορεί να επηρεάσει τις δικές μας στιγμές, τις δικές μας σκέψεις και τον τρόπο που θέλουμε να εκφραστούμε…
Όταν όμως κάποιος θέλει να εκφράσει την αγανάκτησή του μέσω μιας εκρηκτικής ύλης που μπορεί να έχει στόχο από έναν ένοχο πολιτικό μέχρι έναν αθώο περαστικό, δεν αφήνει το σημάδι του στον κόσμο, αλλά έναν λεκέ…
Το εκρηκτικό υλικό που υπάρχει στην καρδιά μας και είναι έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, είναι πιο επικίνδυνο απ΄ όλα τα δέματα που κυκλοφορούν και απ΄ όλους τους μηχανισμούς που εφευρέθηκαν.
Αυτό το εκρηκτικό υλικό που περιέχουμε είναι απειλητικό για εμάς τους ίδιους όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως, σκοπός δεν είναι να κόψουμε τις αναπνοές ενός ανθρώπου για να περάσουμε ένα μήνυμα διαμαρτυρίας…
σκοπός είναι με τις δικές μας αναπνοές που αχνίζουν σε μια κρύα μέρα να βρούμε το θάρρος για να ψιθυρίσουμε σε ένα αυτί…
…δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.
Απο την Κ. Νεράντζη
