Για του λόγου το αληθές, χρειάστηκε να ταξιδέψω πριν λίγο καιρό από τον ‘’τόπο’’ μου στην πρωτεύουσα. Έχοντας αγοράσει εισιτήριο, είδα πανευτυχής το Λεωφορείο να καταφθάνει με καθυστέρηση μισής ώρας(αλλά τι είναι μισή ώρα μπροστά στην αιωνιότητα;) έδωσα βιαστικά τη βαλίτσα στον εισπράκτορα όταν εκείνος μας πληροφόρησε ότι όσοι περιμέναμε εκεί θα πάμε Αθήνα όρθιοι..γιατί δεν υπάρχουν θέσεις!! Στην ερώτηση μου αν μπορούμε να ταξιδέψουμε με επόμενο δρομολόγιο η απάντηση ήταν ‘’δεν ξέρω δεν ξέρω..είναι όλα γεμάτα’’. Πήρα μια βαθιά ανάσ! α ανακούφισης που επιτέλους κάτι λειτουργεί σωστά σε αυτόν τον τόπο και επιβιβάστηκα στο όχημα αφήνοντας πίσω μου, τους υπόλοιπους που διαμαρτύρονταν ότι είχαν πληρώσει κανονικά εισιτήριο και όφειλαν τουλάχιστον να τους ειδοποιήσουν στα εκδοτήρια και να μην τους συμπεριφέρονται σαν ζώα. (μα τι άνθρωποι υπάρχουν! Πως αντιδρούσαν έτσι επειδή θα έμεναν 3(!) ώρες όρθιοι;!) Ο οδηγός σαφώς έσπευσε να ηρεμήσει τα πνεύματα και άρχισε να φωνάζει ευγενικά: ‘’θέλετε να ταξιδέψετε ή όχι; Μπααα!’’ σε μια ύστατη προσπάθεια πήρε το λόγο ο εισπράκτορ! ας και μας εξήγησε πως το ΚΤΕΛ δεν! φταÎ �ει έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει αλλά το περιορίζει ο νόμος(;) που του απαγορεύει δεύτερο λεωφορείο αν οι όρθιοι είναι κάτω από 18!! (λογικότατο! 17 όρθιοι χωράνε, στους 18 γεμίζει ο διάδρομος) ,δεν γνωρίζω την ύπαρξη αυτού του νόμου, αλλά αν τελικά υπάρχει ας κάνουν μια τροπολογία και να βάλουν ανώτατο όριο τους 16…γιατί μπορεί να είναι και κανένας εύσωμος και να μην χωράνε τόσο άνετα!! Ύστερα από αυτήν την νομική εξήγηση και χαρούμενοι όλοι που το ΚΤΕΛ Φωκίδος πηγαίνει με το γράμμα του νόμου ξεκινήσαμε το ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα τ! ην ελπίδα. Αγκαλιά με το laptop μου και την προσωπική μου τσάντα, προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατηθώ με τα άλλα δυο χέρια μου από τις χειρολαβές. Όταν διαπίστωσα πως δεν έχω 4 χέρια και τα ΚΤΕΛ δεν διαθέτουν χειρολαβές (μιας και απευθύνονται σε καθήμενους και όχι σε όρθιους), δέχτηκα την κατάσταση, άνοιξα τα πόδια όσο μπορούσα για να έχω τουλάχιστον έτσι όσο καλύτερη ισορροπία γίνεται και αποφάσισα να μην δακρύσω στην απόγνωση μου, νιώθοντας το οξύ από το στομάχι μου να αναβαίνει επικίνδυνα!
Εδώ εκτός από τις ευχαριστίες μου στο ΚΤΕΛ για τα ευφάνταστα ταξίδια που προσφέρει θέλω να ευχαριστήσω και την τροχαία Ν. Βοιωτίας η οποία ενημερώθηκε για το γεγονός και έκανε ότι περνάει από το χέρι της για… να μη φανεί πουθενά!! Αφήνοντας μας τρεις ώρες στοιβαγμένους σαν τα ζώα, με γκαζιές στην Εθνική οδό και απότομα φρεναρίσματα… κανείς δεν μας πρόσφερε τη θέση του ούτε για 10 λεπτά, δεν ήταν υποχρεωμένοι σαφώς αλλά σε έναν άλλο κόσμο θα μπορούσε να είχε γίνει κι αυτό, σαν πράξη ανθρωπιάς!
Φτάνοντας τελικά στον προορισμό μας, ο οδηγός φρόντισε να ενημερώσει όσους ‘’δεν γουστάρανε’’ να στείλουν κόλλα παραπόνων! Δεν μας είπε όμως που ακριβώς να τη στείλουμε αυτήν την κόλλα: στους συνάδελφους του που τον καλύπτουν; Στον Οργανισμό του που του έχει δώσει το οκ να κάνει ό,τι κάνει και να συμπεριφέρεται έτσι; Ή στις Υπηρεσίες του Κράτους που τα έχουν κάνει πλακάκια;
Οιπαδήποτε ομοιότητα με ονόματα και πραγματικά στοιχεία είναι απολύτως τυχαία, όλα τα παραπάνω είναι ψέματα και θα μπορούσαν να συμβαίνουν ίσως σε μια άλλη τριτοκοσμική χώρα… ΠΟΤΕ όμως στη Ελλάδα. Καληνύχτα σας κύριοι...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
