Άνθρωπος
Περίοδος Πλειστόκαινο-Σήμερα (και κάπου εκεί μέσα και η Ελλάδα)...
Ο όρος Άνθρωπος αναφέρεται ταξινομικά στο είδος Homo sapiens Ο Homo sapiens αποτελεί το μόνο επιζών μέλος του γένους Homo των Ανθρωποειδών, δηλαδή της υπεροικογένειας των μεγάλων πιθήκων. Περιστασιακά ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως αναφορά σε κάθε είδος του γένους Homo. Ο ιδιαίτερα ανεπτυγμένος εγκέφαλος του ανθρώπου, ο οποίος του προσδίδει ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα, σε συνδυασμό με τη δίποδη όρθια στάση του, που του απελευθερώνει τα χέρια, καθιστούν τον άνθρωπο ως το μόνο είδος ικανό να κάνει εκτεταμένη χρήση εργαλείων συγκριτικά με ! τα άλλα ζώα. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικοί από την φύση τους. Παρόλα αυτά, είναι το μόνο είδος που έχει αξιοποιήσει συστήματα επικοινωνίας για αυτό-έκφραση, για ανταλλαγή ιδεών, και για την οργάνωση. Οι άνθρωποι δημιουργούν πολυσύνθετες κοινωνικές κατασκευές από οικογένειες μέχρι έθνη. Η κοινωνική αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων έχει καθιερώσει μία μεγάλη ποικιλία αξιών, κοινωνικών θεσμών, και διαδικασιών, οι οποίες σχηματίζουν τα θεμέλια μίας κοινωνίας.
Κάπου εκεί τα θεμέλια άρχισαν να σείονται.
Οι άνθρωποι με τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις καταστρέφουν από το πλειστόκαινο μέχρι σήμερα την γη που τους φιλοξένησε και τις κοινωνίες που σχημάτισαν.
Οι κοινωνίες απέκτησαν προσωπικότητα ρουφώντας κυριολεκτικά την μοναδικότητα του καθενός και ο κάθε άνθρωπος υιοθέτησε την προσωπικότητα της κοινωνίας.
Ο μέσος όρος έγινε στόχος και ορίστηκε ως ιδανική πραγματικότητα. Η διανόηση της κοινωνίας, η σκέψη και η συνείδηση, η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και η σύνδεσή της με το παρελθόν και το παρόν, η σχέση της μονάδας με το σύνολο και τα δικαιώματα του συνόλου στην μονάδα έχουν συγχωνευτεί στην έννοια της κοινωνίας.
Και το χειρότερο όλων, η συγχώνευση των εννοιών της κοινωνίας και της πολιτείας.
Με τον όρο κοινωνία εννοείται το σύνολο των ανθρώπων που συμβιώνουν σε κάποιον τόπο ή σε μία ιστορική περίοδο και έχει ευρεία (ανθρωπότητα) ή στενή εφαρμογή (ομάδες ανθρώπων στο χώρο και τον χρόνο) ως έννοια.
Ο όρος πολιτεία…το αίσθημα ασφάλειας του «ανήκειν», το αίσθημα της ασφάλειας της αδράνειας, το υπέροχο αίσθημα της μονάδας που έχει ως στόχο τον μέσο όρο της κοινωνίας.
Το αποτέλεσμα της παραπάνω συγχώνευσης είναι μια κοινωνία ανθρώπων που έχει στόχο τον μέσο όρο της πολιτείας.
Το δύσκολο που πρέπει να κάνω αυτήν την στιγμή είναι να συνδέσω όλα τα παραπάνω με την δημοκρατία. Ο σκοπός του άρθρου ήταν να αναφερθώ στην εκλογική διαδικασία αλλά αναζητώντας το «γιατί» και το «πώς» πήγα πολύ πίσω.
Έτσι λοιπόν επανορθώνω.
Κάπου εκεί, μεταξύ πλειστόκαινου και σήμερα εισήχθη και η έννοια της δημοκρατίας και η ιστορία λέει πως συνέβη κάπου εδώ κοντά. Πολύ οι όροι και τα ονόματα μα έτσι έγιναν τα πράγματα.
Άλλος ένας όρος λοιπόν.
Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.
Μπορούμε να δούμε ότι ο ορισμός της δημοκρατίας, όπως δίνεται πιο πάνω, έχει τρία μέρη:
· Η εξουσία πηγάζει από τον λαό. Αυτό σημαίνει, κι αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η λειτουργία του πολιτεύματος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ύπαρξη κυβέρνησης, ότι για να είναι η κυβέρνηση δημοκρατική θα πρέπει να είναι δημοφιλής, ή τουλάχιστον να τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών. Ή αλλιώς αντλεί τη νομιμότητα της από το λαό.
· Η εξουσία ασκείται από τον λαό. Αυτό σημαίνει ότι για να είναι ένα πολίτευμα δημοκρατικό θα πρέπει με κάποιους τρόπους να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας, αυτό μπορεί να σημαίνει τη διενέργεια δημοψηφισμάτων.
· Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων μόνο τμημάτων της. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σημαίνει ότι ταυτόχρονα με την αρχή της πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.
Όπως και να συνέβη το παραπάνω (η δημοκρατία) πρέπει να το δεχτούμε ως δεδομένο, πρέπει να δεχτούμε επίσης ότι ο όρος δημοκρατία, η λέξη και μόνο ως ήχος, έρχεται να αντισταθεί στην ολιγαρχία, τυραννία και αριστοκρατία. Προσωπικά, προτιμώ την αριστοαρχία, να άρχουν οι άριστοι (μα είμαι μονάδα), μα όχι, δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Και ποιος ορίζει τους άριστους σε μια δημοκρατία;
Δυστυχώς ή ευτυχώς η δημοκρατία είχε τους περισσότερους οπαδούς σε όλο τον πλανήτη, περισσότερους και από τον χριστιανισμό, ισλαμισμό, βουδισμό. Όλοι θέλουν να ζουν επί δημοκρατικού καθεστώτος. Είναι αυτό το δίκαιο που μπαίνει στην έννοια. Η μοιρασιά των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων δια τον αριθμό όλων. Και το ερώτημα είναι ποιος ορίζει το δίκαιο και πώς επιτέλους εφαρμόζεται αυτή η πολυαγαπημένη δημοκρατία.
Ορίζει το δίκαιο η πολιτεία, η κοινωνία, ο δήμος, ο κόσμος, εγώ;
Όχι απόλυτα. Το δίκαιο είναι ένας μέσος όρος δικαίου, του δικού μου και του συνόλου. Το δίκαιο είναι ένας συμβιβασμός που πολλές φορές γίνεται συναλλαγή.
Αφού μπορούν και χωρούν το δίκαιο, ο συμβιβασμός, και η συναλλαγή μέσα σε μια πρόταση, κάτι δεν πάει καλά.
Αυτό που δεν πάει καλά είναι η μονάδα. Από εκεί ξεκινούν όλα. Σαν μονάδα που είμαι απαιτώ από εμένα να μην συμβιβάζομαι μα από την άλλη μου απαιτώ να έχω όρια εντός των οποίων ενεργεί το υπόλοιπο σύνολο χωρίς να με εξαντλεί. Μου απαιτώ στόχος μου να μην είναι ο μέσος όρος του οτιδήποτε, μου απαιτώ να μην νιώθω ότι ανήκω κάπου μα ότι το σύνολο απαιτεί από εμένα για να ανήκω σε αυτό. Εφόσον ζω εντός κοινωνίας σημαίνει πως το έχω επιλέξει. Εφόσον ζω επί δημοκρατικού καθεστώτος σημαίνει πως το έχω επιλέξει. Μου απαιτώ να έχω αντίληψη.
Απαιτώ από εμένα να μην ναρκώνομαι για τέσσερα χρόνια και να τα περνώ μπροστά σε μια συσκευή που μου δίνει την δυνατότητα να διαλέξω μπλε ή πράσινο και να με πείθει πως αυτό Υπάρχει και τίποτα άλλο.
Απαιτώ από εμένα να ξέρω γιατί διαλέγω μπλε ή πράσινο.
Απαιτώ να ξέρω τι συνέβη πριν γεννηθώ.
Μου απαιτώ να έχω άποψη.
Απαιτώ να μπορώ να επιλέξω λευκό και να μετράει.
Απαιτώ να ξέρω και να επιλέγω να μην με αντιπροσωπεύσει κανείς.
Απαιτώ να ξέρει η κοινωνία πως θεωρώ πως κανείς δεν μπορεί να με εκπροσωπήσει.
Μετά από όλα αυτά θεωρώ μάταιο αυτό που θα πω
μα συνεχίζω να μιλάω
μήπως και κάποιος έφτασε μέχρι αυτήν την γραμμή.
Θεωρώ Παράλογο
το να είναι εγγεγραμμένοι 200 άνθρωποι και να υπάρχουν έστω δύο υποψήφιοι,
να ψηφίζουν μόνο οι 100 και οι υπόλοιποι όχι
από τους 100 οι 50 να είναι λευκά και άκυρα,
και από τα 50 έγκυρα να είναι 40 και 10 στους δύο υποψηφίους.
Και τελικά οι υποψήφιοι να έχουν στην κοινωνία, πολιτεία ή όπως θέλετε πείτε το, ποσοστό 80% και 20%.
Και επειδή σας έμπλεξα, ζούμε σε μια πολιτεία που καυχιέται για την ίδρυση της δημοκρατίας και που όταν οι πολίτες είναι 200 γίνεται ο ένας από τους δύο υποψηφίους να έχει ποσοστό 80% ενώ τον ψήφισαν μόνο οι 40 από τους 200 (και πανηγυρικά να εκπροσωπεί και εμένα που ψήφισα Κανέναν από τους δύο που Υπάρχουν (λευκό)).
Ο συγκεκριμένος εκλογικός νόμος ψηφίστηκε το 2004. Εδώ που ζούμε. Εδώ που καυχιόμαστε.
Και αναρωτιόμαστε τι πληρώνουμε τώρα και αναρωτιέμαι γιατί καυχιόμαστε μα αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
Είναι στο κεφάλαιο της συναλλαγής και του παρελθόντος.
Ο αποκλεισμός των λευκών από τις έγκυρες ψήφους έγινε με τον ερμηνευτικό νόμο 3434/2006, παρ'όλο που το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με την 12/2005 απόφασή του είχε κρίνει κατά πλειοψηφία (6 προς 5) ότι η αντίστοιχη ρύθμιση του προηγούμενου νόμου ήταν αντισυνταγματική. Το δικαστήριο είχε κρίνει ότι η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι' αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν. Οι διατάξεις που ορίζουν ότι το εκλογικό μέτρο ευρίσκεται χωρίς να συμπεριληφθούν οι λευκές ψήφοι «θίγουν τον πυρήνα τ! ης λαϊκής κυριαρχίας και την ισότητα της ψήφου και είναι αντίθετες προς τις [...] συνταγματικές διατάξεις». Η απόφαση αυτή πάντως ανέτρεπε προηγούμενες αποφάσεις τόσο του ίδιου του ΑΕΔ όσο και του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τις οποίες η μη προσμέτρηση των λευκών κατά την εξεύρεση του εκλογικού μέτρου είχε κριθεί σύμφωνη με το Σύνταγμα.
Σημείωση…
Ενάσκηση εκλογικού δικαιώματος πρέπει να θεωρείται και η αποχή είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη στα πλαίσια πάντα της δημοκρατίας.
Το ΑΕΔ είναι το ανώτατο ειδικό δικαστήριο και έχει «κυριαρχία» σε σχέση με το ΣΤΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) και προφανώς νεότερες αποφάσεις του καταργούν προηγούμενες δικές του αποφάσεις;
Το ερωτηματικό … είναι απλά δημοκρατικό.
Όπως δημοκρατικά δημιουργήθηκαν το ΑΕΔ και το ΣΤΕ που ο μέσος όρος της κοινωνίας και την πολιτείας δεν ξέρει τι σημαίνει.
Μα προφανώς η «πολιτεία» .. εμείς δηλαδή; Κρατάει.. κρατάμε δηλαδή (;) ότι μας βολεύει. Εκεί εντός των ορίων της συναλλαγής.
Αν η λευκή ψήφος είναι αντισυνταγματική γιατί είναι συνταγματική η ύπαρξή του λευκού ψηφοδελτίου;
Και γιατί να πρέπει να προσπαθώ να αποδείξω λογικές προτάσεις;
Και γιατί η δημοκρατία είναι τόσο μακρινή ακόμη; Τόσα χρόνια μετά την γέννησή της να είναι ακόμη τόσο Μικρή;
http://stixoi.info
