Το χαρτζιλίκι μου πάντα ήταν πενιχρό έως και ανύπαρκτο γι’ αυτό και ξεκίνησα τη δουλειά από πολύ μικρός(όπως και πολλά άλλα παιδιά σαν εμένα) για να καλύπτω τις απαραίτητες ανάγκες μου. Παρ’ όλα αυτά ποτέ μου δε θυμάμαι να μην έκανα αυτά που ήθελα, είτε αυτό ήταν διασκέδαση, είτε αυτό ήταν σπουδές κλπ. Τα δύο αυτά τελευταία χρόνια της περίφημης κρίσης δεν βλέπω ότι έχει αλλάξει κάτι σε αυτά που έκανα όχι μόνο σε μένα αλλά σε πολύ κόσμο γύρω μου. Μη μου πείτε ότι δεν πηγαίνετε έστω για ένα-δύο καφεδάκια τη βδομάδα ή ότι δε βγαίνετε για κανένα ποτάκι έστω μία μέρα τη βδομάδα γιατί θα αρχίσω να αναρωτιέμαι ποιοι είναι όλοι αυτοί κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ που βλέπω να γεμίζουν τόσα και τόσα μαγαζιά με είσοδο το λιγότερο 10 ευρώ…Παρόλα αυτά όλοι αυτοί που γεμίζουν τα μαγαζιά, που πηγαίνουν στο γήπεδο, στο σινεμά, στο θέατρο, στα μαγαζιά να ψωνίσουν ρούχα, στις μάντρες να αγοράσουν αυτοκίνητο κλπ, γκρινιάζουν λέγοντας, υπάρχει κρίση, δεν είμαι άνετος να κάνω και άλλα και άλλα…και άλλα τί ρε παιδιά?? Γούστα?? Είμαστε η γενιά που έμαθε να ζει μέσα στα γούστα, έμαθε να ζει έχοντας δεδομένα τα πάντα γύρω της και κοιτώντας μόνο πως θα βγάλει λεφτά για να κάνει ακόμα πιο πολλά γούστα. Ήμουν τις προάλλες στον παππού μου και μου εξιστορούσε ιστορίες από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. ΝΤΡΑΠΗΚΑ… Μέσα μου πραγματικά ντράπηκα γιατί μπήκα στη διαδικασία να δω τις διαφορές του τότε με του σήμερα…Μας έχουν βάλει στο τρυπάκι να βλέπουμε τη βιτρίνα χάνοντας την ουσία. Δεν εκτιμάμε τίποτα δυστυχώς από αυτά που μας δίνονται καθημερινά απλόχερα και δεν σκεφτόμαστε καν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στη σημερινή εποχή με όλες τις δυσκολίες της(δε λέω ότι όλα είναι τέλεια, αλίμονο). Δυσκολίες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλους τους λαούς. Αν ξεχωρίσουμε κάποια στιγμή μέσα μας τι πραγματικά έχει αξία, και τι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους θα δούμε ότι αυτό δεν είναι τα λεφτά αλλά η σχέση μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Εκεί βρίσκεται η αληθινή ΚΡΙΣΗ. Φοβόμαστε να δώσουμε, φοβόμαστε να αφεθούμε, μας έμαθαν να κοιτάμε πάνω απ’ όλα τη πάρτη μας γι’ αυτό έχουμε φτάσει στο αδιέξοδο να προσπαθούμε να βρούμε λεφτά για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Αν ποτέ καταλάβουμε πόσο ματαιόδοξοι έχουμε γίνει με όλα αυτά τα υλικά αγαθά γύρω μας μόνο τότε θα βγούμε από την κρίση… Όσο πιο ολιγαρκείς καταφέρουμε να γίνουμε μέσα από αυτή τη συγκυρία που θέλουν να ονομάζουν κρίση, τόσο πιο ενωμένοι θα βγούμε σαν λαός, γιατί δυστυχώς έχουν καταφέρει και μας έχουν βάλει να αλληλοσκοτωνόμαστε για το ποιος φταίει. Φταίμε ΟΛΟΙ ο καθένας από τη δική του πλευρά. Το μόνο σίγουρο βέβαια είναι ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί! Αλλά ακόμα και έτσι με το να χαλιόμαστε ότι δεν φάγαμε έστω κάτι και εμείς δε βγάζουμε κάτι. Μπράβο τους αφού νομίζουν ότι έκαναν μεγάλη μαγκιά, αλλά εγώ δεν τους ζηλεύω για τίποτα. Γιατί ότι έφαγα το έφαγα με τη μαγκιά μου και το κεφάλι ψηλά όπως και πολλοί άλλοι. Γι’ αυτό και είμαστε και θα είμαστε στη συνείδησή μας ΠΑΝΩ από αυτούς ότι και αν γίνει. Και η συνείδηση ευτυχώς δεν είναι κάτι που κερδίζετε με χρήμα, αλλά με αρχί@@@… Αυτό κάντε και εσείς και βρείτε νόημα σε πιο ουσιαστικά πράγματα από το τι δε φάγατε με δαύτους. ΑΠΑΞΙΩΣΤΕ τους. Είναι ο μόνος τρόπος να βγούμε κερδισμένοι από όλο αυτό σε κάτι ουσιαστικό…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
