Πριν από λίγες εβδομάδες, χρειάστηκα ένα επίσημο έγγραφο που να πιστοποιεί το ότι φοιτώ στο πανεπιστήμιο μου...
έτσι ώστε να δικαιολογήσω την αναβολή που έχω πάρει στο στρατό. Αυτό το χαρτί, λοιπόν, πρέπει από απαίτηση του στρατού να μεταφραστεί και να θεωρηθεί σε κάποιο Προξενείο της περιοχής.
Όλα ωραία και καλά λοιπόν. Πάω στο προξενείο, και μόλις δίνω το συγκεκριμένο χαρτί σε κάποια κυρία Τάδε, μου ζητάνε 25 δολλάρια (περίπου 18 ευρώ) για να μου το μεταφράσουν. Παθαίνω σοκ, αλλά σκέφτομαι από μέσα μου πως μάλλον έτσι θα' ναι τα πράγματα εδώ, οπότε σαν καλός μακάκαρος τα δίνω. Μαζί μου όμως, όλως τυχαίως είχε έρθει και ένα παιδί από άλλο κοντινό πανεπιστήμιο. Του συγκεκριμένου παιδιού η συγκεκριμένη κυρια του ζήτησε 30 δολλάρια, αφού συνέκρινε τα δύο χαρτιά μας, και έκρινε πως το δικό του χαρτί είχε ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ. Να! ι, καλά ακούτε. Ήταν μισή παράγραφο παραπάνω, οπότε το παλικάρι έπρεπε να πληρώσει 5 δολλάρια παραπάνω.
Θα μου πείτε τώρα, ρε αδερφέ, γιατί κάνεις έτσι? Μπορεί να έχουμε κρίση, μπορεί να έχουμε τόσα προβλήματα, αλλα 25 δολλάρια είναι ρε φίλε, χαλάρωσε, μη κλαψουρίζεις... δε χάθηκε και ο κόσμος.
Το στόρυ έχει και συνέχεια όμως. Όχι μόνο δε μου δώθηκε απόδειξη, αλλά και μετά από λίγες μέρες, όταν πήγαν συμφοιτητές μου να πάρουν και αυτοί το συγκεκριμένο χαρτί, οι κυρίες στο Προξενείο αποφάσισαν ότι ΔΕΝ θα τους χρεώσουν τίποτα. Ναι καλά ακούτε, ούτε καν ανέφεραν ότι ήθελαν χρήματα
Και ρωτάω τώρα εγώ ο εξαπατημένος έυλογα...Τι στο καλό γίνεται ρε φίλε? Εντάξει, είμαι κορόιδο το κατάλαβα. Με κλέβουν από την χώρα μου ακόμη και εκτός χώρας, και αυτό το κατάλαβα. Το πάθημα όμως έγινε μάθημα. Οποιοσδήποτε τωρινός πρωτοετής έχει να πάρει παρόμοια χαρτιά από το Προξενείο/Πρεσβεία της πόλης που φοιτεί στο εξωτερικό, ας ζητήσει επίσημη απόδειξη και να μη το φοβηθεί. Εγώ την πάτησα, ελπίζω να μη συμβεί και με υπόλοιπους.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
