1.) Δεν είχα μέσο στις
Πανελλαδικές όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, ούτε στο μεταπτυχιακό, ούτε
προέρχομαι από καμιά πλούσια οικογένεια για να πάω εξωτερικό. Επομένως έπρεπε
να διαβάσω πολύ, να μη βγαίνω για 2 χρόνια για να μπορέσω να περάσω.
Όταν τελείωσα τις σπουδές (κατά
τη διάρκεια των οποίων δούλευα για κάποιο διάστημα) και πήγα στρατό, έκατσα,
ξεσκίστηκα να διαβάζω και πέρασα τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, χωρίς μέσο επίσης, για
να γίνω καθηγητής.
Και πόσοι συνάδελφοι –νέοι
επίσης- έχουν φάει τα χρόνια τους σαν ωρομίσθιοι, αναπληρωτές για να διοριστούν
και πλέον διορίζονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ.
ΚΑΙ ρωτάω όσους λένε τα ίδια και
τα ίδια και δεν έχουν βαρεθεί πια:
Συγνώμη, όταν γεννηθήκαμε όλοι
δεν είχαμε τις ίδιες δυνατότητες; Ας γινόντουσαν κι αυτοί καθηγητές αφού τόσο
πολύ ζηλεύουν αυτό το επάγγελμα. Τους εμπόδισε κανείς; Ας έδιναν ΑΣΕΠ, ας
έτρωγαν τόσα χρόνια σε σπουδές. (Φυσικά αναφέρομαι σε άτομα που είχαν τη
δυνατότητα, δηλαδή δεν συνέτρεχαν λόγοι οικογενειακοί, σοβαροί οικονομικοί ή
λόγοι υγείας.)
Είδα εδώ να γράφει άλλος ότι πάει σε
εργοστάσιο, πόσα χιλιόμετρα διανύει κάθε μέρα, πόσα δίνει σε βενζίνη και πόσα
παίρνει. Κάτσε ρε φίλε, σε εμπόδισε κανείς να γίνεις κι εσύ καθηγητής; Η΄ εμένα
να δουλέψω σε εργοστάσιο; Δηλαδή ήταν εύκολο να περάσω;
2.) Σχετικά με διακοπές – αργίες
– εκλογές.
Ναι, όταν διορίστηκα ήξερα ότι αν
είμαι σε σχολείο και όχι σε κάποιο γραφείο θα κάθομαι Χριστούγεννα-Πάσχα και
Ιούλιο-Αύγουστο, το οποίο φυσικά και μου άρεσε. Έτσι ήταν τα πράγματα, δηλαδή
υπάρχει κανείς που θα του έλεγαν ότι δε θα δουλεύει τότε και θα έλεγε «γιατί δε
δουλεύω;»
Ένας ακτινολόγος ξέρει ότι θα
έχει περισσότερη άδεια γιατί τρώει ακτινοβολία. Ο ναυτικός ξέρει ότι θα
δουλεύει στη θάλασσα 6 μήνες χωρίς να βλέπει κανένα και το κάνει εν γνώσει του για
να βγάλει πολύ περισσότερα χρήματα από πολλούς άλλους.
Το κάθε επάγγελμα έχει θετικά και
αρνητικά.
Ο καθηγητής ξέρει ότι είναι στο
δημόσιο ο χειρότερα αμειβόμενος πτυχιούχος από τα υπόλοιπα υπουργεία και ότι η
διαφορά αρχικού με καταληκτικό μισθό είναι ούτε 300 ευρώ. Και δεν κλαίγομαι
γιατί το ήξερα αλλά ούτε και είμαι ευχαριστημένος να μειώνεται ο μισθός μου και
όλα γύρω μου να ακριβαίνουν, όπως και κανείς άλλος δεν είναι ευχαριστημένος. Το
προκλητικό είναι η χαώδης διαφορά σε επιδόματα στα διάφορα υπουργεία και ΔΕΚΟ,
πχ στο Οικονομικών, τον ΟΣΕ και αλλού, που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
Όσον αφορά τις εκλογές των
καθηγητών και τις νομαρχιακές! Οι καθηγητές ζητάνε να κάθονται τότε; Δηλαδή αν
έλεγαν να δουλέψουμε δε θα δουλεύαμε; Θα απολογείται ο κλάδος για τις αποφάσεις
του Υπουργείου; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τις επιθέσεις αυτές από γονείς (οι οποίες
πιστεύω ότι είναι συνήθως από τα ίδια και τα ίδια άτομα..) ΓΙΑΤΙ δεν απευθύνετε
τις κατηγορίες στον αρμόδιο, δηλαδή στο
Υπουργείο; Δηλαδή τι να κάνουμε; Να πάμε Παρασκευή και Δευτέρα των
εκλογών να ανοίξουμε με το ζόρι τα σχολεία και να κάνουμε μάθημα;
Σχετικά με τις ώρες διδασκαλίας,
όποιος έχει κάνει μάθημα σε σχολείο μπορεί να κρίνει τα πράγματα. Κάποιοι το
βρίσκουν εύκολο, κάποιοι δεν αντέχουν και για αυτό πολλοί ζητούν να πάνε σε
γραφείο, ξέροντας ότι θα έχουν διακοπές τις 24 μέρες το χρόνο. Έτσι είναι και
το ωράριο των σχολείων. Στις 2 κλείνουν γιατί πολύ απλά δεν αντέχουν άλλο τα
παιδιά. Εκτός από το ωράριο διδασκαλίας υπάρχει και η προετοιμασία στο σπίτι, η
διόρθωση εργασιών, τεστ, διαγωνισμάτων. Και βέβαια δεν αφορά όλες τις
ειδικότητες καθηγητών, καθώς ορισμένες είναι πιο ευνοημένες, αλλά τι να
κάνουμε; Να σφαχτούμε και οι καθηγητές μεταξύ μας γιατί κάποιοι είναι πιο
ξεκούραστοι; Έτσι είναι τα πράγματα, ο κάθε καθηγητής έχει συν και πλην στην
ειδικότητά του.
3.) Και πάμε στο άλλο θέμα. Τι
γίνεται στα σχολεία.
Εγώ προσωπικά όπως και συνάδελφοι
που βλέπω προσπαθούν πάρα πολύ να είναι όσο γίνεται καλύτεροι στην τάξη,
αγαπούν τα παιδιά, νοιάζονται για αυτά. Όταν λέω στα παιδιά να παρακολουθούν
γιατί κάνω το ίδιο μάθημα που έκανα όταν δούλευα σε φροντιστήρια ή έκανα
ιδιαίτερα πριν διοριστώ και ότι θα τους κάνει καλό, μου απαντούν: «αφού πάμε
φροντιστήριο!»
Ε αυτό είναι η ελληνική νοοτροπία
που περνά στα παιδιά. Γράψε το σχολείο, πρόσεχε μόνο στο φροντιστήριο. Αφού το
πληρώνεις είναι καλύτερο, λες και το δημόσιο σχολείο δεν το πληρώνουμε όλοι.
Ναι, κι εγώ πήγαινα φροντιστήριο
στη Γ Λυκείου γιατί ήθελαν οι γονείς μου να με βοηθήσουν όσο μπορούσαν. Πιστεύω
θα τα κατάφερνα και χωρίς αυτό, αλλά ίσως να είχα περάσει σε σχολή με πιο
χαμηλή βάση. Από τους καθηγητές μου τότε στο σχολείο δεν είχα παράπονο (από
τους περισσότερους), όπως και από αυτούς του φροντιστηρίου δεν ήμουν
ευχαριστημένος από τους μισούς περίπου. Δεν ξέρω από πότε έχει γίνει «θεσμός»
το φροντιστήριο, αλλά μου φαίνεται ότι είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής
κοινωνίας. Είναι κάτι σαν το φακελάκι στους γιατρούς που ζητήσουν δε ζητήσουν
πρέπει να το δώσεις (όχι εγώ προσωπικά που είμαι εντελώς κατά του φακελακίου,
αλλά η γενιά των 65-70 τωρινών).
Όπως σε κάθε κλάδο έτσι και σε
μας υπάρχουν οι αδιάφοροι, οι λουφαδόροι, οι κολλημένοι, οι βυσματίες, οι
συνδικαλιστές που δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά να προωθηθούν πολιτικά, οι
«εξαφανισμένοι» σε Υπουργούς, Υπουργεία, Εκκλησία και άλλες υπηρεσίες. Φυσικά
και δε μου αρέσει αυτό, αλλά ούτε μπορώ να κάνω και κάτι από μόνος μου. Η
ηγεσία του Υπουργείου το επιτρέπει και το προωθεί εν γνώσει της, πράγμα που
προκαλεί το κοινό αίσθημα στο χώρο των καθηγητών.
Αυτά ήθελα να πω, αμφιβάλλω αν
κάποιος θα κάτσει να διαβάσει όλα αυτά!
Πιστεύω πρέπει να αλλάξουμε όλοι
νοοτροπία.
* Να μην ψηφίζουμε τους ηλίθιους
(μην πω τίποτα χειρότερο) που μας έχουν
καταστρέψει τόσα χρόνια
* Να μην κατηγορούμε ο ένας τον
άλλο –γιατί κι εγώ το έχω κάνει-, αλλά να
κοιτάζουμε το κοινό καλό.
* Να είμαστε συνειδητοποιημένοι
σαν καταναλωτές και όχι πρόβατα. Να τιμωρούμε
τον ακριβό, τον απατεώνα, τον άρπα-κόλλα με το να μην ξαναπατάμε εκεί,
να
κάνουμε έρευνα αγοράς, να κοιτάμε τον κατάλογο πριν αγοράσουμε..
* Να κόψουμε τα φακελάκια σε
γιατρούς-εφοριακούς, όταν ειδικά δεν τα ζητάνε!
* Να ελαττωθούν αρχικά και ας
κοπούν όσο γίνεται τα φροντιστήρια. Ικανούς
καθηγητές έχουμε –προσωπική γνώμη από όσο βλέπω στα σχολεία-.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
