τελευταία όμως αρχίζω να αισθάνομαι μια απογοήτευση με όσα διαβάζω. Συνεχώς βλέπω αναρτήσεις για καταγγελίες ,για το πόσο διεφθαρμένο είναι το Ελληνικό κράτος , για τους πρώην πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις (πόσο κακοί ήτανε) για το πόσο έχουμε τα χάλια μας σαν λαός και για να μην μακρυγορώ όλα αυτά τα απαισιόδοξα που μας απαξιώνουν και απογοητεύουν πάρα πολύ σαν λαό και ιδιαίτερα εμάς τους νέους που προσπαθούμε μέσα από αυτή την δυσκολη (ίσως και τραγική) εποχή που περνάμε σαν κράτος να βρούμε τον τρόπο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας (ή έστω κάποια από αυτά).Έχω φτάσει στο σημείο μάλιστα πολλές φορές να αναρωτιέμαι με αυτά που διαβάζω για το πού ζώ , πού είναι αυτά για τα οποία μας συμβουλεύανε οι γονείς μας και τα οποία θα "αντιμετοπίζαμε" όταν μεγαλώσουμε και θα κάνουμε και εμείς οικογένεια θα έχουμε την δικιά μας δουλειά κτλ. Για να καταλήξω πολλές φορές σκέφτομαι να σταματήσω να διαβάζω τρομακτικό , να ζώ στον κόσμο μου και να μήν με απασχολεί τίποτα απ αυτά που προανάφερα να αντιμετοπίζω στη καθημερινότητα μου προσπαθόντας για το καλύτερο και όπου βγεί. Ίσως η σκέψη μου να παραπέμπει σε απάθια για ότι συμβαίνει γύρο μου΄, σε "παρτακισμό" ή ακόμα και σε κάποια μορφή εθελοντικού σκοταδισμού αλλά εκεί ψάχνει να βρέι διέξοδο ο εαυτός μου μή μπορόντας να κάνει και πάρα πολλά για να αλάξει κάτι τώρα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
