εγκαταλείψει οριστικώς αυτή την ωραία –πλην «πολύ μπάχαλο»- χώρα, την οποία του κληροδότησαν (τρόπον τινά) οι αείμνηστοι παππούς και πατέρας του, διατελέσαντες πρωθυπουργοί της και εκείνοι.
Λέγεται μάλιστα, ότι ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου έχει ήδη επιλέξει τον επόμενο στόχο ανέλιξής του, που δεν είναι άλλος από το θώκο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.
Κανονικά, ο «Έλληνας πολίτης» (όπως περιληπτικώς αποκαλεί τους αυτόχθονες συμπατριώτες του ο κ. Πρωθυπουργός) θα έπρεπε να χαίρεται βαθύτατα με αυτή την προοπτική, για διάφορους σοβαρούς λόγους, ευκόλως εννοούμενους. Υπάρχει όμως και ένα «όμως».
Όπως είναι γνωστό, για την κατανομή των υψηλών διεθνών θέσεων (Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ή του ΝΑΤΟ, Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ κλπ) ισχύουν ορισμένοι συνήθως άγραφοι ή απλώς υπονοούμενοι, αλλά πάντως αυστηρά τηρούμενοι κανόνες. Αυτή η πρακτική υποκαθιστά κατά κάποιον τρόπο τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, στο πλαίσιο ενός διεθνούς ή παγκόσμιου Οργανισμού, σε αντιστάθμισμα της τυπικής ισότητας των κρατών-μελών, που υποκριτικά προβλέπουν συνήθως τα ιδρυτικά κείμενα.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ανώτατες θέσεις, όπως και τα χαρτοφυλάκια των Επιτρόπων, κατανέμονται επίσης με πολύ προσοχή ως προς τη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ των κρατών-μελών και των πολιτικών δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όχι σπάνια, οι διαπραγματεύσεις των ενδιαφερομένων μερών είναι σκληρές και επίμονες, έως ότου καταλήξουν σε συμφωνία.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν επιτευχθεί μια «πραγματική» συμφωνία, επιλέγεται εν τέλει μια τόσο αδύναμη προσωπικότητα, που (εκτός… «ατυχήματος») δεν μπορεί να μεταβάλλει την προϋπάρχουσα σχέση δυνάμεων! Η επιλογή του πρώτου Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της πρώτης «Υπουργού Εξωτερικών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζεται από μερικούς ευφάνταστους παρατηρητές, ότι αποτελεί τυπικό παράδειγμα μιας τέτοιας πρακτικής.
Ο εκάστοτε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, προέρχεται από διαφορετική, εκ περιτροπής, ήπειρο. Ο προσεχής, προβλέπεται να είναι Ευρωπαίος, και αυτό εξασφαλίζει ένα αρχικό πακέτο «μορίων» στον κ. Γ.Α. Παπανδρέου. Όμως (και περί αυτού του «όμως» πρόκειται) είναι εξαιρετικά απίθανο να δοθεί σε έναν Έλληνα αυτή η θέση, όταν τα ανοικτά θέματα με την Τουρκία είναι αυτά που είναι. Εκτός κι αν δοθεί από την Ελλάδα ή από τον «διεθνή παράγοντα», κάποιο αντάλλαγμα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί από τη γείτονα χώρα ως ισοβαρές με την άρση των επιφυλάξεών της. Ή, εκτός κι αν όλα αυτά τα θέματα θα έχουν κλείσει (πράγμα μάλλον απίθανο) μέχρι το τέλος του 2011. Ούτε σε Τούρκο άλλωστε θα μπορούσε να δοθεί αυτή η θέση. Και για τους ίδιους λόγους, αλλά και κυρίως γιατί, κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε την (ούτως ή άλλως) ασταθή ισορροπία, όχι μόνο στη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά πολύ ευρύτερα.
Βέβαια, πολλοί πρώην πρωθυπουργοί άλλων χωρών, δέχτηκαν διεθνή «διακονήματα» πολύ λιγότερο επιφανή από εκείνο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ολλανδίας, κ. Ρουντ Λούμπερς για παράδειγμα, μετά το τέλος της πολιτικής του καριέρας στη χώρα του, ονομάστηκε Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, θέση που δέχτηκε αργότερα και ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας κ. Αντόνιο Γκουτιέρεζ, για να μην αναφερθούν οι πρώην επίσης πρωθυπουργοί, κύριοι Αχτισαάρι, Μπλερ και πολλοί άλλοι.
Εν τούτοις, μια ενδεχόμενη «φυγή» του κ. Παπανδρέου δια της μεθόδου των απειλούμενων εκλογών, είναι πολύ πιθανό, και μάλλον βέβαιο, ότι θα του στερήσει, μετά ταύτα («τούτων ούτως εχόντων» στην Ελλάδα του μνημονίου) όχι μόνο την υψηλή διεθνή θέση που ονειρεύεται, αλλά και οποιαδήποτε άλλη. Κατά κάποιον τρόπο, θα τον υποβιβάσει διεθνώς, στην οιωνεί τάξη των «μονομάχων» (και «μόνων»). Η περί εκλογών «απειλή» επομένως του κ. Παπανδρέου -ακόμη και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο- δεν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν
http://www.statesmen.gr/
