Η συγκυρία είναι μοναδική για πολλούς λόγους. Ένας απλός, αλλά ερεθιστικός είναι ότι δίνει το δικαίωμα στον Στέφανο Μάνο να διατυπώσει δημοσίως την άποψη ότι θα έπρεπε να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, κι ας μην γίνει ποτέ (γιατί δεν θα χρειαστεί κιόλας). Ένας καλύτερος λόγος είναι ότι τα δρώμενα σιγά σιγά θέτουν τις βάσεις για την αναχώρηση από την παραδοσιακή, στενά κομματική θεώρηση. Δημιουργούνται έτσι προϋποθέσεις υιοθέτησης ευρύτερης πολιτικής σκέψης στο πλαίσιο του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού μάνατζμεντ (βλ. πείραμα Καμίνη).
Αυτό είναι το αυτονόητο για την σύγχρονη Ευρώπη και τώρα, ίσως και για την Ελλάδα. Στην εποχή της ελληνικής κρίσης, η πολιτική ιδεολογία ταυτίζεται με την αποτελεσματικότητα. Αυτό παράγει νέα πολιτικά σχήματα, χαράσσει νέα πλαίσια επιχειρημάτων με γνήσια κοινωνικά ερείσματα, με αναγκαιότητες επιβίωσης που επαληθεύονται από την κοινή λογική.
Η εποχή συνθέτει από μόνη της νέο πολιτικό λόγο. Με κοινωνικές αναφορές στην πολιτική καθημερινότητα, τη ρεαλιστική και καινοτόμα θεώρηση της οικονομικής ανάπτυξης, την βιώσιμη αξιοποίηση του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου.
Στη συνείδηση των πολιτών, τα παλιά κόμματα είναι πολιτικά νεκρά. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η πτώση του Καραμανλή, εκτός από voter’s apathy, προκάλεσε και την πτώση του παλαιοκομματισμού. Στη νοοτροπία και στους τρόπους δράσης. Αυτό αφορά και τις δύο πλευρές.
Σήμερα δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται στη σπηλιά και το φυλάει αλυσοδεμένος ο Αρκούδος, ο οποίος βρυχάται στους επισκέπτες. Δεν υπάρχει όμως και ΝΔ. Κυρίως, δεν υπάρχει κανένας πολιτικός λόγος να υπάρχει ΝΔ. Με αυτήν τη μορφή, της περιχαρακωμένης λαϊκής δεξιάς. Αυτό φαίνεται και από τον παρωχημένο και «κλειστό» πολιτικό λόγο που εκφέρει ο Αρχηγός της. Καμμία ελπίδα εκεί.
Το μέλλον βρίσκεται αλλού. Η «πολιτική» εξόδου από την ελληνική κρίση είναι απολιτίκ. Και ο ΓΑΠ το κάνει πράξη, με αποδοτικό ή μη τρόπο. Καιρός να βρει πολιτικό συνομιλητή. Το αντίπαλο δέος, η διάδοχη κατάσταση πρέπει να δημιουργηθεί στο κενό που δημιουργεί μία πιθανή, νέα πολιτική θεώρηση. Αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της φιλελεύθερης αριστεράς. Με το «παλαιό» κέντρο ως θεματοφύλακα.
Βέβαια, η Ντόρα θα πάει δεξιότερα. Αλλά με το βλέμμα, ελπίζουμε, στραμμένο στην πρόοδο. Ιδεών και ανθρώπων.
Η Αλεξία Σκούταρη είναι πολιτική αναλύτρια
http://www.statesmen.gr/
