tromaktiko: Απογοήτευση σχετικά με τη στάση που έχουν μερικοί απέναντι στους δασκάλους

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Απογοήτευση σχετικά με τη στάση που έχουν μερικοί απέναντι στους δασκάλους



Είμαι μία νέα εκπαιδευτικός - δασκάλα κι διδάσκω τα τελευταία 3 χρόνια. Πέρασα στο πανεπιστημιο δημοτικής εκπαίδευσης από επιλογή και όχι επειδή 8α μου εξασφάλιζε επαγγελματική αποκατάσταση!
Επομένως δεν είμαι βολεψάκιας, όπως εμμέσως με έχουν κατηγορήσει κάποιοι. Η τάξη μου έχει 27 παιδιά, άρα είναι υπεράριθμο τμήμα, αλλά δεν υπάρχει αίθουσα στο σχολείο για να χωριστεί. Έχω μαθητές από διάφορες εθνικότητες και πολλών διαφορετικών επιπέδων. Τμήμα ένταξης ή υποδοχής δεν υπάρχει στο σχολείο, άρα δεν έχω βοήθεια από πουθενά. Δουλεύω από τις 8.00- 13.30 χωρίς να καθίσω λεπτό. Ακόμα και στα κενά μου, διορθώνω τα βούνα των τετραδίων που μαζεύονται. Και είναι επιλογή μου να μαζεύονται τόσα τετράδια. Θα μπορούσα να έβαζα λιγότερα στα παιδιά, επειδή είναι τόσα πολλά, αλλά δεν το έχω κάνει γιατί δεν θέλω να ρίξω το επίπεδο που θέλω να έχουν τα παιδιά! Θα μπορούσα να μην φτιάχνω υλικό και φωτοτυπίες τα απογεύματα για να τα δίνω στους μαθητές μου, έτσι ώστε να μην περνάω τόσες ώρες τα σ/κ διορθώνοντας, αλλά δεν το κάνω. Θα μπορούσα να μην προετοιμάζω κατασκεύες στο σπίτι μου τα απογεύματα, που μπορεί να μου πάρουν και 5-6 ώρες, αλλά επειδή ξέρω πόσο τους αρέσουν οι κατασκευές, δεν το κάνω. Θα μπορούσα να βάζω τιμωρίες για την άσχημη συμπεριφορά των παιιδιών, αλλά προτιμάω να τους μιλάω, να συζητάμε στη τάξη για να καταλαβαίνουν τι κάνουν λάθος. Κι ας βγω εκτός προγράμματος. Γιατί εκτός από γνώσεις που καλούμαστε να μεταδώσουμε πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να αναπτύξουν υγιείς προσωπικότητες. Για όλα τα παραπάνω δεν δέχομαι, για να μην πω δεν ανέχομαι, από κανένα γονέα που δεν με ξέρει, να με αποκαλέι κηφήνα, τεμπελιχανά, βολεψάκια, νταντά κι άλλα πολλά που έχω διαβάσει αυτές τις μέρες. Επίσης πρέπει να πω σε κάποιους ότι ο σωστός και με όλη τη σημασία της λέξης δάσκαλος δεν φαίνεται από κάποιο συγγραμμα ή κάποια διάλεξη που θα κάνει. Φαίνεται μέσα στην τάξη, στην καθημερινή μάχη που δίνει. Φαίνεται στα μάτια των παιδιών. Είχα θυμώσει αρκετά ,μπορώ να πω, με όλα αυτά που έχουν γράψει μερικοί αλλά όταν βλέπω τις ζωγραφιές των μαθητών μου καταλαβαίνω ότι δεν αξίζει! Και αυτό γιατί αυτοί που είναι άξιοι να! με κρίνουν και πρέπει να με κρίνουν, είναι οι μαθητές μου κι όχι γονείς που δεν με ξέρουν. Και τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τους τα λένε όλα!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!