Η 19η Νοεμβρίου του 1999, έμελλε να δώσει στην Ελληνική Δημοκρατία, έναν πραγματικά άξιο διάδοχο του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της. Μην μπερδεύεστε, δεν είχαμε τότε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή των 300, με τη συζητήσιμη αντιπροσωπευτικότητα, αλλά ανάδειξη του εκλεγμένου προ τετραετίας Προέδρου, σε Εθνικό Ηγέτη, ο οποίος έκανε τους Έλληνες περήφανους.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος, στο πλαίσιο του επίσημου γεύματος για την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα, εκφώνησε έναν μνημειώδη λόγο, το περιεχόμενο του οποίου «τσάκιζε» κόκκαλα. Και, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε ένα μάθημα ιστορίας στον μόνο εναπομείναντα πλανητάρχη: Για τους ασυγχώρητους βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ. Για την ανιστόρητη Κατοχή της Κύπρου. Για τις αστήρικτες διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Εκείνο το βράδυ, ο Κωστής Στεφανόπουλος έγινε η φωνή κάθε Έλληνα. Η φωνή της καρδιάς κάθε Έλληνα. Και πέτυχε… να γίνει Κωνσταντίνος, ώστε μετά από έναν χρόνο, το 2000, να εξασφαλίσει την επανεκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με τη συναίνεση, για πρώτη φορά, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας.
Μέχρι εκείνο τον ιστορικό «εξάψαλμο», ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας προσέγγιζε με διστακτικότητα τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα της χώρας. Ήταν ένας ακραιφνής εκπρόσωπος της Συντηρητικής Παράταξης, που αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία όταν έχασε τη μάχη ηγεσίας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση, δεν κατάφερε να εδραιωθεί στο τότε απολύτως δικομματικό πολιτικό σύστημα, και το 1995, διαδέχτηκε τον ιστορικό ηγέτη της πολυσυλλεκτικής Κεντροδεξιάς στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Άνοιξης. Δηλαδή, με τη Νέα Δημοκρατία απέναντι.
Η παραπάνω προσέγγιση βέβαια αδικούσε υπερβολικά έναν αληθινό «κύριο» της ελληνικής πολιτικής ζωής. Έναν ευπατρίδη. Που δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα, αντιθέτως πρέσβευε και μαθήτευε στους υπόλοιπους ήθος. Χρειάστηκε ωστόσο εκείνο το ρητορικό «ξεμπρόστιασμα» του Μπιλ Κλίντον, ώστε να γίνει… Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Ο Πρόεδρος στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Ίσως να συνέβαλε συναισθηματικά, και το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο, το δίδυμο Σημίτη-Γιώργου, κάθε άλλο παρά εθνικά υπερήφανη εξωτερική πολιτική ασκούσε. Και οι Έλληνες είχαν κουραστεί να μετρούν υποχωρήσεις…
www.statesmen.gr
