Και ξαφνικά, εκεί που πήγαινε να με συνεπάρει η πανηγυρική ιστοσελίδα, ένοιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά και την επιθυμία να παίξω τον εξερευνητή. Έτσι, κι ενώ στην οθόνη του υπολογιστή περνούσαν ακόμα ταμπακέρες, αναπτήρες, παντόφλες, πιτζάμες, αρκουδάκια, βιβλία κι ένα σωρό άλλα αγαθά.
Οδήγησα το βελάκι στο χώρο των αναζητήσεων και τύπωσα αποφασιστικά το είδος που ήθελα να βρω: «Εγκαταλειμμένοι υπερήλικες».
Καλέ μου μπαμπάκα,
Το αποτέλεσμα με έβαλε σε σκέψεις. Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα η οθόνη μου γέμισε από άρθρα, έρευνες και ποσοστά. Σαν να το έκανε επίτηδες ο υπολογιστής μου, επέτρεπε σε διαφημίσεις για τη γιορτή του πατέρα να ενοχλήσουν την περιήγησή μου και να δυναμώσουν αυτή τη φωνούλα που κρύβεται σαν τον κλέφτη στα κατάβαθα της ψυχής μας και μας ελέγχει. Κι έτσι έμεινα να κοιτάζω την οθόνη με τα ποσοστά και τα αρκουδάκια και να σκέφτομαι: Μήπως είμαστε πολύ υποκριτές, βρε μπαμπάκα μου; Μήπως πράγματι διυλίζουμε κουνούπια και καταπίνουμε καμήλες; Δεν ξέρω. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι εσύ ποτέ δεν έφερες αρκουδάκια και καρδούλες στο δικό σου μπαμπά όσο ζούσε. Δεν είδα ποτέ στο δωμάτιο του παππού κάρτες με την ευχή «happy father΄s day!», ούτε μαξιλαράκια σε σχήμα καρδιάς, αλλά θυμάμαι ότι τις Κυριακές στο τραπέζι καθόσουν εσύ στην κεφαλή και δίπλα σου ο παππούς. Θυμάμαι ότι εσύ του έφερνες τα φάρμακα είτε ήταν 16η Ιουνίου είτε όχι και έμεινες στο προσκέφαλό του όσες μέρες νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Θυμάμαι ακόμα ότι τη νύχτα που ξεψύχησε, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, είμαστε όλοι γύρω απ΄ το κρεβάτι του, κι εσύ με τον αδερφό σου, του κρατούσατε τα χέρια. Θυμάμαι ότι έσβησε χαμογελώντας, λες κι ετοιμαζόταν για πάρτι κι ας μην είχε γιορτάσει ποτέ στη ζωή του τη γιορτή του πατέρα.
Μήπως είμαστε πολύ υποκριτές, όλοι εμείς που γιορτάζουμε παγκόσμιες ημέρες, μπαμπά μου;
Γιορτάζουμε την ημέρα Περιβάλλοντος, όσοι πετάμε τα σκουπίδια μας όπου βρούμε, φέρνουμε δώρα στη μανούλα τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, αλλά βαριόμαστε την παρέα της πολύ εύκολα, οργανώνουμε γιορτούλες στις 16 Ιουνίου εκάστου έτους, για το «γέρο που μας κούρασε με τις παραξενιές του»!
Καλέ μου μπαμπάκα,
Στην παγκόσμια ημέρα του πατέρα, εγώ ντρέπομαι να σου πάρω δώρο. Ντρέπομαι για μένα και για τα παιδιά της ηλικίας μου, ντρέπομαι για όσα πιστεύουμε και για όσα σκεφτόμαστε, ντρέπομαι γιατί πολύ εύκολα λέμε «ε, και τι έγινε;». Ντρέπομαι που φερόμαστε ευγενικά σε ανθρώπους για τους οποίους δεν αισθανόμαστε τίποτα και απάνθρωπα στους δύο ανθρώπους που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε. Δε θα σου πάρω αρκουδάκι στη γιορτή σου, μπαμπά μου, ούτε κάρτες, ούτε λουλούδια. Τέτοια υποκρισία δεν την αντέχω πιά! Αντί για αρκουδάκι θα σου δώσω μια αγκαλιά και αντί για «I love you!» θα σου πω «ΣΥΓΝΩΜΗ»!
Συγνώμη που θεωρώ δεδομένα όσα μου προσφέρεις.
Συγνώμη που θεωρώ δεδομένο ότι δε σου χρωστάω.
Συγνώμη που σε σκέφτομαι μόνο μια ημέρα το χρόνο.
Συγνώμη που σε αναγκάζω να με σκέφτεσαι κάθε στιγμή.
Συγνώμη που δεν καταλαβαίνω πόσο μ΄ αγαπάς.
Συγνώμη που δε σ΄ αγαπώ όσο σου αξίζει.
Συγνώμη που απαιτώ να είσαι κοντά μου, όποτε εγώ θελήσω.
Συγνώμη που αγανακτώ όποτε εσύ με θέλεις κοντά σου.
Συγνώμη που κάθε μέρα θυμίζω τον άσωτο της παραβολής.
Συγνώμη που όποτε επιστρέφω, σφάζεις το μόσχο το σιτευτό πάντα με την ίδια χαρά.
Καλέ μου πατέρα,
Στη γιορτή σου δώρο μου θα είναι μια υπόσχεση: Ότι θα προσπαθήσω να δώσω σε σένα, αυτά που εσύ έδωσες στον πατέρα σου, για να δω κι εγώ κάποτε στα χείλη σου εκείνο το ύστατο χαμόγελο με το οποίο - λέει ο θρύλος - αποχαιρετούν τον κόσμο οι ευτυχισμένοι...
Με σεβασμό,
Η κόρη σου
http://www.acharnet.eu/2010/11/blog-post_06.html#more
