Κάθε μέρα τοποθετεί ένα λιθαράκι να ανυψώσει έναν τοίχο τον οποίο δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να γκρεμίσει. Έναν τοίχο δυνατό, με κόπο και ιδρώτα, καθημερινό αγώνα, υπομονή και επιμονή. Μελλοντικοί στόχοι, μεσοπρόθεσμοι κ! αι μακροπρόθεσμοι, λαμβάνοντας χαρά όταν αυτοί επιτευχθούν. Ναι, καλά ως εδώ, αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που μας παρακινεί να δημιουργούμε αυτούς τους στόχους πόσο μάλλον αν παρακινούμαστε ή παρακινούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς στο κυνήγι της ευτυχίας. Τι είναι ευτυχία για τον καθέναν; Η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, η δημιουργία μιας οικογένειας που μεταλαμπαδεύει στα παιδιά σωστές αξίες, η προσωπική επίτευξη των στόχων, το κυνήγι για ένα όνειρο; Υλοποιώντας στη πορεία της ζωής μας όλα αυτά, απολαμβάνουμε τελικά την διαδ! ρομή ή την στιγμή που θα καταφέρου! με κατι; Εδώ θα ήθελα να σταθώ στην έννοια της αξίας. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, αν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να γίνεται έρμαιο των καταστάσεων, να ακολουθεί την μάζα, να αποδυναμώνεται και να κλείνει τα μάτια σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Κάποτε επαναστατούσαμε για θεμελιώδης αξίες όπως αυτής της ισότητας μεταξύ άνδρας και γυναίκας, νοιώθω πως στο μέλλον θα επαναστατήσουμε για την ισότητα μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων. Κρίνοντας από το σήμερα, είναι προφανές πως μια μι! κρή ομάδα ανθρώπων σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό ορίζει τους στόχους μας, τις ανάγκες μας, μας δίνει χαρά και οποιαδήποτε στιγμή μας την παίρνει πίσω. Δεν θα ομαδοποιούμαστε σε Έλληνες, Γάλλους, Ισπανούς κτλ. Πάντα μια ομάδα έχει έναν στόχο, κάποιες αξίες που προσκόμισε και με αυτές πορεύεται και συνεχίζει. Οι ισχυροί(οικονομικά) μας αποδεικνύουν τρανά πόσο εύκολο τους είναι να περάσουν ένα νέο μέτρο που θα αποδυναμώσει τους υπόλοιπους και ως γνωστόν, δεν έχεις λεφτά- δεν έχεις φωνή. Δυστυχώς νοιώθω πως οδηγούμαστε σε μια εποχή που αυτήν την στιγμή θα μας φάνταζε σεναριο επιστημονικής φαντασίας. Άβουλα όντα, εξυπηρέτηση συμφερόντων, καταγραφή υλικών προτιμήσεων (κάρτα πολίτη), τσιπαρισμένα ρομποτάκια; Είμαι φοιτητής και έχω τον χρόνο να παρακολουθώ γύρω μου, το βλέμμα μου να εστιάζει και να μην προχωρά στην επόμενη εικόνα προτού κρίνει. Να δημιουργώ εγώ τις ανάγκες μου και σίγουρα μία από αυτές είναι να μην μου στερήσει κανένας τις ελευθερίες μου, την προσωπικότητα, τις απόψεις, την έμπνευση, το συναίσθημα. Ας μην ξεχνάμε να κρίνουμε αντικειμενικά το καθετί που συμβαίνει γύρω μας. Οι επιρροές είναι τόσες πολλές που νοιώθω πως γινόμαστε ένα σφουγγάρι από πληροφορίες που ποτέ όμως δεν τις στραγγίζει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε. Δεν παρατάω, δεν παραδίνομαι, έχω ένα κομμάτι χαρτί και γράφω. Ας αφυπνιστούμε απ’το λήθαργο στον οποίο έχουμε πέσει. Ας αφιερώσει ο γονιός στο παιδί του χρόνο, μην το «αφήσει» να στραγγίξει άχρηστες πληροφορίες, να το μάθει να κρίνει προτού τις απορροφήσει. Δεν είμαι εδώ για να εξυπηρετήσω κανένα συμφέρον κανενός. Είμαι για να ζήσω ειρηνικά, να δοκιμάσω τον εαυτό μου, να συναναστρέφομαι με τους γύρω μου να ! παίρνω και να δίνω ιδέες, όχι απλά ! να μÎ �ταφέρω και να μου μεταφέρουν έτοιμες. Ίσως τότε, έχοντας ως εφόδια όλα αυτά καταφέρουμε να αλλάξουμε πολλά, να δούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά, πιο αντικειμενικά και σίγουρα τότε εμείς οι «αδύναμοι» ακουστούμε, δεν ζούμε με τον φόβο να μας πιάσουν, ζούμε με την αγάπη να πιαστούμε....
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
