καταλαβαίνω την αγωνία σου, αλλά δε σε κατανοώ! Βαδίζεις σκυφτός από την κούραση της ημέρας, αλλά δε σκύβεις το κεφάλι , να ακούσεις αυτά που σου λένε,την ώρα που πρέπει. Το τινάζεις με έπαρση κι εγωισμό, γιατί αυτός που σου μιλά για το παιδί σου είναι ο δάσκαλος.
Ο δάσκαλος! Τι είναι ο δάσκαλος για σένα? Ένα τίποτα! Τι παραπάνω ξέρει αυτός από σένα? Απολύτως τίποτα! Κι αλίμονό του, αν μειώσει στα μάτια σου, έστω και στο ελάχιστο, το παιδί σου! Πώς να αποδεχθείς τη μείωση αυτή? Πώς να αποδεχθείς τη μείωσή σου!
Ξέρεις καλύτερα το παιδί σου από τον καθένα. Το διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο, γιατί είσαι ο γονιός του.
Κι αρχίζεις την καλύτερη τακτική άμυνας. Την επίθεση!
"Φταις εσύ, δάσκαλε, που του έπεσε η απόδοση. Σε φοβάται, κυρία Θ. και γι΄αυτό φέτος δεν είναι καλός στα μαθήματα. Όσο για τη μελαγχολία,για την οποία μου μιλάτε, εγώ δε διαπίστωσα κανένα τέτοιο σημάδι. Στο σπίτι το παιδί μου είναι μια χαρά. Πάψτε να ψάχνετε δικαιολογίες κι αλλάξτε τακτική με το παιδί μου!".
Κι όσο κι αν προσπαθεί η κ. Θ. να μεταπείσει το γονιό, πως άλλες είναι οι αιτίες, βαθύτερες κι επώδυνες , γιατί ο μικρός Π. δεν είναι, ούτε ο περσινός μαθητής ούτε το περσινό ευτυχισμένο παιδί, ο γονιός εμμένει σθεναρά στην αρχική του θέση.
Και φεύγει νικητής και τροπαιούχος.Τα κατάφερε! Έβαλε τη δασκάλα στη θέση της. Αν θέλει, ας τολμήσει να της ξανακάνει την πολύξερη.
Διδάσκει και στους άλλους τον τρόπο με τον οποίο ο δάσκαλος θα βρει το δάσκαλό του!
"Ο δάσκαλος θέλει φοβέρα! Να του κόψεις το βήχα. Να του πάρεις τον αέρα. Τότε θα πάψει να ασχολείται με το παιδί σου και την ψυχολογία του. Σιγά τις σπουδές που έκανε και μας κάνει και τον σπουδαίο!". Ο πόλεμος έχει αρχίσει.
Ο μικρός Π. συνεχίζει να ζει την καθημερινότητά του έτσι, όπως αποφάσισε ο γονιός. Με τη λύπη στα μάτια, με την απομόνωση στην αυλή, με τη συνεχώς μειούμενη μαθησιακή απόδοση. Με την κ. Θ. να πονά, αλλά να μην μπορεί να κάνει σχεδόν τ ί π ο τ α!
Τρία χρόνια αργότερα, σε ένα από τα εικοσάλεπτα διαλείμματα του Σχολείου, η κ.Θ.δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη. Είναι η μητέρα το μικρού Π., που δεν είναι μικρός πια. Έφτασε στη Δευτέρα Γυμνασίου.
Η ταραχή της μάνας είναι εμφανής. Αποδέχεται τη γεμάτη απελπισία παράκληση της κατ΄ιδίαν συζήτησης, γιατί είναι ολοφάνερο, πως η συνάντηση αυτή είναι απόλυτα απαραίτητη.
Κλαίει η μάνα και σπαρταρά και ζητά συγγνώμη για τον εγωισμό της, για την ανοησία της, για τα κλειστά της αυτιά, για το χαμένο χρόνο που άφησε και χάθηκε. Και ζητά απελπισμένα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, για να βρει το κουράγιο να μου πει, όσα η καρδιά της αλλά και ο νους της δεν αντέχουν.
Ο μικρός Π., για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ζούσε τον εφιάλτη του βιασμού από τον πεθερό της και παππού του!
Κι εγώ, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια από τότε, ακόμα ματώνω!
Θ.Κ
