Ακούω φωνές γύρω μου, κραυγές φόβου, αγωνίας, ακούω το θρόισμα των φύλλων που ακόμα παραμένουν στα δέντρα, μπερδεμένα και αυτά από την αλλαγή που τόσο γρήγορα συμβαίνει.. Ακούω τυφλούς να λένε πως είδαν την αλήθεια κατάματα, ακούω το βήμα μου να γίνεται γοργό για να προλάβω υποχρεώσεις και ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, καμιά φορά ακούω την αγάπη, όμως μάλλον είναι ιδέα μου..
Αφήνω το μυαλό μου να ξεχνιέται με μια μελωδία, λίγο αέρινη, λίγο μυστήρια, λίγο απροσδιόριστη, υποσχόμενη πως ξέρει το δρόμο προς το φως, ξέρει πως θα φτάσει το μυαλό μου σε νέους προορισμούς..
Έκλεισα τα αυτιά μου στις φωνές και άνοιξα την καρδιά μου σε μελωδίες, πως μπορούν να σε προδώσουν αυτές αναρωτιέμαι;
Και μέσα στην ασφάλεια μιας μελωδίας εξημέρωσα το θυμό μου και έκανα τις πληγές μου στολίδι.
Η μελωδία είναι πάντα εκεί απαράλλαχτη, οι σκέψεις που μου γεννά είναι όμως πάντα διαφορετικές και μέσα από αυτές βρίσκει και αυτή ουσία, βρίσκω και γω το πρότυπό μου..
http://dinatomirmigi.blogspot.com/
