Φυλακές, βασανιστήρια, βιασμοί και εξορία. Σε αυτές τις τέσσερις εφιαλτικές λέξεις συνοψίζεται η ιστορία της Λέιλα και του Παρχάμ, δύο νεαρών φοιτητών που είχαν την ατυχία να ερωτευθούν στο σημερινό Ιράν.
Στη χώρα όπου ο έρωτας είναι θανάσιμα επικίνδυνος. Τον Οκτώβριο το ζευγάρι ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου στην Τουρκία, στο ληξιαρχείο μιας μικρής επαρχιακής πόλης.
Μοιάζει με το ευτυχισμένο τέλος μιας αληθινής ιστορίας αγάπης. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η «ηρωίδα» νίκησε μεν τους «κακούς», αλλά δεν μπορεί να νικήσει και τους δαίμονες που στοιχειώνουν την καθημερινότητά της: υποφέρει από κατάθλιψη, η μυρωδιά του μέικαπ την αρρωσταίνει και τρέμει τους εφιάλτες που εισβάλλουν στο μυαλό της κάθε φορά που κλείνει τα μάτια της.
Πριν από οκτώ μήνες στην ιρανική πόλη Σιράζ η 30χρονη Λέιλα απήχθη, βασανίστηκε και βιάστηκε από πέντε άνδρες. Η ίδια πιστεύει ότι ανήκαν στη μυστική αστυνομία του Ιράν. Το «αμάρτημά» της ήταν ότι διατηρούσε σχέση με τον 24χρονο αντικαθεστωτικό Παρχάμ.
Και τα δύο ονόματα είναι πλαστά· τα επέλεξαν οι ίδιοι για να μιλήσουν στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Τimes» από ένα άσυλο προσφύγων στην Κωνσταντινούπολη, επειδή ο πατέρας της γυναίκας δεν γνωρίζει ακόμη τι της συνέβη. «Είναι πολύ συντηρητικός. Θα καταστραφεί αν το μάθει» εξηγεί η Λέιλα.
Μερικές εβδομάδες πριν από την απαγωγή της Λέιλα ο Παρχάμ είχε καταφύγει στη γειτονική Τουρκία προκειμένου να γλιτώσει τη φυλάκιση για τη συμμετοχή του στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τις αμφισβητούμενες προεδρικές εκλογές τον Ιούνιο του 2009. Η Τουρκία είναι συνήθης προορισμός για τους αντιφρονούντες του Ιράν. Κάποιοι πληρώνουν τεράστια ποσά σε κυκλώματα λαθρεμπόρων προκειμένου να φύγουν από το Ιράν, κάποιοι άλλοι φθάνουν ως τα σύνορα με την Τουρκία ελπίζοντας για το καλύτερο: είναι μία από τις ελάχιστες χώρες που δεν απαιτεί βίζα εισόδου από τους ιρανούς πολίτες.
Ο Παρχάμ γνώρισε τη Λέιλα πριν από δύο χρόνια στο Ισφαχάν, όπου σπούδαζαν. Και οι δύο ανήκαν στο φιλελεύθερο φοιτητικό κίνημα του Ιράν και αγωνίζονταν κατά των καταπιεστικών επιταγών του καθεστώτος. Τα κοινά ενδιαφέροντα και η αγάπη τους για τη ροκ μουσική σύντομα εξελίχθηκαν σε έναν δυνατό έρωτα και οι δύο νέοι αρραβωνιάστηκαν.
Οταν ο Παρχάμ αναγκάστηκε να διαφύγει στην Τουρκία, η Λέιλα βρέθηκε στο στόχαστρο των ιρανικών αρχών. Καθ΄ οδόν προς το πανεπιστήμιό της η γυναίκα απήχθη από πέντε άνδρες, οι οποίοι με την απειλή όπλου την οδήγησαν σε ένα κτίριο. Εκεί της φόρεσαν μέικαπ και τη βίασαν ομαδικά. Την ξυλοκόπησαν, ούρησαν στο στόμα της, την υποχρέωσαν να καταπιεί τον εμετό της, την κακοποίησαν σεξουαλικά με ένα κατσαβίδι και τη μαχαίρωσαν στο πόδι. Οι άνδρες, οι οποίοι βιντεοσκοπούσαν τις πράξεις τους με κάμερα, απαιτούσαν να μάθουν πού βρισκόταν ο Παρχάμ. Η Λέιλα κατάλαβε ότι παρακολουθούσαν τις συνομιλίες της όταν της αποκάλυψαν λεπτομέρειες από τις συζητήσεις της μαζί του.
Τη βασάνιζαν για δύο ημέρες προτού την πετάξουν δεμένη στην άκρη ενός δρόμου, όπου εντοπίστηκε από περαστικούς. Για τέσσερις μήνες μετά τον βιασμό η Λέιλα διέκοψε κάθε επικοινωνία με τον Παρχάμ. Δύο φορές προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Δεχόταν συνεχώς απειλητικά τηλεφωνήματα, τα οποία συνέχισαν και αφού άλλαξε τον αριθμό του τηλεφώνου της. Ο αδελφός της τελικά την έπεισε να πει στον Παρχάμ όσα της συνέβησαν. «Ηθελα να βρω αυτούς τους ανθρώπους και να τους σκοτώσω. Αισθανόμουν υπεύθυνος επειδή είχα φύγει από το Ιράνκαι ήταν εξαιτίας μου που της έκαναν αυτά τα πράγματα» είπε ο νεαρός. Πριν από δύο μήνες η Λέιλα και η οικογένειά της ζήτησαν άσυλο στην Τουρκία. «Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σαν εμένα στο Ιράν που δεν μπορούν να μιλήσουν γι΄ αυτόν τον πόνο.Αλλά εγώ έχω την ευκαιρία και πρέπει να μιλήσω γι΄ αυτό» λέει σήμερα η νεαρή γυναίκα. Με το πρόσωπό της πάντα γυρισμένο αντίθετα από τον φωτογραφικό φακό.
Βασανιστήριο οι βιασμοί
Αστυνομικοί συλλαμβάνουν διαδηλώτρια πέρυσι στην Τεχεράνη Μετά τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις το καλοκαίρι του 2009 οι ιρανικές αρχές εξαπέλυσαν ένα πογκρόμ συλλήψεων. Χιλιάδες φοιτητές,ακτιβιστές,δικηγόροι και δημοσιογράφοι στοχοποιήθηκαν και οδηγήθηκαν σε στημένες ομαδικές δίκες. Αλλοι εκτελέστηκαν,άλλοι φυλακίστηκαν. Πολλοί από όσους απελευθερώθηκαν διηγήθηκαν ανατριχιαστικές ιστορίες για συστηματικούς βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση στα κρατητήρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο 24χρονος φοιτητής Ιμπραχίμ Σαρίφι. Κατήγγειλε στη Διεθνή Αμνηστία ότι βιάστηκε από άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας σε κέντρο κρατουμένων όπου οδηγήθηκε το καλοκαίρι του 2009. Μια ακτιβίστρια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνελήφθη την ίδια περίοδο βιάστηκε συστηματικά ενώ υπέστη και ηλεκτροσόκ με καλώδια τα οποία οι βασανιστές είχαν τοποθετήσει στις θηλές της.
«Δεν υπάρχουν γκέι στο Ιράν» (τους σκοτώνουν)
Οταν ο πρόεδροςΜαχμούτ Αχμαντινετζάντ αρνούνταν την ύπαρξη ομοφυλοφίλων στο Ιράν,το έκανε για έναν απλό λόγο: όσοι ανακαλύπτονται εκτελούνται. Ο 18χρονοςΙμπραχίμ Χαμίντι καταδικάστηκε το περασμένο καλοκαίρι σε θάνατο κατηγορούμενος για ομοφυλοφιλία. Ο νεαρός μαζί με τρεις φίλους του ενεπλάκη σε καβγά με μια οικογένεια με την οποία είχε κτηματικές διαφορές με αποτέλεσμα να συλληφθεί από την αστυνομία. Ενας από τους άνδρες με τους οποίους διαπληκτίστηκε τον κατηγόρησε για σεξουαλική επίθεση. Οι αστυνομικές αρχές έκριναν ότι κατά τη διάρκεια της πάλης το παντελόνι του άνδρα ήταν «20 εκατοστά χαμηλότερα από το επιτρεπόμενο».Βάσει αυτού ο νεαρός οδηγήθηκε σε δίκη χωρίς νομική εκπροσώπηση! Ο ακριβής αριθμός των ομοφυλοφίλων που έχουν εκτελεσθεί από το καθεστώς του Ιράν είναι δύσκολο να εξακριβωθεί. Το 2005 δύο νεαροί άνδρες εκτελέστηκαν με δημόσιο απαγχονισμό επειδή διατηρούσαν σεξουαλικές σχέσεις. Ο ιρανικός ποινικός κώδικας τιμωρεί όλες τις σεξουαλικές επαφές μεταξύ ανδρών με την εσχάτη των ποινών. Και διευκρινίζει μεγαλόψυχα: στην περίπτωση που δεν υπάρχει «διείσδυση» τα άτομα καταδικάζονται σε μαστίγωμα
''tovima''
p.p
