Έτσι εκφράστηκε η ανάγκη να τεθούν στόχοι η επίτευξη των οποίων θα ανέτρεπε την υπάρχουσα αυτή κατάσταση και θα οδηγούσε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η επίτευξη της ολοκλήρωσης θα ερχόταν όταν η ΕΕ θα μπορούσε να λειτουργεί έχοντας την συνοχή ενός ομοσπονδιακού κράτους το οποίο θα αναπτυσσόταν οικονομικά και θα γινόταν ανταγωνιστικό στο διεθνές περιβάλλον.
Οι στόχοι ήταν οι εξής :
· Οικονομική και κοινωνική συνοχή εντός της ΕΕ
· Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας
· Ενίσχυση του ρόλου της ΕΕ στο διεθνές σκηνικό
Σήμερα 5 χρόνια μετά το ξέσπασμα της πρωτόγνωρης αυτής παγκόσμιας κρίσης φαίνεται ότι έφτασε η στιγμή, οι χώρες που συμφώνησαν να τολμήσουν τη δημιουργία του ομόσπονδου αυτού κράτους (ανάμεσά τους και η Ελλάδα), να πάρουν τη σημαντικότερη έως τώρα απόφαση. Απόφαση που δεν θα αφορά τη μελλοντική πορεία της Ένωσης, αλλά την ίδια την ύπαρξη της.
Με την Ιρλανδία να μας ακολουθεί, την Πορτογαλία να διαψεύδει ότι χρειάζεται τον μηχανισμό στήριξης, την Ισπανία να δανείζεται σήμερα με ασυνήθιστα υψηλά επιτόκια και την κυβέρνηση της Ιταλίας να κινδυνεύει να μην καταφέρει να περάσει τον προϋπολογισμό στην βουλή, είναι φανερό ότι το ντόμινο που ξεκίνησε δεν πρόκειται να ανακοπεί εάν η λύση που θα δοθεί δεν είναι ακαριαία και κοινή για όλους. Μια πρόχειρη και βιαστική επιλογή για πρόσκαιρη διευθέτηση των προβλημάτων (όπως ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδος) απλά θα μεταφέρει το πρόβλημα και μαζί με αυτό την αβεβαιότητα 1, 2 ή 6 μήνες στο μέλλον.
Η λύση είναι μία και λέγεται ευρώ – ομόλογο. Ίσως αυξηθεί λίγο το κόστος δανεισμού της Γερμανίας από το 2,5% που είναι τώρα αλλά τα μελλοντικά οφέλη από την «επιβίωση» της ΟΝΕ και κατ’ επέκταση της Ε.Ε θα είναι πολλαπλά για όλους.
Βεβαίως η ευελιξία και κυρίως η διορατικότητα δεν αποτελούν χαρακτηριστικά που διαθέτουν όλοι οι ηγέτες και διαβάζοντας την πρόσφατη ιστορία διαπιστώνουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς.Περιμένοντας τις εξελίξεις ….παραμένουμε αισιόδοξοι!
