ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑΟ κοσμάκης ψήφισε και παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα τα αποτελέσματα της κρίσης του (του κοσμάκη).
Πέρασα έναν δύσκολο Σεπτέμβρη, έναν ακόμη δυσκολότερο Οκτώβρη κι ο Νοέμβρης μπήκε με εκλογές. Τι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί;
Για τον λόγο αυτόν θα ήθελα να σκέφτομαι μόνο ευχάριστα πράγματα.
Ξυπνάω σαν τρελή. Με τον ύπνο σκισμένο στο πρόσωπό μου – που λέει κι ο Rilke – ντύνομαι σκουντουφλώντας και πάω να φτιάξω καφέ. Γρήγορα, γρήγορα, έχω αργήσει. Καθώς πάω να βγω από την πόρτα, συνειδητοποιώ πως είναι Κυριακή. Κυριακή, παιδιά. Είναι Κυριακή!
Ευχάριστα πράγματα.
Είμαι στην παραλία. Η θάλασσα είναι μπούζι, αλλά μόλις μπαίνω δεν θέλω να βγω. Ποτέ. Δεν βγαίνω ποτέ.
Κούρεψα τη γάτα μου και κρύβεται κάτω από το κρεβάτι. «Τι όμορφη που είσαι, τι όμορφη που είσαι» της λέω και της ξαναλέω για να την κάνω να βγει.
Ακούω τον Νικόλα Σπανό στο youtube να τραγουδά «Las morillas de Jaen».
Καπάκι ακούω το «Candy» του Paolo Nutini.
Ξαναβάζω Νικόλα Σπανό «Erbarme dich mein Gott».
Ήμουν τεσσάρων, και πήγαμε στα Γιάννενα. Πέσαμε σε πανηγύρι. Ο μπαμπάς μου μας αγόρασε κάτι μπαλόνια που γράφανε ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ. Μεγάλη, ανακάλυψα ότι δεν έγραφαν πως «πάω Γιάννενα». Είχα δει ένα βραχιολάκι σαν φιδάκι τυλιγμένο. Η μάνα μου δεν μου το αγόραζε γιατί μας είχε ήδη πάρει κάτι άλλα βραχιολάκια λαστιχένια. «Θα πάω να κρυφτώ πίσω απ’ τον ήλιο» της είπα και μπήκα στη λίμνη.Ευχάριστα πράγματα.
Ο Walter ήρθε στον χώρο και μας έφερε τρία φώτα που βρήκε στον δρόμο. Φώτα του δρόμου. Πεταμένα. Βρήκε στον δρόμο έναν θησαυρό. Θα τα βάλουμε δύο από ’δώ δεξιά κι ένα απέναντι στο κέντρο. Να φωτίζουν το πιάνο.
Ο Ορφέας Εμιρζάς μας έδωσε το πιάνο του πατέρα του έως ότου μεγαλώσει η κόρη του. Είναι πολύ καλό πιάνο, με ουρά, ξανθό ξύλο, ολοσκάλιστο, κατασκευάστηκε στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα.
Έχει ένα ντοκιμαντέρ για τον Nusrat Fateh Ali Khan στο cine+. Τραγουδά κι ο ανιψιός του, σαν ζωάκι που φωνάζει τέλεια κουρδισμένο. Τώρα δείχνει έναν κατασκευαστή πιάνων.
Χωρίς τη μουσική είμαστε όλοι νεκροί.
Πιο νεκροί και απ’ τους νεκρούς.
Έφτιαξα ψάρι με κους κους.
Βρίσκομαι στην παραλία με την αδερφή μου. Ξαφνικά η θάλασσα ρουφιέται στον ορίζοντα αποκαλύπτοντας τον βυθό της. Καράβια εδώ κι εκεί ναυάγια, σπίτια, δέντρα, βράχια, λουλούδια και τρένα. Ακούμε έναν βόμβο. Η θάλασσα θα επιστρέψει! Το παράξενο δεν είναι αυτό. Το παράξενο είναι πως κι η αδερφή μου είδε το ίδιο όνειρο.
Ευχάριστα πράγματα.
Glenn Gould.
Γεμίζω μια κανάτα με τσάι.
Αυτή η σκηνή από το τρίο της Belleville με την Josephine Baker να χορεύει με την μπανανένια φουστίτσα της. Και ο σκύλος που βλέπει το τρένο στον ύπνο του.
Βροχή στο βουνό. Είμαι στο σπιτάκι στον Άγιο Βασίλη. Ακούω τα φτερά από τις λιβελούλες που πλησιάζουν στα παράθυρα. Τα φτερά τους έχουν βραχεί. Καθώς πετούνε πιτσιλάνε το τζάμι.
Ο μπαμπάς μου γελάει, η Νικολέττα γελάει, η Λίτσα γελάει, ο Βασίλης γελάει, ο Παναγιωτάκης γελάει, η Δέσποινα γελάει, ο Δημήτρης γελάει, ο Κώστας γελάει, το Μαρινάκι γελάει, ο Γιώργος γελάει, η Χαρά γελάει. Όλοι γελάνε.
Μόνο η γάτα μένει σοβαρή.
Θα κλείσω την έκθεσή μου με την «Παραστρατημένη». Χωρίς λόγο.
«Η παραστρατημένη»
Αργά σε βρίσκω μόνη κάθε βράδυ
να κρυφοκλαίς στου δρόμου τη γωνιά,
κορίτσι δεκαοχτώ χρονών ρημάδι,
δυστυχισμένο θύμα του ντουνιά.
Γιατί να είσαι παραστρατημένη
και να σε δέρνει η μοίρα σου σκληρά,
σαν το καράβι δίχως τιμονιέρη,
σαν το πουλάκι δίχως τα φτερά.
Σαν θα σκεφτείς καλά το πώς τραβιέσαι
θα βγεις μετανιωμένη στη ζωή
θα κλαις και κάθε μέρα θα χτυπιέσαι
της νιότης σαν περάσει η ορμή.
http://www.topontiki.gr/article/11300
