Κάθονται και φωνάζουν οι συνδικαλιστές του ιδιωτικού τομέα για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που θα μειώσουν σε πολλές περιπτώσεις το μισθό σε πολλούς εργαζομένους ενώ δεν γίνεται ποτέ λόγος για τις χιλιάδες ώρες υπερωριών ετησίως που έχουν καταλήξει να αποτελούν άγνωστη λέξη ή ανέκδοτο για την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων. Πρόσφατα στην Eurobank αλλά και στην Τράπεζα Κύπρου (φαντάζομαι και αλλού) έκανε "έφοδο" η επιθεώρηση εργασίας (μετά από καμια διετία τουλάχιστον) και μετά την "σοβαρή" επίπληξη και το "βαρύ" πρόστιμο την επόμενη κιόλας μέρα σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων δούλευε +2 ώρες φυσικά για την "προσωπική του ανέλιξη" και όχι (προς θεού!) τον φόβο της ανεργίας. Ειδικά στην Τράπεζα Κύπρου οι υπερωρίες είναι ένας αστικός μύθος που οι υπάλληλοι έχουν ακούσει από ιστορίες που τους έλεγε ο παππούς τους μπροστά στο τζάκι. Η πολιτική των τραπεζών να κλειδώνουν τις πόρτες ώστε να μην ανοίγουν απ'έξω μετά την λήξη του ωραρίου στις κεντρικές υπηρεσίες, και έτσι να πέφτει "σύρμα" και να προλαβαίνουν να φεύγουν οι υπάλληλοι κουτρουβαλώντας από σκάλες, εξόδους ασφαλείας και parking κτλ έχει τοσο σημαντικά αποστελέσματα που οι τράπεζες προτιμούν να μην πληρώνουν υπερωρίες μιας και τα οφέλη από την "τσάμπα" εργασία ειναι πολύ μεγαλύτερα από τα "υπέρογκα" πρόστιμα! Ας πληρωνόντουσταν οι υπερωρίες και χαλάλι οι επιχειρησιακές συμβάσεις για ορισμένες επιχειρήσεις που αντικειμενικά παρουσιάζουν σοβαρα προβλήματα. Φυσικά τα κριτήρια που θα προσδιορίζουν το "σοβαρό πρόβλημα" είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
