Όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, και οι εκπαιδευτικοί δικαιούνται να πάνε στον τόπο καταγωγής τους για να ασκήσουν το εκλογικό δικαίωμά τους.
Αν υπηρετούν μακριά από αυτόν, θα πάρουν τη νόμιμη εκλογική άδεια και θα απουσιάσουν από την εργασία τους. Καμία αντίρρηση επ' αυτού. Πιστεύω ότι, αν τα σχολεία έμεναν ανοιχτά τις ημέρες πριν και μετά τις εκλογές, μάλλον μπέρδεμα θα προέκυπτε και μάθημα δεν θα γινόταν. Για παράδειγμα: Απουσιάζει ή όχι ο συγκεκριμένος δάσκαλος/καθηγητής; Ολοκληρώθηκε έγκαιρα η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων ή η αίθουσα-εκλογικό τμήμα είναι ακόμα κατειλημμένη από την εφορευτική επιτροπή που μετρά και ξαναμετρά; Να το στείλω το παιδί σχολείο, τελικά, ή όχι; Άρα, μάλλον καλώς κλείνουν τα σχολεία στις εκλογές.
Όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, και οι εκπαιδευτικοί έχουν το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι. Καμία αντίρρηση επ' αυτού. Δεν μπορώ, όμως, να αντιληφθώ γιατί πρέπει η άσκηση του δικαιώματός τους να γίνεται σε ώρα λειτουργίας των σχολείων. Ας κάνουν τη συνέλευσή τους το απόγευμα. Και όταν απεργούν (όπως έχουν το δικαίωμα), ας ενημερώνουν νωρίτερα τους γονείς. Δεν νοείται να αφήνω το πρωί το παιδί στο σχολείο στις 7:00 και στις 8:30 να μου τηλεφωνούν να πάω να το πάρω, γιατί η δασκάλα απεργεί. Κι αν δεν μπορώ να φύγω από τη δουλειά μου ή δεν έχω πού να το αφήσω; Αν χτυπήσει στο 8ωρο που θα μείνει στο σχολείο μόνο του, ποιος θα φταίει; Αν με απολύσουν, επειδή αναγκάζομαι να ζητώ κανονική άδεια τηλεφωνικά το πρωί γιατί πληροφορούμαι μόλις το προηγούμενο απόγευμα ότι η δασκάλα απεργεί την επομένη, ποιος θα φταίει; Τι αδιαφορία είναι αυτή; Πόσο δύσκολο είναι να ενημερώνουν έγκαιρα για τις προθέσεις τους;
Καλώς ή κακώς, το σχολείο, για τα μικρά παιδιά τουλάχιστο, είναι και χώρος φύλαξης. Καταλαβαίνω ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να υποβιβάσουν το έργο που (νομίζουν ότι) προσφέρουν. Όμως, όταν κλείνει το σχολείο, προκύπτουν αντικειμενικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε οι γονείς, χωρίς να είμαστε υπαίτιοι. Τι να κάνω, δηλαδή, όταν οι εκπαιδευτικοί αποφασίζουν να κλείσουν το σχολείο για συνδικαλιστικούς λόγους (συνέλευση, απεργία κλπ); Να αφήσω το 7χρονο μόνο του στο σπίτι, αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα καεί/δηλητηριαστεί/πέσει από το μπαλκόνι; Να το πάρω μαζί μου στην εργασία μου, αν οι συνθήκες και ο προϊστάμενος το επιτρέπουν; Να πάρω κανονική άδεια, αν έχω υπόλοιπο μέσα στο χειμώνα και μπορώ να την πάρω χωρίς προειδοποίηση; Να το αφήσω στους γονείς μου, αν ζουν κοντά μου και μπορούν/θέλουν να το προσέξουν; Να προσλάβω μια κυρία, που όμως δεν θα κάνει άλλη δουλειά (για να είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή), θα τη γνωρίζω καλά (γιατί θα την αφήσω μόνη της στο σπίτι με τα παιδιά μου) και δεν θα πληρώνεται (γιατί ο κ. ΓΑΠ μου έκοψε 3 μισθούς το χρόνο και ήδη δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα). Ναι, η κύρια αποστολή του σχολείου είναι η εκπαίδευση αλλά όταν αυτό παύει να λειτουργεί για οποιοδήποτε λόγο, δημιουργούνται άμεσα και δυσεπίλυτα προβλήματα σε πολλούς γονείς. Γιατί πρέπει να καλούνται αυτοί να τα λύσουν, σε βάρος της εργασίας τους; Αντιλαμβάνονται οι εκπαιδευτικοί το πρόβλημα ή δεν τους αφορά; Τι αντιπροτείνουν, τέλος πάντων;
Τα περί των περισσοτέρων ωρών διδασκαλίας ετησίως στην Ευρώπη, είναι ανακριβή. Ναι μεν στις άλλες χώρες έχουν ενδιάμεσες διακοπές, αλλά το καλοκαίρι δεν σταματούν για 3 ολόκληρους μήνες. Αρχές Αυγούστου είναι πίσω στα θρανία, μιας και ο καιρός το επιτρέπει. Και βέβαια, οι ώρες διδασκαλίας στην Ελλάδα μπορεί να είναι πολλές αλλά δεν καλύπτονται πλέον από ένα και μόνο δάσκαλο. Αυτό μας έλειπε τώρα, να μας πούνε και οι εκπαιδευτικοί ότι σκοτώνονται στη δουλειά.
Αν θέλουν οι εκπαιδευτικοί να συγκριθούν με το εξωτερικό, ας προσπαθήσουν να του μοιάσουν και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Ας σταματήσουν να αδιαφορούν για την εργασία τους και για το τι συμβαίνει γύρω τους στην τάξη, ας σταματήσουν να κοιτούν το ρολόι (για να σχολάσουν) και το ημερολόγιο (για να πάρουν την τρίμηνη ετήσια άδεια τους). Γιατί θα πρέπει εγώ να υποκαταστήσω το δάσκαλο μετά την κανονική εργασία μου, προσπαθώντας το απόγευμα να μάθω στο παιδί μου αυτά που δεν του έμαθε ο αδιάφορος υπαλληλίσκος το πρωί; Τι να του απαντήσω, όταν αρνείται να γράψει την εργασία του, λέγοντάς μου ότι «έτσι κι αλλιώς η κυρία δεν τις κοιτάει ποτέ»; Τι να κάνω, όταν γυρνάει στο σπίτι συνέχεια χτυπημένος από Αλβανάκια-Ρωσάκια-κακομαθημένα/στρεσαρισμένα Ελληνάκια και ο διευθυντής αρνείται να κάνει κάτι, πέρα από το να καλεί για συστάσεις τους γονείς τους; Δεν είναι οι γονείς εκεί το πρωί, όμως. Ο ίδιος και οι υφιστάμενοί του είναι, αλλά κάθονται και καπνίζουν στη σκιά αντί να προσέχουν τα παιδιά στα διαλείμματα. Ας μην οχυρώνονται πίσω από το υπηρεσιακό καθήκον, γιατί αυτό μπορεί να τους γυρίσει και μπούμερανγκ. Ας μην ξεχνούν οι κ.κ. δημόσιοι υπαλληλίσκοι ότι υπάρχουν και οι διατάξεις του Π.Κ. περί παράβασης καθήκοντος.
Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δουλεύουν πραγματικά όχι πάνω από 3-4 ώρες την ημέρα. Ναι, η διδασκαλία γενικά απαιτεί προετοιμασία στο σπίτι (το έχω κάνει και το ξέρω), αλλά δε νομίζω ότι ένας δάσκαλος δημοτικού πρέπει να ασχοληθεί πάνω από 1-2 ώρες κάθε μέρα για την επόμενη, ειδικά αν δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει τμήμα της συγκεκριμένης τάξης. Είναι αισχρό να φεύγεις σαν τρελός από τη δουλειά σου για να προλάβεις να μιλήσεις στο δάσκαλο για ένα ζήτημα σχετικά με τη μόρφωση του παιδιού σου κι αυτός να σου λέει «Α, συγγνώμη, πρέπει να φύγω, δε μπορώ τώρα. Ελάτε τη Δευτέρα 10:00-10:20». Λες και οι γονείς μπορούν να φεύγουν όποτε θέλουν από τη δουλειά τους για συναντήσουν ένα δημόσιο υπάλληλο που πληρώνεται (μεταξύ άλλων) γι αυτό. Τόσο σημαντικό είναι το 10λεπτο που θα του στερήσει ο γονιός; Δεν βγαίνουν καν στο τηλέφωνο για να συνεννοηθείς μαζί τους. Για ποιο λόγο πληρώνει το Δημόσιο τους λογαριασμούς τηλεφώνου; Τα τηλέφωνα των δημοσίων υπηρεσιών είναι για να επικοινωνεί μαζί τους ο πολίτης και όχι για να ρωτάνε οι δάσκαλοι τη μαμά τι φαγητό τους έφτιαξε για το μεσημέρι.
Τέλος, για τον εκπαιδευτικό που κάνει μαθήματα σχετικά με τη γραφή του π.Χ., ας κοιτάξει, τρομάρα του, να μάθει πότε χρησιμοποιούμε ενεργητική φωνή (-με) και πότε παθητική (-μαι). Άιντε, δε φτάνει που τα μαθαίνετε (και όχι μαθαίνεται) λάθος στα παιδιά μας, έχετε το θράσος να κάνετε και κριτική.
Ένας αγανακτισμένος γονιός.
