Φτάσαμε στο Κ.Α.Τ., απευθύνθηκα στο β’ τμήμα επειγόντων και μίλησα με τους γιατρούς ώστε να τους εξηγήσω το τι είχε συμβεί και τι συμπτώματα παρουσίασε. Μου απάντησαν ότι είναι ορθοπεδικοί, δηλαδή μη ειδικοί και ότι το νοσοκομείο δεν εφημερεύει, τους ζήτησα να ειδοποιήσουν ένα παθολόγο για να δώσει τις πρώτες βοήθειες και τότε με παράπεμψαν στην προϊσταμένη. Η προϊσταμένη με τρόπο απόλυτο, προσβλητικό και ανάγωγο, γεμάτη πλήρη αδιαφορία, μου κατέστησε σαφές ότι το νοσοκομείο δεν εφημερεύει, δεν έχει παθολόγο και ότι δεν έχει καμία υποχρ! έωση να επιλυφθεί του περιστατικού όπως και ότι δεν είναι υποχρεωμένη ούτε το ΕΚΑΒ να καλέσει, αν θέλω, ας πάω έξω και να καλέσω από το κινητό μου για ασθενοφόρο ή να την μεταφέρω έγω με το αυτοκίνητο μου σε άλλο νοσοκομείο. Αναγκάστηκα να πάω στο γραφείο του διοικητή και να εκφράσω την αγωνία μου για την έλλειψη παροχής πρώτων βοηθειών στην σύζυγο μου, όπου με ηπιό τόνο, αλλά σκληρότητα και απάθεια μου απάντησε ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να δώσουν τις πρώτες βοήθειες, αφού το νοσοκομείο δεν εφημερεύει και ότι πρέπει να τηλεφωνήσω εγώ στο! ΕΚΑΒ και μάλιστα, δεν μου επέτρεψÎ! µ να Ï �άρω τηλέφωνο μέσα από το νοσοκομείο αλλά μου συνέστησε να καλέσω από έξω, θέτοντας σε κίνδυνο με την καθυστέρηση αυτή όπως έμαθα αργότερα από άλλους γιατρούς, για μη αναστρέψιμη νεφρική ανεπάρκεια. Μετά από έντονο λεκτικό διαπληκτισμό και μετά την δήλωση μου ότι «δεν παίρνω την σύζυγο μου από το νοσοκομείο και τους καθιστώ υπεύθυνους για ότι συμβεί», έδωσε εντολή να ειδοποιήσουν το ΕΚΑΒ. Εν τω μεταξύ και έχοντας περάσει περίπου δυο ώρες από την αφιξή μας, πρέπει να σημειώσω με μεγάλη απογοήτευση, ότι κανείς δεν της προσέφερε την παραμιÎ! �ρή ιατρική βοήθεια, ο γιός μου πραγματοποίησε περίπου έξι κλήσεις στο ΕΚΑΒ παρακαλώντας για ένα ασθενοφόρο και παίρνοντας απάντηση ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα, παράλληλα ζήτησε από τον οικογενειακό παθολόγο μας, που εργαζόταν σε άλλο νοσοκομείο εκείνη την στιγμή αν μπορεί να έρθει να φροντίσει την μητέρα του διότι δήλωναν όλοι αναρμόδιοι. Όταν τελικά έφθασε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και την μετέφερε στο νοσοκομείο “ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ”, με μεγάλη έκπληξη, είδα 3 νοσοκομειακά σταθμευμένα στην πύλη και τους οδηγούς να πίνουν καφέ κάτω από τα δ! έντρα, όπως και άλλα δύο στο πίσω μ! έρος του νοσοκομείου στην ίδια κατάσταση.
Σε αντίθεση βέβεια με την συμπεριφορά που αντιμετώπισα στο Κ.Α.Τ. πρέπει εξάρω την αντιμετώπιση που είχαμε στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ από τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό.
Τελικά αναρωτιέμαι εάν για να έχει κάποιος την ελάχιστη ιατρική βοήθεια σε επείγον περιστατικό, πρέπει το νοσοκομείο να εφημερεύει και τέλος πάντων εάν δεν μπορούσαν να προσφέρουν ιατρική βοήθεια, δεν μπορούσαν να έχουν καλύτερη συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους, που εκείνη την στιγμή πίστευαν ότι κινδυνεύει η “ΖΩΗ” του δικού τους ανθρώπου; Ο όρκος του Ιπποκράτη ισχύει μόνο τις ώρες εφημερεύουν τα νοσοκομεία?
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
