Αυτός που απολύεται - αφού πρώτα ψήφισε τον δήμιό του με αντάλλαγμα έξι μηνών μεροκάματα - δεν περιμένει το τάδε κυβερνητικό στέλεχος να ανακοινώσει ότι «φεύγουν» (λες και πάνε τσάρκα) από τις σφουγγαρίστρες στο δημόσιο κάμποσες χιλιάδες εργαζομένων.
Αυτός που πληρώνει κοντά ένα χιλιάρικο το χρόνο νταβατζιλίδικα (τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια, σέρβις κλπ.) για ένα ΙΧ που δεν μπορεί πια να το κινήσει ελέω βενζίνης και διοδίων, δεν περιμένει να μάθει ότι θα αυξηθούν τα φορολογικά βάρη, τα πληρώνει ήδη ακριβά και μόνο για να ζεστάνει το σπίτι του.
Αυτός που δεν μπορεί πια να αγοράσει τίποτα, δεν ανησυχεί γιατί οι 50 εμπόροι θα γίνουνε 10. Ο,τι χρειάζεται θα το αγοράσει (αν έχει φράγκα) είτε είναι ένα το μαγαζί, είτε 50. Το γνωρίζουν καλύτερα οι καπιταλιστές που αφού έκλεισαν 100 μπακάλικα για να στηθούν δέκα σούπερ μάρκετ, τώρα συγκεντρώνουν όλο τον τζίρο σε ακόμα λιγότερα μονοπώλια. Ετσι δουλεύει το σύστημα. Δεν μπορεί να υπάρχει αν δε δουλέψει έτσι. Αλίμονο στους μικρομεσαίους που ελπίζουν ακόμα ότι από τα μέτρα που παίρνονται υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στους εργάτες, έχουν κι αυτο! ί κάτι να κερδίσουν. Τα 590 ευρώ μισθό δεν τα επέβαλε η κυβέρνηση για να σώσει το μικρομάγαζο, αλλά για να εξασφαλίσει στους καπιταλιστές ότι και σ' αυτή τη χώρα μπορούν να βρουν εργάτες με όρους ...Κίνας.
Αυτός που δεν έχει φράγκο στην τσέπη, επίσης δε δίνει δεκάρα για το γεγονός ότι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων θα δώσει φέτος λιγότερα στον όποιο Μπόμπολα κερδίζει από τα δημόσια έργα. Αυτός που βρίσκεται σε κατάσταση λίγο πριν την εξαθλίωση δεν περιμένει τη μείωση του ΦΠΑ στις τουριστικές επιχειρήσεις, γιατί πολύ απλά οι διακοπές και τα ταξίδια είναι χρόνια πριν μακρινή ανάμνηση.
Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Σε ποιον απευθύνονται διάφορα άρθρα στον αστικό Τύπο που περιγράφουν την κατάσταση, αλλά στο «διά ταύτα» μηδέν;
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, σ' αυτόν που δεν έχει στον ήλιο μοίρα απευθύνονται. Προσπαθούν να τον κάνουν σύμμαχο της κυβέρνησης και της αγωνίας της αστικής τάξης.
Διαβάζεις την περιγραφή της κατάστασής σου και λες «ωραία τα λέει, καταλαβαίνει τον πόνο μου». Και μαζί καταπίνεις ότι όλα αυτά είναι «μονόδρομος».
Βλέπεις τον συντάκτη του άρθρου να συμπάσχει μαζί σου για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και καταπίνεις την αγωνία της τάξης που εκπροσωπεί το γραφτό του, όχι γιατί παθαίνουν τα σπιτικά, αλλά γιατί δε θα πέσουν φράγκα στα μαγαζιά. Κι από πάνω καλείσαι να χειροκροτήσεις μια ακόμα φοροαπαλλαγή για το μεγάλο κεφάλαιο, αυτήν στον τουρισμό.Διά ταύτα: Είμαστε ήδη εκεί όπου ο καθένας κρίνεται όχι για το πόσο καλά παριστάνει τη θλιμμένη χήρα, αλλά από το αν έχει να συνεισφέρει στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης μια - δυο εξηγήσεις τετοιες που να οδηγούν σε διέξοδο.
Οσοι από την αστική τάξη και τα ηλεκτρονικά ή έντυπα μέσα ενημέρωσης ελέγχουν οι αστοί, δήθεν κλαίγονται σήμερα για τον προϋπολογισμό, ελέγχονται ήδη ως κροκόδειλοι γιατί έχουν υπερασπίσει ως τώρα ένα σύστημα που με μαθηματική ακρίβεια θα έφτανε στα σημερινά. Είναι συνένοχοι για τη δυστυχία της εργατικής οικογένειας. Είναι συνέταιροι στην πολιτική που χρόνια τώρα καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις για να ενισχύσει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Ξέρουν από το άλφα ως το ωμέγα όλο το σενάριο και παριστάνουν τους συμπ! άσχοντες για να μπορούν να έχουν κι αύριο πελατεία στο μαγαζί...
Οι εργάτες πρέπει να πάψουν να βλέπουν σαν συμπαθητική φατσούλα τον υπουργό Οικονομικών, σαν γραφικό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, σαν μαχητικό υπερασπιστή τους την υπουργό Εργασίας. Ολους αυτούς τους έχουν πληρώσει πολύ ακριβά, θα τους πληρώσουν ακόμα ακριβότερα.
Είναι η ώρα να στείλουν τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, να βάλουν πλώρη για τον δικό τους κόσμο.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
