ΑΕΚ! ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη (τρίτη συνεχόμενη) χρονιά. Η ήττα και πολύ περισσότερο η τραγική εμφάνιση και η αποκαρδιωτική εικόνα των παικτών στο παιχνίδι της Κυριακής με την Καβάλα, απειλούν να ...θέσουν ταφόπλακα από την 11^η μόλις αγωνιστική στις όποιες φιλοδοξίες της ΑΕΚ για μια επιτυχημένη αγωνιστική χρονιά.

Πραγματικά, δε νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας εχέφρων οπαδός αυτής της ομάδας που να πιστεύει ότι η ΑΕΚ μπορεί να παραμείνει ανταγωνιστική και να βρίσκεται στο παιχνίδι της διεκδίκησης του τίτλου μέχρι το τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής χρονιάς. Και δεν είναι μόνο η βαθμολογική διαφορά από ΠΑΟ και ΟΣΦΠ (8 βαθμοί αυτή τη στιγμή, ενώ ήδη έχει υποχωρήσει στην 5^η θέση, έχοντας πάνω απ’ αυτήν Καβάλα και ΠΑΟΚ), αλλά και η εν γένει θλιβερή αγωνιστική εικόνα της ομάδας, που φαντάζει αυτή τη στιγμή μη αναστρέψιμη, παρά τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί με την αλλαγή προπονητή και τη συνακόλουθη πρόσκαιρη ευφορία που τη συνόδεψε, που δεν πείθει κανέναν για τη δυνατότητά της να καταστεί και πάλι αξιόμαχη και ισότιμη διεκδικήτρια πρωταγωνιστικών στόχων.

Έτσι, φτάσαμε για μια ακόμη φορά σε έσχατο και οριακό σημείο κρίσης, ενώ ο ταλαιπωρημένος κόσμος της ΑΕΚ ξαναγίνεται για μια ακόμη φορά θεατής στο ίδιο χιλιοπαιγμένο και κουραστικό έργο, του οποίου το τέλος είναι γνωστό σχεδόν από την αρχή και προκαλεί τον οίκτο φίλων και εχθρών,
καθώς βρίσκει την ΑΕΚ να ολοκληρώνει το μαραθώνιο των αγωνιστικών της υποχρεώσεων σε ρόλο κομπάρσου, αγκομαχώντας να εξασφαλίσει μια θέση στην Ευρώπη (αν και ο συγκεκριμένος στόχος προσεγγίζεται όλο και δυσκολότερα τα τελευταία χρόνια, με ορατό τον κίνδυνο κάποια στιγμή η ΑΕΚ να τερματίσει εκτός πρώτης πεντάδας του πρωταθλήματος και έτσι να μείνει εκτός play off, που οδηγούν στη συμμετοχή της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) και αναζητώντας κάθε φορά, επί ματαίω, μια νέα αφετηρία, που θα την οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον.

Πράγματι, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο κόσμος της ΑΕΚ βλέπει την αγαπημένη του ομάδα να μένει εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος από το Νοέμβριο, ενώ οι πιθανότητες για μια αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό συρρικνωμένες, με αποτέλεσμα να μένει μόνο το κύπελλο (με τη Λάρισα να καραδοκεί, στο νέο της γήπεδο στη νοκ-άουτ αναμέτρηση της 23^ης Δεκεμβρίου, για να της «κλέψει» το μοναδικό προσιτό στόχο που της έχει απομείνει).

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο κόσμος της ΑΕΚ διαπιστώνει ότι η ομάδα του χτίστηκε πάνω σε σαθρές βάσεις, χωρίς καμία ουσιαστική επένδυση από την πλευρά των α-μετόχων, με ελλιπή προετοιμασία, χωρίς ουσιαστική τεχνική καθοδήγηση, με άστοχες επιλογές στη συγκρότηση της ομάδας σε επίπεδο υπεύθυνων στελεχών, με έμψυχο υλικό πολύ κατώτερο του αναγκαίου και προσδοκώμενου με βάση τις ανάγκες της ομάδας, που διαμορφώθηκε εν πολλοίς με εμβαλωματικές λύσεις της τελευταίας στιγμής και χαρακτηρίζεται από σαφές έλλειμμα ποιότητας, με αποτέλεσμα να αποδεικνύεται ανήμπορο και ανίκανο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις πρωταθλητισμού, που οφείλει να έχει μια ομάδα όπως η ΑΕΚ.

Επιπλέον, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο κόσμος της ΑΕΚ βλέπει την ομάδα του να χάνει άδοξα μια ακόμη σαιζόν πριν καν φτάσουμε στα μισά της, να εισέρχεται πρόωρα σε φάση κρίσης και αδιεξόδου, να βυθίζεται σε τέλμα και να αναζητά απεγνωσμένα μια νέα αρχή, ανακυκλώνοντας τις ίδιες δοκιμασμένες και ολοκληρωτικά αποτυχημένες συνταγές.

Είναι πολύ νωπές οι μνήμες του Νοεμβρίου του 2008, όταν ο Γιώργος Δώνης, πληρώνοντας την τραγική επιλογή του ίδιου και της διοίκησης Νικολαΐδη να διαλύσουν, για ακατανόητους ακόμη και σήμερα λόγους, την πραγματική πρωταθλήτρια των γηπέδων της σαιζόν 2007-2008, έφευγε ως αποτυχημένος και αντικαθίστατο από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος οδήγησε την ΑΕΚ στο υπόλοιπο της σαιζόν με μέτρια έως άσχημα αποτελέσματα, με μοναδικό σημείο αναφοράς την πρόκριση, τη διεκδίκηση και τελικά την άδοξη απώλεια του κυπέλλου στο συγκλονιστικό τελικό της 2^ης Μαΐου 2009 με τον ΟΣΦΠ.

Είναι, επίσης, νωπές οι μνήμες του Νοεμβρίου του 2009, όταν η ΑΕΚ υπό την ηγεσία του Ντούσαν Μπάγεβιτς, με τη διοίκηση Θανόπουλου ωσεί παρούσα, με παίκτες «λίγους» αγωνιστικά, απείθαρχους, αλλά και απλήρωτους για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμενε επίσης εκτός τίτλου από την 7^η αγωνιστική, ενώ γνώριζε ταπεινωτικό αποκλεισμό στο κύπελλο από το Θρασύβουλο και λίγο αργότερα έμενε και εκτός Ευρώπης, τερματίζοντας τελευταία στο όμιλό της.

Δυστυχώς, και ο φετινός Νοέμβριος αποδεικνύεται «μια από τα ίδια». Βλέπουμε και πάλι μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς όραμα και πυξίδα για το μέλλον. Και όλα αυτά, ενώ φέτος τουλάχιστον υπάρχει μια διοίκηση που λειτουργεί υποτυπωδώς, με βάση τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουν οριοθετήσει οι α-μέτοχοι, ενώ είχαμε και έγκαιρη αλλαγή τεχνικής ηγεσίας, με τον ερχομό ενός εγνωσμένης αξίας προπονητή, με παραστάσεις από το πλέον προηγμένο πρωτάθλημα της Ευρώπης.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι πολύ βαθύτερο και η αντιμετώπισή του δεν επιτυγχάνεται με ημίμετρα ή με αποσπασματικές λύσεις. Και σίγουρα μια αλλαγή προπονητή, όσο και αν αυτή ήταν επιβεβλημένη, δεν αρκεί από μόνη της για να δημιουργήσει συνθήκες αναγέννησης, όταν ελλείπουν οι βασικότερες των προϋποθέσεων για το χτίσιμο μιας υγιούς ομάδας.

Στην ΑΕΚ αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο μέτοχοι, εκ των οποίων ο ένας (Νοτιάς) ενδιαφέρεται μόνο για την απόσβεση της επένδυσής του στο νέο προπονητικό κέντρο (σίγουρα έργο πνοής, αλλά από μόνο του δε δίνει λύση στο αγωνιστικό πρόβλημα της ομάδας) και ο άλλος (Παππάς) βλέπει την ΑΕΚ ως μια «καυτή πατάτα», που κανένας δεν ήθελε και τελικά κατέληξε στα χέρια του, με αποτέλεσμα να ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να την ξεφορτωθεί.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι κανένας εκ των εναπομεινάντων μετόχων δε δείχνει διάθεση να επενδύσει πραγματικά, να δώσει όραμα, να συσπειρώσει τους ΑΕΚτζήδες, με αποτέλεσμα επιλέγουν τελικά μια καθαρά διαχειριστική και εν τέλει μίζερη λογική συντήρησης, ενώ παράλληλα αποποιούνται των ευθυνών τους, κρυπτόμενοι πίσω από «παρένθετα» πρόσωπα, που χρησιμοποιούνται για να παίξουν το ρόλο της ασπίδας, αλλά και του αποδιοπομπαίου τράγου, εφόσον χρειαστεί.

Για το λόγο αυτό, άλλωστε, επιλέχθηκε πριν από δύο χρόνια για την αντικατάσταση του Δώνη ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος εν τέλει απορρόφησε όλους τους κραδασμούς και επέτρεψε, δυστυχώς με δική του ευθύνη και τα τεράστια λάθη του, στους α-μετόχους να μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο απυρόβλητο των αποδοκιμασιών και της κατακραυγής του κόσμου.

Ωστόσο, η περίοδος χάριτος έχει πλέον λήξει προ πολλού. Ο Μπάγεβιτς αποτελεί παρελθόν και σταμάτησε να δίνει άλλοθι σε όσους (συμπεριλαμβανομένων και των παικτών) κρύβονταν πίσω του, για να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες για τον κατήφορο της ΑΕΚ, ενώ είναι πλέον απ’ όλους κατανοητό ότι όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο Αδαμίδης, χωρίς πραγματική επένδυση, ουσιαστική ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού και ολοκληρωμένο σχεδιασμό, η ΑΕΚ θα συνεχίσει να ακροβατεί στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, χωρίς καμία πιθανότητα επιστροφής σε μια υγιή πορεία.

ΥΓ1: Για να αναφερθούμε λίγο και στα αμιγώς αγωνιστικά θέματα, είναι απολύτως σαφές ότι ο Χιμένεθ δε φέρει καμία ευθύνη για το ελλιπές, άνισο και ανορθόδοξα συγκροτημένο ρόστερ που του παραδόθηκε.

Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τη διαχείριση του υλικού που έχει στη διάθεσή του (ο ίδιος, άλλωστε, δήλωσε ότι πιστεύει στους παίκτες του «μέχρι θανάτου»), για τις επιλογές του στη συγκρότηση της 11άδας και την τακτική την οποία ακολουθεί η ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο. Και, δυστυχώς, βλέπουμε ότι ο Ισπανός, μετά την εντυπωσιακή καθοδήγηση της ομάδας στα ντέρμπυ με ΑΡΗ και ΠΑΟ, για την οποία δικαίως απέσπασε τα εύσημα όλων των ειδημόνων του ποδοσφαίρου, επιδόθηκε σε όλα τα επόμενα παιχνίδια (με Πανιώνιο, Εργοτέλη, ΠΑΟΚ και Καβάλα) σε σωρεία λαθών, που συνέβαλαν καθοριστικά στις 3 ήττες, που έθεσαν την ΑΕΚ εκτός τίτλου από την 11^η αγωνιστική.

Την Κυριακή στην Καβάλα επέλεξε ένα αδόκιμο σχήμα, με τετράδα μεσοεπιθετικών τους Μπέρνς, Λεονάρντο, Έντερ και Μπλάνκο. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί οι Σκόκο και Λυμπερόπουλος, ενώ ήταν ετοιμοπόλεμοι, έμειναν εκτός βασικής 11άδας σε ένα ματς ζωής και θανάτου, με αντίπαλο μια από τις πλέον οργανωμένες ομάδες της Α’ εθνικής, με υλικό που σε θέσεις κλειδιά υπερέχει σαφώς αυτού της ΑΕΚ.

Επίσης, κανείς δεν κατάλαβε γιατί εξάντλησε και τις 3 αλλαγές του στο 55’, με αποτέλεσμα να καταδικάσει την ομάδα να αγωνίζεται με 10 παίκτες μετά τον τραυματισμό του Καφέ στο 70’, στερώντας της και την τελευταία ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Σημειωτέο, ακόμη, ότι, όπως και επί Μπάγεβιτς, η ΑΕΚ αδυνατεί να επιβληθεί και να παίξει οργανωμένα σε παιχνίδια που απαιτούν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με αποτέλεσμα να βλέπουμε και πάλι το ίδιο άναρχο, προβλέψιμο και αποκρουστικό στυλ παιχνιδιού, που γίνεται εύκολη λεία από αντιπάλους θεωρητικά υποδεέστερους της ΑΕΚ.

ΥΓ2: Εννοείται ότι δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να τεθεί θέμα αμφισβήτησης του Χιμένεθ. Δικαιούται και θα έχει πίστωση χρόνου, ωστόσο είναι βέβαιο ότι ο μήνας του μέλιτος έληξε, ο ενθουσιασμός από την πρόσληψή του κόπασε και απαιτείται πλέον και από τον ίδιο να δείξει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, έστω κι αν το έμψυχο υλικό που του παραδόθηκε δεν μπορεί να υποστηρίξει μεγαλεπήβολους στόχους. Άλλωστε, ο Φερνάντο Σάντος, με τους, θρυλικούς «Μπουρμπο-κρασσάδες» και υλικό υποδεέστερο ακόμη και του σημερινού, πέτυχε θαύματα τη σαιζόν 2004-2005, οδηγώντας της ΑΕΚ μια ανάσα από την κατάκτηση του τίτλου.

ΥΓ3: Εννοείται ότι η ομάδα δεν αντέχει πια άλλες προχειρότητες και μπαλώματα στη συγκρότηση του έμψυχου δυναμικού της. Αυτή πρέπει να είναι η τελευταία χρονιά που διαμορφώνεται ένα τόσο ελλιπές και ανομοιογενές ρόστερ, με φτηνές, πρόχειρες και εντελώς ακατάλληλες επιλογές. Αρχής γενομένης από την προσεχή μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, απαιτούνται σταδιακά ποιοτικές προσθήκες, παράλληλα με την παραμονή των ελάχιστων χαρισματικών παικτών που διαθέτει αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ, προκειμένου σιγά-σιγά να επανέλθει η προσωπικότητα και η νοοτροπία νικητή, που θα επιτρέψει στην ΑΕΚ να μη γίνεται η χαρά κάθε μικρομεσαίας ομάδας…

http://sundaysportstories.blogspot.com