Ενδιαφέρον κι ελπιδοφόρο το πείραμα του CERN με την παγίδευση ατόμων αντιύλης στην τεράστια μαγνητική παγίδα του εργαστηρίου. Για την ακρίβεια μάλλον πρόκειται για κάτι συναρπαστικό και πιθανότατα οι γνώστες της σωματιδιακής φυσικής θα έχουν ήδη εκστασιαστεί.
Οι επιστήμονες στο εξής θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν τις διαφορές ύλης και αντιύλης στο κυνήγι της ανακάλυψης των μυστικών του Σύμπαντος.
Ωστόσο, αυτή η ιδιότητα της αντιύλης να εξαϋλώνεται μόλις έρθει σε επαφή με την ύλη παράγοντας υψηλής θερμικής ενέργειας λάμψη, μοιάζει όχι μόνο συναρπαστική σαν την επιστημονική φαντασία αλλά και χρήσιμη από πρακτικής απόψεως. Αλλά, ως γνωστόν το θέμα με την επιστημονική γνώση είναι σε τίνος τα χέρια θα βρεθεί και υπέρ ποιων σκοπών θα χρησιμοποιηθεί.
Μία ιδέα πάντως θα ήταν να αναζητείται η αντιύλη ή τα αντισωματίδια ανεπαρκών κι επικίνδυνων πρωθυπουργών (να μια χρήση υπέρ της κοινωνίας) ώστε άμα τη επαφή της πρωθυπουργικής ύλης και αντιύλης να φεύγουν προς το πύρ το εξώτερον αφήνοντας μια καυτή λάμψη που θα καίει μνημόνια και αντιμνημόνια, δανειακές συμβάσεις και αντισυμβάσεις, ευρά και αντιευρά και πάει λέγοντας. Απείρως πιο αποτελεσματικό, (καθώς φέρει οριστικά αποτελέσματα), από τον τρόπο που το Μέγκα και τα άλλα κανάλια εξαφάνισαν από τις οθόνες μας την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, με εξαιρετικά αναχρονιστικές μεθόδους, οι οποίες πέρα από το ότι δεν εμπίπτουν στη σφαίρα της επιστήμης, δεν τα πάνε καλά, μα καθόλου καλά, ούτε με τη Δημοκρατία.
Από την άλλη ίσως το πείραμα έρχεται να επιβεβαιώσει με κάποιο τρόπο τις αντιφάσεις που παρατηρούμε όλοι πάνω μας, δίπλα μας. Όλοι έχουμε έναν άυλο, αφανέρωτο αντι-εαυτό που μας τσιγκλάει, μας θυμώνει, μας εκθέτει στον φανερό εαυτό μας. Μόνο ο Γιώργος δεν φαίνεται να διαθέτει τέτοια αντιύλη, τα κατάλληλα ποζιτρόνια και αντιπρωτόνια που να θέτουν τον φανερό του εαυτό υπό αμφισβήτηση, να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα, στη χειρότερη να τον απειλούν με ένα τσαφ!: «πάω καλά;», «είναι όντως μονόδρομος;», «είμαι στ’ αλήθεια σοσιαλιστής ή μήπως άτεγκτος μονεταριστής;», «είμαι πρωθυπουργός χώρας ή πρωθυπουργός σκέτο;», «είμαι μεταρρυθμιστής ή ένας ματαιόδοξος Killer της σειράς, ου μην και serial Killer;».
Ίσως όμως λόγω της χαμένης κάπου στο διάστημα πρωθυπουργικής αντιύλης που έχει ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψή του στη μονόχνωτη συμπαγή του ύλη, χωρίς την προσγειωτική υποψία αναίρεσής της κάπου εκεί έξω, χωρίς καμία άυλη υπόσταση η οποία είναι αυτή που δίνει τους χυμούς στην ύπαρξη, ο ίδιος να έχει χάσει το παιχνίδι (του). Παρόλο που κι εμάς μας οδηγεί με τον τρόπο του στη μοιραία συνάντηση με την φανερωμένη αντιύλη μας. Μπορεί όμως το «μοιραίον» του δικού μας μέλλοντος να είναι αναστρέψιμο. Το δικό του όχι....
ΥΓ: Το παράδοξο με την επιστήμη είναι ότι προπορεύεται μακράν της κοινωνίας, και ακόμα χειρότερα, σημειώνει επιτεύγματα όταν η ανθρωπότητα κάνει βήματα προς τα πίσω ολοταχώς..
http://www.topontiki.gr/article/11617
