Οι δικοί μου θέλανε να γίνω δασκάλα για να μην έχω το αγχος του αν θα βρω δουλειά.Δεν τους άκουσα.Πέρασα σε μια σχολή με πολυ υψηλή βάση,σ ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο για τα ελληνικά δεδομένα.Καθόλη την διάρκεια των σπουδών μου δούλευα άλλα παράλληλα παρακολουθούσα τα μαθηματα.Από τότε που αποφοίτησα και γύρισα στην πόλη που γεννήθηκα δεν μπορούσα να βρω δουλειά.Γι αύτο δούλευα σαν σερβιτόρα.Για 2 χρόνια.Μετά βρήκα δουλειά.Τους πρώτους 4 μήνες δεν πληρωνόμουν γιατί υποτίθεται ότι μάθαινα την δουλειά.Τώρα πληρώνομαι.Παίρνω 350 ευρώ.Υποτίθεται δουλεύω με ημιαπασχόληση,4 ώρες αλλά φυσικά και δουλευω πολλές περισσότερες.Δώρα,επιδοματα αδείας,όπως και άδεια είναι στην διακριτική ευχέρεια του αφεντικού μου να μου τα δώσει.Τις περισσότερες φορές για να τα πάρω πρέπει να μαλώσω μαζι του.Πολλές φορές αναγκάζομαι και εγώ να βάλω χρήματα απο την τσέπη μου για έξοδα του γραφείου.Αυτό που θέλω να σου πω,είναι ότι τώρα πια ευχομαι να ήμουν στην θέση σου.Να έπαιρνα τα 1000-1200 ευρώ μου και να είχα και παράπονα.Γιατί τώρα δεν είναι απλά παράπονο αυτό που έχω.Είναι ότι έχω χάσει την ελπίδα μου για ένα καλύτερο μέλλον που πριν 7 χρόνια το θεωρούσα δεδομενο.Κάθε επάγγελμα έχει τις δυσκολίες του.Άλλα όταν κάποιοι είναι σε πλεονεκτικότερη θέση απο κάποιους άλλους θα ήταν καλό τουλάχιστον να το παραδεχτούν.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
