«Μην κλαις ρε! Εσύ είσαι «Άντρας»! Έτσι κάνουν οι άντρες»?
Το «Αγοράκι» σύντομα κατάλαβε δύο πράγματα. Πως ήταν «Άντρας», πως «οι άντρες δεν κλαψουρίζουν, δεν κρύβονται στα φουστάνια των μανάδων τους και λύνουν τις διαφορές τους με μπουνιές.
Επίσης μέσα σε ένα γενικότερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα γνώσεων που του πρόσφερε το οικογενειακό του περιβάλλον κατάλαβε ότι αυτό που έκρυβε μέσα στο βρακάκι του και το χρησιμοποιούσε μέχρι τότε για να καταβρέχει το καπάκι της τουαλέτας ήταν πραγματικά πολύτιμο και τον έκανε ξεχωριστό!... Για αυτό άλλωστε ό μπαμπάς, ο παππούς και ο θείος Επαμεινώνδας τον ρώταγαν με περηφάνια για να το ακούσουν όλοι : «Τι έχεις εδώ ρε; Τι έχεις εδώ;»
Το «Αγοράκι» που έγινε «Άντρας» από νήπιο κιόλας, μεγάλωσε. Είχε το ελεύθερο να γυρνάει από δω και από κει με φίλους καβάλα σε μηχανές, να επιστρέφει ξημερώματα χωρίς να τον ρωτάνε «πως και γιατί», και μπορούσε να φέρνει στο σπίτι διάφορα «Κοριτσάκια» και να κλείνονται με τις ώρες στο δωμάτιο του. Αυτό το τελευταίο δε, έκανε τη μάνα του περήφανη και τον πατέρα του να φουσκώνει σαν παγώνι για τον «άντρα» που τόσο σωστά μεγάλωνε…
Ο καιρός πέρασε, το «Αγοράκι» που έγινε «Άντρας» πήγε φαντάρος, η μαμά και ο μπαμπάς φίλησαν κατουρημένες ποδιές για να φέρουν τον «άντρα» κοντά στο σπίτι τους και να μην περάσει τις κακουχίες του στρατού (ο … «Άντρας»!) και όλα πήγαιναν όπως πρέπει.
Το «Αγοράκι» που έγινε «Άντρας», γνώρισε ένα «Κοριτσάκι». Όταν δεν έβγαινε με τους φίλους του, δεν παρακολουθούσε ποδόσφαιρο, δεν έκανε chat στο internet και δεν κοιμόταν μέχρι τις 3 το μεσημέρι την έπαιρνε τηλέφωνο να βγουν ραντεβού. Ενίοτε την πήγαινε και στο σπίτι του, τη γνώρισε στους δικούς του, την άφηνε με την μάνα του να πιει και κανά καφεδάκι για να πουν γυναικείες κουβέντες τύπου «Ο Νικολάκης είναι μικρός για γάμο ακόμα…» και όλα καλά.
Ώσπου μια μέρα σκάει η βόμβα!
«Είμαι έγκυος!» λέει το «Κοριτσάκι».
Το «Αγοράκι» που είχε γίνει «Άντρας» πια (και με τη βούλα), είχε συναισθήματα δύο ειδών που εκφράζονται ως εξής:
Πρώτον : «όχι ρε π…. μου!»
Δεύτερον : «Είμαι και πολύ πρώτος αδερφέ μου που κατάφερα και την φούσκωσα!...»
Τα συναισθήματα των φίλων είναι και αυτά δύο ειδών :
«Τον μ@λ@κα την πάτησε!»
Δεύτερον : «Α ! ρε Νικολάκη αγόρι μου παιχταρά μου! Πάντα άξιος ρε!»
Μόνο τα συναισθήματα της μαμάς είναι απλά λιτά και ξεκάθαρα.
«Το τύλιξε το παιδί μου η σκρόφα! Ποιος ξέρει τι κόλπα του έκανε!»
Έτσι φτάνουμε στις …κουρτίνες. Το «Αγοράκι» βλέπει Μάντσεστερ – Γιουβέντους με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τη μπύρα στο χέρι. Τη φωνή του εκφωνητή καλύπτει ένα απροσδιόριστο μουρμούρισμα που προέρχεται από το «κοριτσάκι», καλύπτει το αριστερό του αυτί και δεν τον αφήνει να ακούσει καλά τη φάση στο 31’.
«Αγάπη μου δεν ξέρω τι μου λες αλλά ότι και να ναι μπορείς να μου το πεις στο ημίχρονο?»
«Σήκω και κρέμασε τις κουρτίνες τώρααααα! Άντε μην τα πάρω που τα κάνω όλα εγώ εδώ μέσαααα …..Μην χαλάσουμε την ησυχία του κυρίου και δεν δει ποιος βλάκας θα κλωτσήσει πρώτος την μπάλα μη χέσωωωωω!»
Αφού κρεμάστηκαν οι κουρτίνες, στρώθηκαν τα χαλιά, γεννήθηκε ο διάδοχος, αργότερα γεννήθηκε και η κόρη, το «Αγοράκι» που έγινε «Άντρας» απέκτησε κοινωνικό status, καλή δουλειά, αυτοκίνητο κλασάτο, σπίτι και εξοχικό έκρινε πως όλα ήταν τακτοποιημένα. Έτσι το «Αγοράκι» που ήταν «Άντρας», θεώρησε πως ήρθε η ώρα να βάλει σε λειτουργία (και εκτός οικογενείας)το πολύτιμο δώρο που του έκανε η φύση και που έκρυβε καλά μέσα στο παντελόνι του!....
«Αγάπη μου θα αργήσω λίγο σήμερα γιατί βρήκα έναν φίλο μου από τον στρατό!»
«Αγάπη μου μη με περιμένεις γιατί πρέπει να πάω σε έναν πελάτη!»
«Αγάπη μου σήμερα έχουμε συνάντηση παλιών συμμαθητών!»
«Αγάπη μου πίνω κάτι ούζα με τον Αντώνη και έρχομαι! Φάτε εσείς!»
Επειδή το «Αγοράκι» που είχε γίνει «Άντρας», ήταν μπουνταλάς (κοινώς χαϊβάνι), πίστευε πως έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει σαν «Άντρας». Άλλωστε αυτό έκαναν και όλοι οι φίλοι του. Στο κάτω κάτω οι γυναίκες τον κυνηγούσαν! Τι να έκανε δηλαδή; Να έλεγε όχι και να τον περάσουν και για ντιντί;
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά του μεγάλωσαν, αυτός λιγόστεψε τις εξόδους με τους παλιούς φίλους από τον στρατό γιατί πρώτον του είχαν στοιχήσει ο κούκος αηδόνι και δεύτερον το «δώρο της φύσης» δεν ανταποκρίνονταν τόσο καλά πια, και έτσι άρχισε σιγά σιγά τα απογεύματα να τα περνάει παρέα με τα δελτία ειδήσεων.
«Χαμήλωσε χριστιανέ μου την τηλεόραση. Θα μου σπάσεις τα νεύρα πάλι? Κουφός είσαι?» του γλκομίλαγε το ταίρι του.
Βγήκε στη σύνταξη, έσερνε τις παντόφλες στο πάτωμα όταν περπατούσε, έγραψε το σπίτι στην κόρη και το εξοχικό στο γιο, έπαιζε με τα εγγόνια κάθε Κυριακή, κάπνιζε όταν έλειπε η κυρά στα κρυφά, έπαιρνε τα χάπια για την πίεση και το ουρικό ανελλιπώς, και ήταν ευτυχισμένος όταν αναπολούσε τη ζωή του. Γιατί να μην ήταν άλλωστε? Έκανε οικογένεια, έφτιαξε περιουσία, σπούδασε τα παιδιά του, και «ξενότρωγε» χωρίς ποτέ να το μάθει η γυναίκα του ή έτσι νόμιζε ο φουκαράς!.
Ότι θα έκανε κάθε «Άντρας» δηλαδή…
Όλα τα έκανε έτσι όπως του είχαν μάθει πως έπρεπε να κάνει. Πέρασε η ζωή του ανάμεσα σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, σε συζητήσεις πολιτικές, με φίλους πίνοντας ούζα, με φιλενάδες κάνοντας το κέφι του, με γρήγορα αυτοκίνητα, με τη γυναίκα του να μεγαλώνει τα παιδιά του σωστά. Το «Αγοράκι» ποτέ δεν ήταν μόνο σε όλη την πορεία της ζωής του.
Ούτε όταν η αυλαία έπεφτε.
Ήταν το ταίρι του εκεί που σέρνοντας και αυτή τις παντόφλες της καθόταν στο πλάι του μέχρι το τέλος…
Άννα Λουράντου
«Είμαστε Γυναίκες» http://www.eimastegynaikes.gr/
