Ο λόγος, για τον Γιώργο Ντούση, έναν πολλά υποσχόμενο νέο ηθοποιό που όπως μας λέει αγαπάει το θέατρο, αλλά και την μέλισσα.
Δεν υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις, να έχουμε δηλαδή έναν συνάδελφο μελισσοκόμο που να κάνει θέατρο.
Αυτό που άμεσα έρχεται στο μυαλό μου είναι αν η μελισσοκομία, και η επαφή του Γιώργου με την μέλισσα και φυσικά τη φύση μπορεί να τον χαλαρώσει, να τον αναζωογονήσει και τελικά να τον βοηθήσει ώστε να έχει ίσως μια καλύτερη απόδοση στο θέατρο.
Ας δούμε όμως ποιος είναι ο Γιώργος Ντούσης, τι έχει κάνει μέχρι τώρα και τι έχει να μας πει για τις δυο του ιδιότητες, τον ηθοποιό αλλά και τον μελισσοκόμο.
Ο Γιώργος Ντούσης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα όπου και σπούδασε θέατρο και μουσική. Αποφοίτησε από τη σχολή «Βεάκη» κι έτσι αρχίζει η επαγγελματική του καριέρα στο θέατρο.
Έχει συνεργαστεί με αρκετά θέατρα όπως το Εθνικό θέατρο, το θέατρο Πορεία, το θέατρο του Νέου Κόσμου, το Επί Κολωνό, το Αργώ κ.α καθώς και με καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως η Λυδία Κονιόρδου, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Τάκης Τζαμαργιάς, η Όλγα Ποζέλη και άλλοι. Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του ήταν η υποψηφιότητα για το Βραβείο Χορν το 2006.
Βασικός άξονας της δουλειάς του, όπως λέει είναι η ομάδα του οι «Πολυμήχανοι», όπου με το Γιάννη Πετσόπουλο και τους άλλους ¨Πολυμήχανους¨ προσπαθούν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε αυτό που λέγεται θεατρικό στερέωμα με μεγάλο μεράκι και αγάπη γι αυτό που κάνουν, έχοντας μια συνεχή πορεία τα τελευταία 8 χρόνια στα θεατρικά δρώμενα.
-Γιώργο πως ασχολήθηκες με την μελισσοκομία; Τι πιστεύεις ότι σου προσφέρει αυτή πέρα από τα όποια οικονομικά κίνητρα;
-Το 2007 αρχίζει ένα άλλο φλερτ, πέραν των καλλιτεχνικών, που εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα, η μελισσοκομία. Αρχίζω να διαβάζω βιβλία, να παρακολουθώ την σχετική αρθρογραφία, σεμινάρια και κάπου εκεί φτιάχνω τα πρώτα μου μελισσάκια.
Η ενασχόληση μου με τη τέχνη του Αρισταίου ξεκίνησε καθαρά από την αγάπη μου και την εκτίμηση μου για τα προϊόντα της μέλισσας, που ήταν ήδη για μένα φάρμακα της καθημερινότητας και της δουλειάς μου.
Αυτό με έσπρωξε να μυηθώ στο κόσμο των μελισσών, μαζί με το μυστήριο, τη γοητεία και αυτή την αίσθηση του ανεξερεύνητου και του επικίνδυνου για τους αμύητους στη δουλειά του μελισσοκόμου.
Θυμάμαι, πιτσιρικάς, ένα βράδυ στους πρόποδες του Υμηττού, με ένα παιδικό μου φίλο, όταν τα σουλατσαρίσματα μας έβγαλαν εντελώς τυχαία σε ένα πλάτωμα που κάποιος διατηρούσε ένα μεγάλο μελισσοκομείο με πολλές διώροφες κυψέλες.
Πήραμε τέτοια τρομάρα που αρχίσαμε να τρέχουμε πανικόβλητοι σαν να μας κυνηγούσαν σμήνη ολόκληρα, παρόλο που όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε την ώρα εκείνη ίχνος μέλισσας στον αέρα. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με κυψέλες. Που να φανταζόμουνα τότε ότι, 15 σχεδόν χρόνια μετά, θα είχα περίπου στο ίδιο σημείο το δικό μου μελισσοκομείο και θα έσκυβα πάνω από τις δικές μου κυψέλες.
Πέρα από όλα αυτά η μελισσοκομία είναι για μένα μια διέξοδος από την πραγματικότητα μιας τόσο χαοτικής πόλης όπως η Αθήνα.
Είναι ένας λόγος να βρίσκομαι στη φύση και να παίρνω ενέργεια από αυτή, να γεμίζω εικόνες και μυρωδιές και να δένομαι μαζί της σε μια σχέση μεγαλύτερης εξάρτησης και παραγωγικής συνεργασίας.
Επίσης είναι μια παρακαταθήκη μελλοντικής ίσως επαγγελματικής σταδιοδρομίας αν η ζωή τα φέρει έτσι και βρεθώ στην επαρχία – που όπως είναι τώρα τα πράγματα στη χώρα μας βλέπω αυτό το ενδεχόμενο όλο και πιο κοντά- . Μα πάνω από όλα είναι η τέχνη που μου έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξω το προσωπικό μου «εργαστήριο αλχημείας» και να έχω άμεση πρόσβαση στα «θαυματουργά» προϊόντα της μέλισσας.
Σκεπτόμενος την ερώτηση σου Βασίλη για το τι μου προσφέρει η ασχολία μου με τις μέλισσες όσον αφορά τη δουλειά μου πάνω στο σανίδι έχω να κάνω την εξής παρατήρηση. Το θέατρο είναι η τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις μορφές τέχνης και απαιτεί από αυτές να συνεργαστούν προς το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα. Παράλληλα για την πραγμάτωση μιας θεατρικής παράστασης συμπορεύονται και συνεργάζονται μικρές και μεγάλες ομάδες ανθρώπων που κοπιάζουν για αυτήν την συνεργασία και επενδύουν πάνω της πολλά. Στη μέλισσα λοιπόν και στη κυψέλη βλέπουμε την αποθέωση αυτής της διαδικασίας.
Η πειθαρχία και η απόλυτη συνεργασία που δείχνει το μελίσσι στους τρόπους που θα το κάνει να αναπτυχθεί και να επιβιώσει είναι ένα μάθημα σίγουρα για όλους εμάς που κάνουμε θέατρο. Ένα καλό αποτέλεσμα χρειάζεται συνεισφορά από όλα τα μέλη της ομάδας και απόλυτο συντονισμό στους στόχους μας.
-Γιώργο που παίζεις αυτό τον καιρό;
-Αυτή τη στιγμή παίζω στο θέατρο Φούρνος σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη και ετοιμάζω για το Θέατρο Από Μηχανής την παράσταση «drunk enough to say I love you» της Κάρυλ Τσέρτσιλ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα.
-Εύχομαι από καρδιάς ότι καλύτερο στο Γιώργο και για τις δυο του αγάπες, το θέατρο και την μελισσοκομία, και τον ευχαριστώ πολύ που μας επιτρέπει να δημοσιεύσουμε όλο αυτό το υλικό από την δουλειά του και τα μελισσάκια του.
http://melissocosmos.blogspot.
