Συμφωνώ με όλα αυτά. Συμφωνώ για τη δικαίωση ενός αγώνα, κατά ενός απολυταρχικού καθεστώτος, το οποίο είχε καταλύσει τη δημοκρατία. Δεν συμφωνώ με το «δόξα κα τιμή στη ΓΕΝΙΑ του πολυτεχνείου». Οι ίδιοι κύριοι και κυρίες που έδιναν αυτόν τον ωραίο αγώνα κατά της βίας, αυτόν τον αγώνα κατά άλλων Ελλήνων που παρέλυσαν το Σύνταγμα, βρέθηκαν αμέσως μετά, (πολλοί από αυτούς) σε καίριες θέσεις εξουσίας και ελέγχου κομματικών μηχανισμών και κάποιοι από αυτούς στα ανώτερα αξιώματα της Ελληνικής πολιτείας για να συνεχίσουν όλα όσα πρέσβευαν. Το απ ογοητευτικό αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα. Οι κύριοι αυτοί μαζί με άλλους που έδιναν τον δικό τους «σκληρό» αγώνα κατά της Χούντας, «αυτοεξορισμένοι» στο Παρίσι και αλλού, γράφοντας πύρινα λόγια κατά της δικτατορίας, καθισμένοι στα καφέ δίπλα στον Σηκουάνα, τέθηκαν αντιμέτωποι με τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, τις ανέσεις που έφερε η εξέλιξη της τεχνολογίας και προέβαλλαν ένα άλλο πρότυπο στον καταπιεσμένο μεσοέλληνα, αυτό του νεόπλουτου, που είναι φίλος με τον εργοδότη του, που έχει τη δυνατότητα και την πρόσβαση σε πράγματα π! ου ήταν αδιανόητα λίγο πριν (ακριβά αυτοκίνητα, διασκεδάσεις, ταξίδια), που αμφισβητεί τα πάντα και ψάχνει τα πάντα και εκφράζεται όπως θέλει. Δεν είναι κακό αυτό, θα σπεύσει να ανταποκριθεί κάποιος. Μέχρι ενός σημείου ναι. Δεν είναι. Είναι το λεγόμενο «ξύπνημα του κόσμου». Δυστυχώς όμως αγαπητέ αναγνώστη, έχουμε προχωρήσει πολύ πιο πέρα. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι πρόγονοί μας, οι οποίοι αν ζούσαν σήμερα ούτε να μας φτύσουν δεν θα καταδεχόντουσαν και είχαν τόσο δίκιο. Ξεφύγαμε αγαπητέ μου αναγνώστη και το ξύπνημα που προείπα προχώρησε και έγινε εικονική πραγματικότητα. Ο κάθε νεοέλληνας έπλασε τον κόσμο γύρω του, στα δικά του μέτρα και έθεσε στο περιβάλλον του, τους δικούς του κανόνες. Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που οι εργασιακές σχέσεις είναι πιο απάνθρωπες από ποτέ, τα πλούτη και η μεγάλη ζωή προσεγγίστηκαν από πολλούς, όχι όμως με αγώνα και με ιδρώτα, αλλά με δάνεια και κάρτες. Ως αποτέλεσμα έχουμε σήμερα, μετά την κρίση των αξιών και των θεσμών και την οικονομική κρίση να μας ταλαιπωρεί. Έχουμε μια νέα δικτατορία οικονομική καταρχήν, που μας στερεί επί της ουσίας πολλές από τις κατακτήσεις μας σαν άνθρωποι, σαν εργαζόμενοι και σαν ποÎ! �ίτεÏ ‚. Και μάλιστα, τι σύμπτωση αλήθεια, επιβλήθηκε στις 21 Απριλίου και πάλι. Τι τραγική ειρωνεία πράγματι για έναν λαό που τα κατορθώματά του δεν φτάνουν τόμοι και τόμοι για να τα αποτυπώσει κανείς. ΝΑΙ αγαπητέ αναγνώστη συνέλληνα η γενιά του πολυτεχνείου ΑΠΕΤΥΧΕ και οδήγησε τη χώρα μας σε μια νέα χούντα που δεν θα είναι ΜΟΝΟ επταετής αυτή τη φορά. Ο λαός τότε τι κάνει θα ρωτήσει κάποιος; Ο λαός είναι απασχολημένος σε έναν αγώνα επιβίωσης και εξασφάλισης όχι της καλοπέρασης πλέον, αλλά των προς το ζειν. Δεν μπορεί ή είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεί τα πατήματά του και να τιμωρήσει όλους αυτούς που αποδείχτηκαν μεγαλύτεροι προδότες από τους χουντικούς. Ζει στον κόσμο του σε μια διαρκή άρνηση, σε μια γενική απαξίωση της οικογένειας, της θρησκείας, της πατρίδας. Θέλει αγώνα και πάλι και μάλιστα πιο σκληρό από εκείνον. Αυτή η χούντα η σημερινή είναι αδυσώπητη και απάνθρωπη. Ξυπνήστε Έλληνες, καταφύγετε στις αξίες τις παραδοσιακές και τις άφθαρτες, αυτές που στήριξαν το έθνος μας στις αμέτρητες δοκιμασίες που πέρασε και διδάξτε τα παιδιά σας να αγαπούν την πατρίδα τους και να είναι! καλοί πολίτες και καλοί άνθρωποι με ιδανικά.
ΝΑΙ τιμή και δόξα στον αγώνα του πολυτεχνείου, όχι όμως στη γενιά του πολυτεχνείου.
«Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
