Γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας του 70'...
Δεν θα ξεχάσω το κόκκινο ποδήλατο kinast με την κόντρα/φρένο και την πρώτη μου τούμπα στον δρόμο από χαλίκι έξω από το σπίτι μου.
Αίμα, κλάμα, πείσμα. Δεν θα ξεχάσω τους κρύους χειμώνες με την σόμπα υγραερίου και τον κύριο που έφερνε τις μπουκάλες..."Έφυγε" εν ώρα εργασίας από μπουκάλα υγραερίου κάπου στη Νέα Ιωνία...
Χρόνια ανεμελιάς, στέρησης, αγωνίας.
Ο πατέρας μου δεν είχε αυτοκίνητο. Το είχα παράπονο. Δεν είχαμε μεταφορικό μέσο, άρα δεν είχαμε και την πολυτέλεια να μετακινούμαστε άνετα, να κάνουμε βόλτες, ταξίδια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σόμπα πετρελαίου και τα μπουριά της...την κάπνα της και το "μπουμ" που έκανε από τον αέρα που έμπαινε μέσα...Δεν θα ξεχάσω και τις μυρωδιές από τις καμένες φλούδες πορτοκαλιού...
Λίγα και καλά και αν τύχαινε κάτι καινούργιο μέσα στη τρελή χαρά! Έτσι μεγάλωσα.
Στα τέλη του 80' ήρθε και το τηλέφωνο. Σκληρό για τον προϋπολογισμό της οικογένειας, αλλά αναγκαίο για την επικοινωνία με τους συγγενείς.
Δεν θα ξεχάσω την μυρωδιά της πασχαλιάς μας στον κήπο μας...Ναι, είχα την πολυτέλεια να μεγαλώσω σε μια από τις πολλές τότε μονοκατοικίες. Με πασχαλιές, τριανταφυλλιές, μουσμουλιά και...κορομηλιά! Πω πω, ξινίλα...Την συκιά την ξέχασα ε; Ήταν για λίγο τον Αύγουστο...γι' αυτό!
Τις καλοκαιρινές νύχτες με το τραπεζάκι έξω, τα τοστ, τις στρογγυλές τηγανητές πατάτες...
Και όλα αυτά στην Αθήνα...Χωρίς δάνεια, χωρίς άγχος για αύριο το πρωί, χωρίς ενοχλήσεις από εισπρακτικές εταιρείες...Τι ωραία που ήταν...Τι ήρεμα...
Σήμερα το πρωί βάλθηκα να παρατηρήσω ανθρώπους...Περπάτησα αρκετά, είδα φιγούρες, φυσιογνωμίες, ανθρώπινες ψυχές. Τι το ήθελα, απορώ...Συνειδητοποίησα την σκληρή πραγματικότητα. Τον πόνο μας. Πρόσωπα αγχωμένα, ανέκφραστα, τσαλακωμένα, δίχως αύριο. Τι στο διάολο γίνεται; Τι στο διάολο κάνουμε; Πως τα καταφέραμε έτσι;
Εγώ αλλιώς σε φαντάστηκα...ζωή!
