ένα καλύτερο αύριο, μέσω σπουδών, επαγγελματικής αποκατάστασης κλπ.
Δεν είναι τόσο εύκολο να αφήνεις την πατρίδα σου και την οικογένειά σου, ειδικά όταν δεν είσαι ακόμα στην ηλικία της τρέλας (18-25), όπου δοκιμάζεις τα πάντα πιο εύκολα και σε ενθουσιάζει η ιδέα του ξένου και της πρόκλησης.
Δεν θα κρίνω έαν εξάντλησαν ή όχι όλες τις επιλογές τους πριν φύγουν αλλά ας μας πεί ο αναγνώστης, τί περιμένει να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι όταν στην Ελλάδα πλέον η επαγγελματική αποκατάσταση (πόσο μάλλον το να επιτευχθεί αυτή με ανθρώπινους όρους κι όχι δουλεύοντας για "μαύρα" για 12 ώρες χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, επαγγελματική ηθική ή προοπτική) είναι άπιαστο όνειρο;
Να μείνουν και να παλεύουν να χωθούν οπουδήποτε στο δημόσιο; Να ψάχνουν για μια άκρη ή μεροκάματο ίσα-ίσα για να αρχίσουν να παίρνουν πάλι επίδομα ανεργείας; Από αυτά βυθίστηκε το κράτος στο βούρκο που είναι τώρα εξαρχής.
Να δανείζονται από όπου βρουν χωρίς να μπορούν να τα επιστρέψουν ποτέ και να πνίγονται όλο και περισσότερο από τα χρέη; Να κλέψουν; Να περιμένουν να γίνουν 67 χρόνων ίσα-ίσα για να πάρουν τη βασική σύνταξη (εάν υφίσταται κράτος ως τότε για να τη χορηγήσει); Δεν έχουν όλοι γονείς ευκατάστατους, εισοδηματίες, καβατζωμένους ή με κάποιο τρόπο ικανούς να τους χορηγούν τα έξοδά τους. Άλλοι πάλι έχουν την αξιοπρέπεια αφού περάσουν τα 20-25 να μην προσδοκούν τους γονεις τους να τους θρέφουν και να τους χαρτζηλικώνουν, να προσδοκούν να κάνουν οικογένεια και να είναι όσο το δυνατόν πιο αυτόνομοι.
Ας σταματήσουν λίγο να σκεφτούν αν είναι όντως πατριώτες ή παράσιτα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
