Ο Αντωνάκης, που θα μπορούσε να εξαφανίσει το χρέος σε 18 μήνες –δήλωση που έκανε τον Κοπερφιλτ να τρέχει στον ΟΑΕΔ- αυτός που έκανε το ρόλο της αντιπολίτευσης ανέκδοτο κι εδώ ο κόσμος καίγονταν εκείνος τον εσωκομματικό χαβά του, που πάλι καλά που άφησε πολύ καιρό πριν τον μάταιο τούτο κόσμο η αλήστου μνήμης νόνα του, γιατί αν τώρα τον έβλεπε να χειροκροτεί τον πρώην πρωθυπουργό των σκανδάλων και της κατάντιας μας μάλλον ούτε στο απονενοημένο διάβημα δε θα ‘χε το κουράγιο να προβεί, δικαιώθηκε λέει, γιατί ο γνωστός- άγνωστος κύριος Κικίλιας (που πάλι καλά που βρέθηκε κι αυτός σε μια παράταξη που μέχρι ένα χρόνο πριν έκανε μαντάρα τη χώρα) πήρε απ’ τους 1.543.648 πολίτες 286.864 ψήφους, αφού ο ίδιος πεισματικά τον έσερνε σαν το γκριφόν του όπου πήγαινε…
Για το υπόλοιπο 3.807.892 Ελλήνων πολιτών που δεν ψήφισαν ούτε λόγος… Αμελητέα ποσότητα, σταγόνα στον ωκεανό της φαυλότητας τους… Αλλά και γιατί να τους νοιάξει; Γιατί να ταραχτεί ο ύπνος τους, όταν οι υπόλοιποι που πήγαν χτες να ψηφίσουν έριξαν «Δικομματισμός» μονοκούκι; Γιατί να ανησυχήσουν όταν ο Πανίκας ο Ζορό πάλι ψηφίστηκε; 420.636 συμπολίτες μας ψήφισαν τον «Υπερνομάρχη της καρδιά μας»…! Γιατί να αγχωθούν όταν ενώ η καταπάτηση των δικαιωμάτων μας αυξάνεται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο και κάθε έννοια –κάθε εναπομείνασα έννοια- κοινωνικού κράτους καταλύεται, εμείς ακόμα ψηφίζουμε αυτούς που μας έφεραν εδώ;
Εχτές κάποιοι πολίτες με τη συνειδητή –θέλω να ελπίζω- απόφασή τους να απόσχουν από το ύψιστο δικαίωμα τους σε μια -και καλά- Δημοκρατική Πολιτεία, φώναξαν δυνατά, όχι πια, όχι άλλο, στην κοροϊδία, στη διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος, στην υπονόμευση της χώρας και την υποθήκευση του μέλλοντός της, του μέλλοντος μας… Γύρισαν την πλάτη σ’ ένα πολιτικό σύστημα όπου τίποτε δεν αλλάζει και σταθερά σημαδεύει τις δικές μας πλάτες κάθε μέρα. Οι υπόλοιποι όμως, έπνιξαν τη φωνή τους, αδιάφοροι και ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να Ï! �ρησιμοποιήσουν το μοναδικό και πιο ισχυρό όπλο στα χέρια κάθε πολίτη, την ψήφο τους. Τη θυσίασαν για άλλη μια φορά στο βωμό του Δικομματισμού, της πόλωσης και του διχασμού, ξεχνώντας πως η ψήφος είναι μεν δικαίωμα, που φέρει όμως ένα βάρος ευθύνης κάθε ψηφοφόρου απέναντι στο σύνολο και στο μέλλον. Δυστυχώς, και αυτή τη φορά η ψήφος ήταν μονάχα το διαπραγματευτικό χαρτί για να ζητήσει ο κάθε ψηφοφόρος το ρουσφετάκι του, το μέσο με το οποίο «εκβιάζει» και εκβιάζεται από τον εκλεκτό του κάθε κόμματος, ξεχνώντας πως την επομένη των εκλογών το σταυρό τον κουβαλάμε εμείς!
Θα μου πεις, η αποχή είναι λύση; Είναι μια λύση, δεν είναι όμως η μόνη, κι ίσως μάλιστα να ‘ναι και η λιγότερο αποτελεσματική. Η ψήφος είναι δύναμη, η μη χρήση της είναι δήλωση αλλά ακόμα πιο ηχηρή είναι η χρήση της. Όσοι πήγαμε να ψηφίσουμε θα μπορούσαμε να στείλουμε το πιο μαζικό και συμμετοχικό μήνυμα, να αξιοποιήσουμε στο έπακρο κάθε πλευρά του δικαιώματος δια της ψήφου έκφρασης, να φωνάξουμε δυνατά πως είμαστε εδώ, μετέχουμε και σας καταδικάζουμε, νιώστε μας, ακούστε μας και πάνω απ’ όλα… φοβηθείτε μας, εμάς δε μας τρομάζετε πια… Μας τ! α πήρατε όλα, δεν έχετε τίποτα να μας κρατήσετε στα δεσμά σας, όταν μας κλέψατε, όχι μόνο τα λεφτά αλλά και την ελπίδα δεν υπάρχει τίποτα που να φοβόμαστε πλέον! Θα μπορούσε η ψήφος μας να ‘ναι γόνιμη και να επικοινωνήσει το μήνυμα της αγανάκτησης αν στήριζε ανεξάρτητους, αχρωμάτιστους υποψηφίους, ή υποψηφίους μικρότερων κομμάτων ή συνεργασιών… αλλά φευ, οι ανεξάρτητοι και τα μικρά κόμματα δεν μπορούν να τάξουν και να υποσχεθούν διορισμούς και κάθε είδους ρουσφέτια, κι έτσι, οι μισοί Έλληνες πούλησαν τους άλλους μισούς για ένα πολιτικό! χατίρι… ( Όχι, προς Θεού, δε λέω πως όλοι οι υποψήφιοι που στηρίχθηκαν απ’ τα μεγάλα κόμματα είναι διεφθαρμένοι και άχρηστοι, είναι μια γενίκευση που θα αδικούσε ανεπίτρεπτα άξιους, ίσως, ανθρώπους, αλλά προέρχονται από μια πολιτική πρακτική που πλήγωσε και πληγώνει τον τόπο.) Για ένα μοναδικό λεπτό, πίσω απ’ το παραβάν, κρατήσαμε μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα, κι αντί να τους την πετάξουμε την αφήσαμε να σκάσει στα χέρια μας…
Αλλά όσο η τοπική αυτοδιοίκηση θα ‘ναι δέσμια των κομμάτων τόσο τίποτε δε θα αλλάζει, σταθερά πιασμένη στη φάκα των εκβιαστικών διλημμάτων να χορεύει στο σκοπό που χτυπούν τα δύο μεγάλα κόμματα…
Σ΄ αυτή τη χώρα που το πελατειακό κράτος έχει την ίδια ημερομηνία γέννησης με το νέο Ελληνικό Κράτος, όπως κάποτε ψήφισαν τα δέντρα, χτες ψήφισαν τα φυτά… Διάβασα κάποιους συναναγνώστες να μας χαρακτηρίζουν ζώα, επιτρέψτε μου τη διόρθωση: Τα ζώα, έχουν αίσθημα αυτοσυντήρησης και μνήμη –ακόμα κι αυτό το χρυσόψαρο, έστω για 2’’ θυμάται!- εμείς δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο… Στην υγεία μας λοιπόν, το νερό της λήθης που πίνουμε τραβώντας τη σκανδάλη…
Υ.Γ : Από πότε στη Δημοκρατία οι εκλογές είναι απειλή για το λαό και η αποφυγή τους είναι χάρη;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
