tromaktiko: Δεν θέλω άλλον σε εκείνη τη ''γειτονιά των αγγέλων''

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Δεν θέλω άλλον σε εκείνη τη ''γειτονιά των αγγέλων''



Γράφω γιατί τα λόγια μπορεί να γίνουν και αέρας. Απλά για να νιώσεις όπως νιώθω , χωρίς να με σταματήσεις ‘’ ναι …τα ξέρω ‘’ . Πλησιάζουν τρία χρόνια… τρία χρόνια χωρίς τον Δ. Θα έδινα τα πάντα για να γυρνούσε ο χρόνος πίσω και το λάθος εκείνης της στιγμής να μην είχε συμβεί.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο άγχος κρύβει μία πρόταση ? ‘’Να προσέχεις και να μην τρέχεις στο δρόμο !!’’
Δεν κατηγορώ, άλλωστε δε μου έδωσες δικαίωμα να πιστεύω πως κάτι κάνεις λάθος! Νιώθω όμως πως είναι υποχρέωση του εαυτού μου και υπόσχεση σε εκείνον, να προστατεύω μέχρι εκεί που μπορώ να το κάνω.
Είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να τρέχεις, ακόμα κι αν είσαι μόνος στο αμάξι, ακόμα και αν έχεις εμπιστοσύνη στον οδηγό, ακόμα κι αν χίλια δυο πράγματα
Εγώ ξέχασα τι σημαίνει εμπιστοσύνη!
Αν πραγματικά νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που αγαπάς, τότε είναι υποχρέωσή σου να προστατεύεις τον εαυτό σου .Να έχεις το θάρρος να πεις ότι φοβάσαι ,να έχεις το θάρρος να πεις στον άλλον ότι δε τους έχεις εμπιστοσύνη και την επόμενη στιγμή να κατέβεις από το αυτοκίνητό του, όταν τελικά ο άλλος δε σε σέβεται !
Έφτανα στο σημείο να κλαίω όταν φοβόμουνα , γιατί ο άλλος δε καταλάβαινε με πόση ανωριμότητα οδηγούσε. Είπα πως τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά εκείνο το βράδυ αν ήμουν και εγώ μαζί τους, ή ακόμα αν υπήρχε κάποιος που να φοβόταν όσο και εγώ.
Δεν στο παίζω ξερόλας, το μόνο που θέλω είναι να το διαβάσεις. ‘’Αν δε πάθεις δε θα μάθεις ! ’’ έτσι λένε. Και το μάθημα φάνηκε πολύ πιο σοβαρό για την παρέα μου απ’όσο φανταζόμασταν . Για μια παρέα και πολύ περισσότερο για μια οικογένεια .
Ένιωσα τον πόνο και την αδικία όσο δεν πήγαινε άλλο. Και όλα αυτά για μια στιγμή απερισκεψίας. Για μια στιγμή που θα μπορούσε να μην είχε υπάρξει.
Μην προκαλείς την τύχη σου. Και όταν έχεις να κάνεις με τη ζωή σου, τίποτα μα τίποτα δεν είναι υπερβολικό. Γι’αυτό φτάνω σε αυτό το σημείο. Όχι πως πίστεψα ότι δεν ξέρεις ή ότι δεν σκέφτηκες όλα αυτά, αλλά δε θα σταματήσω ποτέ να φωνάζω όσο βαρετή κι αν γίνομαι και δε θα σταματήσω ποτέ να μιλάω για τον Δ. όσος καιρός κι αν περάσει,δε θα σταματήσω ποτέ να λέω για το ατύχημα εκείνη τη μέρα και δε θα σταματήσω να λέω ποτέ για το πόσο πολύ πόνεσα και πονάω !
Και εγώ … είμαι έτσι … κλαίω και καμιά φορά δε μπορώ να το κρύψω, όμως δε πιστεύω ότι και αυτοί που το κρύβουν, νιώθουν διαφορετικά από μένα!
Γι’ αυτό δε ντρέπομαι για αυτά που γράφω .Ίσως κάτι νιώσεις και μάθεις και σκεφτείς και εγώ τότε θα είμαι ευχαριστημένη.
Δεν το κάνω για να φανώ αλλά γιατί νομίζω ότι καταλαβαίνει κανείς μόνο όταν τα γεγονότα και οι καταστάσεις σε πλησιάζουν.

Δ. μου λείπεις !
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!