 |
Πρακτικά. Θέλω και γω να το κάνω, αλλά πώς? Καλά τα λέμε στα λόγια και καλές οι προτροπές του τύπου «ξεσηκωθείτε Έλληνες» και άλλα τέτοια ωραία, ρομαντικά και επαναστατικά, αλλά η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη, φοβάμαι. Αγαπητέ μου φοιτητή, διαφέρουμε σε ένα πολύ σημαντικό, που μόνος σου το ανέφερες. Το παιδί. Το παιδί που εγώ έχω και που εσύ κάποια στιγμή θα αποκτήσεις. Γιατί, μόνο αν έχεις γίνει γονιός (δυστυχώς ή ευτυχώς) έχεις μάθει να «ζυγίζεις» αλλιώς τα πράγματα.
Τα ίδια έλεγα και εγώ πριν γεννήσω την κόρη μου και πίστεψε με, φοιτητή, εγώ και κάθε μάνα, φοβόμαστε, τρέμουμε πολύ περισσότερο από σένα για το μέλλον αυτού εδώ του τόπου, γιατί σε αυτόν εδώ τον τόπο θα ζήσουν τα παιδιά μας, που τα πονάμε πολύ περισσότερο από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Όμως, όσο και αν αγωνιούμε, ουσιαστικά δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε πολλά. Ίσως, όχι πια. Ίσως, όχι εμείς.
Όταν, αγαπητέ μου φοιτητή, γίνεις πατέρας και ο μισθός σου θα εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού σε γάλατα, πάνες και γιατρούς δεν θα έχεις την πολυτέλεια να χάσεις το πενιχρό σου μεροκάματο για να κατέβεις σε μια συγκέντρωση, ειδικά όταν αυτή την οργανώνουν τεμπέληδες, καλοβολεμένοι και γλειώδεις εργατοπατέρες.
Όταν, επαναστάτη εσύ φοιτητή, βιώσεις την ευθύνη του να μεγαλώνεις ένα παιδί και την ιερή υποχρέωση του να είσαι πάντα δίπλα του, θα το σκεφτείς πολύ σοβαρά να διαδηλώσεις σε μια πορεία απ'όπου μπορεί να μην γυρίσεις ποτέ, γιατί κάποιοι μπορεί να σε φάνε λάχανο προκειμένου να σπείρουν τον φόβο και σε όλους τους υπόλοιπους. Έτσι και αλλιώς, για αυτούς δεν είσαι τίποτα άλλο πάρα κάποιος ανάμεσα σε τόσους!
Όταν μια μέρα, καλέ μου φίλε φοιτητή, συνειδητοποίησεις ότι έφτασες τριάντα, τριανταπέντε (θέλω να πιστεύω ότι δεν είσαι τόσο!) και το 24ωρο σου δεν σου φτάνει ούτε για να κατουρήσεις (με το συμπάθειο) πόσο μάλλον για να αγωνισθείς και να επαναστατήσεις, όχι γιατί είσαι εκ πεποιθήσεως βολεψάκιας του καναπέ, αλλά γιατί απλούστατα έχει έρθει η ΔΕΗ, τα λεφτά στην τσέπη δεν σου φτάνουν και αν δεν κάνεις και τρίτη και τέταρτη δουλειά, το μωρό σου θα κάνει μπάνιο με κρύο νερό.
Δεν φαντάζομαι να εννούσες κάτι τέτοιο όταν έλεγες ότι ονειρεύεσαι να μεγαλώσεις έναν πολεμιστή. Στην Ελλάδα του 2010 ζούμε, όχι στην αρχαία Σπάρτη!
Τα ιδανικά και τα όνειρα που έχεις φίλε μου, καλά είναι και καλό είναι να τα έχεις και μακάρι να τα διατηρήσεις αλλά επειδή το βλέπω πολύ χλωμό, όπως συνέβει και με όλους εμάς που ήμασταν σαν και σένα, όχι πολλά, καμιά δεκαριά χρόνια πριν, εγώ θα είμαι εδώ, όποτε θες, Μυρτώ με λένε, γιατί μπορεί να είμαι γυναίκα, αλλά αν ήμουν άντρας, γραμμένη θα την είχα την ανωνυμία των Blogs, να έρθεις να με βρεις και να μου πεις ότι έκανες ένα μωρό, έζησες τον τοκετό της γυναίκας σου, πόνεσες και υπέφερες μαζί της, ξενύχτησες σε κάθε πυρετό του παιδιού σας, καρδιοχτύπησες σε κάθε του αρρώστια, δάκρυσες μαζί του σε κάθε του κλάμα, χαμογέλασες με κάθε μικρό ή μεγάλο του κατόρθωμα και παρόλα αυτά είσαι διατεθειμένος να συμμετέχεις σε έναν μάταιο πόλεμο θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή σου, την ισορροπιά της οικογένειάς σου, την εμπιστοσύνη της συντρόφου σου, την ευτυχία του παιδιού σου και τα όποια όνειρα έχετε χτίσει όλοι μαζί για την υπόλοιπη ζωή σας.
Μπορεί να ακούγομαι κυνική, αδιάφορη, επαναπαυμένη, δειλή ή ό,τι άλλο, αλλά δεν είμαι φίλοι μου. Είμαι απλά ρεαλίστρια. Αλλά είμαι και ανοιχτή σε κάθε αγώνα ουσιαστικό και έμπραχτο και θα συμμετέχω σε οτιδήποτε αληθινό και ρεαλιστικό, αν αυτό κάπου υπάρχει. Αν υπάρχει τελικά πειστική απάντηση σε αυτό το «πώς».
ANAΓΝΩΣΤΡΙΑ
