Τα εξελιγμένα αυτά παιχνίδια χρόνο με το χρόνο γίνονται ολοένα και πιο ρεαλιστικά και για να επιτύχει τους στόχους που του θέτει η ομάδα, ο κάθε παίκτης αφήνει την οπαδική του ταυτότητα μακριά από το ποντίκι του υπολογιστή και μαθαίνει να λειτουργεί μεθοδικά, υπομονετικά και πάντοτε μέσα στα πλαίσια του ποδοσφαιρικού ρεαλισμού. Μαθαίνει δηλαδή να διαχειρίζεται με εγκράτεια τις δαπάνες της ομάδας, να εφαρμόζει το rotation στη βασική εντεκάδα, να χρησιμοποιεί τους πιο φορμαρισμένους ποδοσφαιριστές και να επενδύει στις υποδομές του συλλόγου. Όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι από μόνα τους ή ακόμα και συνθετικά αξιολογητέα από τους μετόχους της ομάδας που στο τέλος της χρονιάς το μόνο που αξιολογούν είναι το κατά πόσο η ομάδα πέτυχε το στόχο που τέθηκε στην αρχή της χρονιάς, είτε αυτός προέβλεπε πλασάρισμα σε συγκεκριμένες θέσεις της βαθμολογίας, είτε την κατάκτηση τίτλων.
Το σύνολο των παιχνιδιών αυτού τους είδους εξομοιώνει σε κάποιες περιπτώσεις εκλαϊκευμένα και απλοποιημένα και σε άλλες ρεαλιστικά, στο μέτρο του δυνατού, τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας ενός μάνατζερ ποδοσφαίρου. Αν λοιπόν ο Έκτωρ Ραούλ Κούπερ αναλάμβανε τον πάγκο του ΑΡΗ σε ένα τέτοιο παιχνίδι ο ψηφιακός πρόεδρος εκτιμώντας τη δυναμική της ομάδας και κυρίως το διαθέσιμο μπάτζετ θα του ανακοίνωνε στην αρχή της χρονιάς τη στοχοθεσία ως εξής:
Συμμετοχή στα πλέι οφς της Superleague
Συμμετοχή στον τελικό ή και κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας
Συμμετοχή στους ομίλους του Europa League
Αν ξεκινήσουμε να αναλύουμε τη μέχρι στιγμής πορεία της ομάδας με νηφαλιότητα και ψυχραιμία και αφήσουμε κατά μέρος τον οπαδισμό μας, τότε μόνο θα μπορέσουμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Αναφέρω τον οπαδισμό γιατί δε σας κρύβω ότι και εγώ εκνευρίστηκα με το ισόπαλο αποτέλεσμα με τη Λάρισα την προηγούμενη Δευτέρα ακόμα και αν κατανοούσα ότι η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο έμεινε από δυνάμεις και παρουσίασε κάκιστη εικόνα.Ξεκινάμε με τον πρώτο στόχο για την είσοδο στα πλέι οφς.
Αναμφίβολα είμαστε εντός στόχου και μάλιστα έχουμε πετύχει μία μεγάλη εκτός έδρας νίκη με τον ανταγωνιστή μας ΠΑΟΚ για την κατάληψη της 3-4-5ης θέσης. Ως προς το στόχο αυτό και με την επικείμενη μεταγραφική ενίσχυση του Δεκεμβρίου ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος οπαδός μας παραδέχεται ότι δύσκολα θα αποκλίνουμε από την επίτευξή του.
Σχετικά με το δεύτερο στόχο και τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ο στόχος χάθηκε σε ένα αφιλόξενο γήπεδο με κακή διαιτησία, με άθλιες καιρικές συνθήκες και με τη γνωστή ατυχία-δυστοκία της ομάδας. Πρόκειται ομολογουμένως για μία μεγάλη απώλεια η οποία όμως από μόνη της δεν είναι ικανή να χρίσει τη φετινή χρονιά αποτυχημένη, ιδιαίτερα εάν στο τέλος αυτής επιτευχθούν οι δύο άλλοι στόχοι της ομάδας.
Ο τρίτος στόχος της εισόδου στους ομίλους του Europa League όχι μόνο επιτεύχθηκε αλλά ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι είναι ικανός για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μπορεί η τύχη να μας γύρισε την πλάτη, η συνοχή όμως και η αγωνιστικότητα της ομάδας σε συνδυασμό με τη δυναμική συμμετοχή των οπαδών μας σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης στερέωσαν το brand name της ομάδας που ήδη από την επόμενη χρονιά θα συμπεριλαμβάνεται στο γκρουπ των ισχυρών στην προκριματική φάση.
Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι και πέρυσι οι στόχοι της ομάδας ήταν ανάλογοι, το μπάτζετ όμως ήταν κατά πολύ ανώτερο.
Σαν οπαδός έχω και εγώ την απαίτηση ο ΑΡΗΣ τουλάχιστον εντός του Κλεάνθης Βικελίδης να γονατίζει όλους τους αντιπάλους, ανεξαρτήτως προϋπολογισμού, κούρασης και ρόστερ. Σαν ποδοσφαιρικός ρεαλιστής όμως γνωρίζω επίσης ότι την πορεία της ομάδας μπορούμε να την αξιολογήσουμε μόνο στο τέλος της χρονιάς σαν τους μετόχους των Football Managers.
Εμείς αποφασίζουμε, θα είμαστε οργισμένοι οπαδοί-προπονητές της κερκίδας και του πληκτρολογίου ή οπαδοί που χιλιόμετρα θα κάνουν και θα τραγουδούν στο μαραθώνιο των αγωνιστικών υποχρεώσεων.
Τα δύο παρακάτω βίντεο θα σας βοηθήσουν να αποφασίσετε. Εγώ έχω πάρει την απόφασή μου.
