Από το Μαρικάκιείναι μερικά παθολογικά, ψυχοσωματικά και ψυχολαλά συμπτώματα που προκαλούν τα πρωθυπουργικά παραληρήματα σε αθώα Μαρικάκια του διαδικτύου όταν επιχειρούν να ενημερωθούν στοιχειωδώς περί των απαντήσεων του ΓΑΠουλα των Βαλκανίων, στη Βουλή, σε επίκαιρες ερωτήσεις. στο πλαίσιο της ημιθανούς διαδικασίας του κοινοβουλευτικού ελέγχου (καλά, ο Μητσοτάκης πρέπει να έχει σκίσει τα «πτυχία» του τώρα που μιλάμε – η δε Ντόρα τον έπιασε να την κοιτά με οίκτο κι απαξίωση!).
Όταν ο ΓΑΠουλας, λοιπόν, διακόπτει τις πολύτιμες συναθροίσεις του με συνδαιτημόνες ένα διψασμένο λεφούσι ομοϊδεατών του όπου όλοι μαζί επιδίδονται σε ομαδική αιματορουφηξία ζεστού, πορφυρού αίματος εργαζομένων, περιχυμένου σε σαμπανοπότηρα για λόγους ιεροτελεστίας, δηλαδή προπόσεως – εις υγείαν των κορόιδων - μετά τσουγκρίσματος («τσιν τσιν»), προσέρχεται στη Βουλή για να πει «αλήθειες με ειλικρίνεια(!)» ήτοι καθαρά ψέμματα – και μάλιστα κακοπαπαγαλισμένα - που εύκολα καταρρίπτονται και από τον πιο αδαή που έχει όμως την ατυχία να ζει στην πραγματικότητα, την «φιλοτεχνημένη» by GAP. Ψέμματα που εκφέρονται όχι ακριβώς με την ψυχολογία ενός κοινού ψεύτη, ο οποίος, ακόμα κι αυτός, αντιλαμβανόμενος την ξεφτίλα της αποκάλυψης, έχει την προνοητικότητα να προσπαθεί για την καλύτερη δυνατή κάλυψη του ψεύδους του, αλλά με την ψυχολογία ενός παντοδύναμου εκτελεστή που δεν έχει καμία ανάγκη να τακτοποιήσει την τρικυμία που φέρει εν κρανίω και να βασιστεί σε, αληθοφανή, έστω επιχειρήματα, να κάνει λογικοφανείς – ξανά, έστω - συνδέσεις των επιχειρημάτων μεταξύ τους και, ακολούθως, αυτών με την πραγματικότητα. Ενός θρασύτατου εκτελεστή που βασίζεται στις πλάτες του Μένγκελε της οικονομίας, του υπεργιατρού Στρος Καν ο οποίος επιλέγει ποιες οικονομίες αξίζει να «πεθάνουν» και να σβήσουν από προσώπου γης.
«Όχι, λοιπόν, κυρία Παπαρήγα, ο εργασιακός Μεσαίωνας είχε ξεκινήσει, δεν τον φέραμε εμείς. Εμείς, απλώς, τον απογειώσαμε και τον κάνουμε θεσμό του κράτους, γιατί δεν μπορεί ένα κράτος να λειτουργεί χωρίς θεσμούς. Κι επιπλέον με τις επιχειρησιακές συμβάσεις απαλλάσσουμε χιλιάδες εργαζομένων από τον παλαιοκομματικό συνδικαλισμό των πανίσχυρων συντεχνιών των βολεμένων. Αντιθέτως τους δίνουμε τη δυνατότητα να έρχονται σε τετ α τετ διαπραγματεύσεις με τον οικείο εργοδότη για ένα κομμάτι ψωμί ώστε να έχουν το δικαίωμα να διατηρούν αποστάσεις ασφαλείας από το προκλητικό, για καιρούς, κρίσης ύψος της κλαδικής τους που μπορεί να ξεπερνάει τα 700 ευρώ (μάμι πόσο είναι αυτό σε ντόλαρς;) και κάνει τον αντιπρόεδρο να γρυλίζει. Και λαμβάνουμε μέτρα κατά της ανεργίας αφού επιλέγουμε να προστατεύσουμε τις θέσεις εργασίας οι οποίες σαφώς θα αξίζουν πολύ περισσότερα από τον ίδιο τον εργαζόμενο, τόσο που στη μαύρη αγορά θα κάνουν sold out. Οι άνεργοι θα δίνουν όσα όσα για να κερδίσουν μία των 100 ευρώ».
Αυτός ο παραλογισμός, δεν είναι ταινία τρόμου αλλά η ζωή μας από δω και στο εξής. Εκτός αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι με το μπαλάκι που στο μεταξύ έχει πεταχτεί στο δικό μας γήπεδο. Αυτοί έχουν αποδείξει ότι έχουν κόψει διπλωματικές επαφές με την ανθρωπότητα...
ΥΓ. Αντε, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Την εργασία...
http://topontiki.gr/article/12313
