Επιλέξαμε ειδικές δυνάμεις (για να μην υπάρξει σύγχυση σχετικά με τους Τεθωρακισμένους στο ίδιο στρατόπεδο).
Αποτέλεσμα είναι όπως είπα η εξάντληση της ανθρώπινης υπομονής μου. Πιστεύω ακράδαντα πως κι άλλοι νιώθουν το ίδιο, απλά εγώ θα εκφραστώ τελικά. Για τον εαυτό μου θα μιλήσω ωστόσο, για να μην το παίξω υπερασπιστής άλλων.
Η θητεία -αγγαρεία- είναι ένα στάδιο που πρέπει να περάσουμε όλοι.
Αλλά τα καψώνια (όχι παλαιού τύπου) πλέον δεν είναι ανεκτά. Τόσους μήνες κλείνουμε μάτια, αυτιά με την ψυχολογία να τρεμοπαίζει σαν λάμπα έτοιμη να... "πεθάνει". Και συνεχίζουμε ως νέοι άνθρωποι να λέμε πως... "θα περάσει μωρέ".
Δεν περνάει όμως.
Πάμε στο ψητό.
Έγκλειστοι αρκετές μέρες μέσα (και όχι λόγω πειθαρχικών παραπτωμάτων) έχουμε έξοδο. Μια υπέροχη στιγμή για τον κάθε στρατιώτη.
Αφού μας έχουν τσεκάρει στην μονάδα ποιοι είμαστε εξοδούχοι, περπατάμε μισή ώρα για να φτάσουμε από τους λόχους στην πύλη και από εκεί στον σταθμό του Αγ. Θωμά, με το χαμόγελο στα πρόσωπα μας.
Ξαφνικά... "πρέπει να γυρίσετε πίσω" θα μας πουν στο τηλέφωνο.
Το χαμόγελο κόβεται, η ψυχολογία ή πολύ περισσότερο τα νεύρα μας γίνονται τσατάλια και βουρ πίσω, άλλη μισή ώρα περπάτημα για να φτάσουμε στην μονάδα μας.
Ποτέ δεν μάθαμε γιατί έγινε αυτή η κίνηση από τον υπεύθυνο της μονάδας.
Τελικά... περιμέναμε (ναι, μόνο περιμέναμε) μέχρι τις 3, για να αργήσουμε πάλι, να χάσουμε το τρένο των 15:30 (δεν έχουμε όλοι αμάξια) και να περιμένουμε στον σταθμό μέχρι τις 18:00 για λίγες στιγμές ελευθερίας. Χάσαμε όλη την μέρα χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Αλλά θέλουν να είμαστε πίσω στις 7 το πρωί, διαφορετικά... "θα αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες".
Θα ήθελα να μάθω όμως με ποιο σκεπτικό παίζουν με την ψυχολογία του φαντάρου. Τόσες μέρες περνάμε μαζί τους, εκτελούμε διαταγές τους, προσπαθούμε να είμαστε ψύχραιμοι, σωστοί και στο τέλος αισθανόμαστε καραγκιόζηδες. Και σίγουρα ΔΕΝ είμαστε.
Για υπηρεσίες είμαστε καλοί, για μια κωλοέξοδο μας βγάζουν την ψυχή. Λες και κερδίζουν τίποτα...
Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Ούτε η τελευταία φυσικά. Είναι ΕΝΑ μόνο παράδειγμα. Περισσότερα δεν θα μπορούσαν να γραφτούν, διότι θα πιάνανε πολύ παραπάνω χώρο.
Η οργή μου στρέφεται στον άκρατο ζαμανφουτισμό. Όχι στα πρόσωπα τους -υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι μέσα στο τάγμα- αλλά στην ευθυνοφοβία κάποιων που αντί να σκέφτονται, διαβάζουν 2-3 κανονισμούς ενός βιβλίου και νομίζουν πως η διοίκηση ανθρώπων γίνεται με fix οδηγίες, από τις οποίες δεν παρεκλίνουν γιατί... φοβούνται. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Κρίμα.
Ελπίζω σε καλύτερες μέρες, αν και δεν το βλέπω. Δεν ένοιαξε ποτέ κανέναν σε κάποιο επιτελείο, μεγάλο γραφείο, οπότε... απλά γράφω ένα παράπονο. Είναι ένα ξέσπασμα.
Φαίνεται να μην έχει σημασία ο φαντάρος που υπηρετεί την... Πατρίδα.
Αυτό πρέπει να είναι. Πληρώνονται, συντηρούν την οικογένειά τους, οπότε τι τους νοιάζει για το κάθε κουρεμένο ρομπότ με την παραλλαγή ? (ναι, αυτό είμαστε τελικά).
ΥΓ. Τι ακριβώς τους κάνουμε και μας ταλαιπωρούν διαρκώς ? Είμαστε άυπνοι, φυλάμε σκοπιές, κάνουμε περίπολα. Και όλα αυτά χωρίς να ζητάμε τίποτα περίεργο, δύσκολο, ακατόρθωτο. Αλλά πράγματα που ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ.
Ούτε παραπάνω άδειες ζητάμε, ούτε βόλεμα, ούτε τίποτα.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΘΕΛΟΥΜΕ. Και ναι, είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι ΡΟΜΠΟΤ.
ΥΓ2. Καλό θα είναι, μιας και υπάρχει πρόβλημα με το έμψυχο δυναμικό, να κάνουν και οι ΕΠΟΠ καμιά υπηρεσία, διότι είναι επαγγελματίες οπλίτες και τους πληρώνουμε. Και σίγουρα δεν τους πληρώνουμε για να το παίζουν μάγκες με την ψευτοεξουσία τους.
Οι φαντάροι των 8,62 ευρώ βλέπουν το σπίτι τους μια φορά στις 5-6-10-14 μέρες και οι ΕΠΟΠ των 700-800 ευρώ κάνουν 4-7 υπηρεσίες το μήνα.
Ας κάνουν κι αυτοί κάνα περίπολο και σκοπέτο όπως οι συναδέλφοι τους υπαξιωματικοί (από σχολή κι όλας) σε άλλα στρατόπεδα της χώρας. Οι οποίοι αν μάθαιναν τι μεταχείριση έχουν σε σύγκριση με τα "Golden Boys", από μόνοι τους θα διαμαρτύρονταν.
Κρίμα γιατί παίρνει η μπάλα και πολλούς άλλους ΕΠΟΠ που είναι απίστευτοι άνθρωποι.
ΕΠΟΠ. Ναι, στους τεμπέληδες της κατηγορίας αναφέρομαι. ΣΑΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Και είστε ΟΠΛΙΤΕΣ αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
