Την 6η Δεκεμβρίου τη θυμάμαι πλέον για δύο πράγματα...
Ξημερώματα 6ης Δεκεμβρίου το 97' που είχα ένα σοβαρό τροχαίο στην Λ. Κηφισίας και σαν από θαύμα βγήκα ζωντανός από τα συντρίμμια. Ημέρα του Αγ. Νικολάου είπαν όλοι, έκανε το θαύμα του...
11 χρόνια μετά την συγκλονιστική μου εμπειρία, ο θάνατος του πιτσιρικά στα Εξάρχεια, η κοινωνική αναταραχή, οι τραμπουκισμοί, οι καμένες περιουσίες, οι δύσκολες μέρες.
Είναι από τις λίγες φορές, που ένιωσα ανασφάλεια και τρόμο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Φοβήθηκα. Κότεψα, πως αλλιώς το λένε...Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω πράγματα αυτονόητα για τον κοινό νου. Μπερδεύτηκε το μυαλό μου. 15χρονα μπροστά μου έσπαζαν αυτοκίνητα και μετά γελούσαν. Αλβανοί έσπαζαν τζαμαρίες και μετά έκλεβαν. Ιδιοκτήτες επιχειρήσεων στο κέντρο έκλειναν τα μαγαζιά τους και πλέον είναι "σφραγισμένοι" σε επιταγές, άνεργοι και "μαυρισμένοι" στον Τειρεσία...
Τι στο διάολο έγινε και συσπειρώθηκαν όλοι ξαφνικά; Στημένο ήταν; Ή πέθανα χωρίς να το καταλάβω και βρέθηκα στην κόλαση;
Εκείνες τις μέρες κότεψα πραγματικά. Δεν φοβήθηκα τόσο, ούτε στις ενέδρες που στήναμε κατά την διάρκεια της κρίσης στα Ίμια (ναι, ήμουν από τους "τυχερούς" και τότε), ούτε στα σύνορα με την Αλβανία (τις λεγόμενες πυραμίδες 9-10-11 του Γράμμου) που βρέθηκα για 10 μήνες, με χιόνι 60 εκατοστά, αρκούδες, αγριογούρουνα, μαστροπούς και οπλέμπορους.
Φοβήθηκα τα 15χρονα που σπάνε και μετά γελάνε...
Φοβήθηκα τους αλλοδαπούς, που σκοτώνουν και μετά εξαφανίζονται...
Ελπίζω να μην το ξαναζήσουμε...να μην ξαναδούμε ημέρες κρίσης στην χώρα του ήλιου και της θάλασσας.
Ελπίζω...αλλά η ιστορία θα επαναληφθεί!
