Δε ξέρω αν θέλω προσωπικά να θυμάμαι και αν οι υπόλοιποι που θέλουν, ξέρουν τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να θυμούνται. Έναν θάνατο; Μια εξέγερση; Τη δύναμη του κόσμου; Την παγκόσμια ξευτίλα; Τη δυνατότητα του να παραπιεί κανείς πληροφορίες; Ένα πανικό και μια ακυβερνησία; Το να ακούν άλλα από τους έχοντες εξουσία, άλλα από τους μη έχοντες, άλλα από δήθεν αυτόπτες μάρτυρες, άλλα από όντως αυτόπτες μάρτυρες, άλλα από τους ίδιους τους δράστες; Τι; Μήπως είμαι αρκετά χαζή και δεν αντιλαμβάνομαι αυτή την ανάγκη; Μήπως δεν αντιλαμβάνομαι το ουσιαστικό νόημα που κρύβεται πίσω από αυτήν την ανάγκη; Εγώ δε θέλω να θυμάμαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα. Θέλω να ξεχάσω. Η βία δε με εκφράζει, την μισώ και την απεχθάνομαι, όπως μισούσα και τον εαυτό μου εκείνες τις μέρες παρακολουθώντας τα γεγονότα, όντας στο εξωτερικό. Ντρεπόμουν, στεναχωριόμουν, αγχωνόμουν. Πολλά συναισθήματα, με την οργή να κυριεύει και μέσα μου και στις οθόνες μου. Όταν γύρισα Ελλάδα μετά από μερικές μέρες, είδα μνημεία βαμμένα, κατεστραμμένα, οι δρόμοι ακόμα μύριζαν φωτιά, στα πρόσωπα ακόμα έβλεπα τρόμο, οι τοίχοι “βαμμένοι” ολόκληροι με συνθήματα τύπου "Αλέξη αδερφέ μας". Θύμωνα και άλλο και άλλο, με θύμωνε το κάθε τι που θα μου θύμιζε το γεγονός. Δε λέω πως θέλω να ξεχάσω το συμβάν «Σκοτώθηκε ένα παιδί 15 χρονών». Τον νεκρό θα τον τιμούν πάντα αυτοί που τον αγαπούν και βιώνουν την απώλεια. Θέλω να ξεχάσω πως τόσες χιλιάδες κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους με μια αφορμή, που ναι, το λέω ανοιχτά δε πιστεύω πως ήταν Η επανάσταση. Αλλά η ανάγκη να ξεσπάσουν, να τους προσέξουν, να κάνουν “κάτι”. Τι όμως προκαλεί αυτή την ανάγκη; Και γιατί η κάθε προσωπική ανάγκη για λίγη προσοχή να προκαλεί ότι προκλήθηκε; Ένας λαός που θέλει να επαναστατήσει, ένας λαός που έχει ανάγκη για αλλαγή και όχι για σαματά, ένας αγωνιστής, ένας ιδεολόγος, ένας άνθρωπος που γνωρίζει τα δικαιώματα κ τις υποχρεώσεις του, δε έχει ανάγκη από αφορμές. Δε χρειάζεται υποκινήσεις. Δε χρειάζεται να αποδίδει το κάθε του συναίσθημα σπάζοντας, ρημάζοντας ποδοπατώντας άμεσα η έμμεσα τον συνάνθρωπό του. Αγωνίζεται καθημερινά, επαναστατεί στη καθημερινότητα του, βάζει την αλλαγή σαν πρώτο μέλημα του. Τον αγώνα σαν σημαία στη βεράντα του. Κάνει ριζοσπαστική αλλαγή στον τρόπο ζωής του. Είναι διαφορετικός. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το να νιώθεις καταπιεσμένος σε μια κοινωνία τόσο ανοιχτή και σε μια εποχή που το να πληροφορηθείς, να μάθεις και να πλάσεις την προσωπικότητα σου είναι τόσο εύκολα προσβάσιμο, δε μπορώ να το δεχθώ. Ούτε να δικαιολογήσω τον κόσμο που θέλει αφορμές. Να κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους καταστάσεις και να θυμάται πως η κοινωνία πρέπει να αλλάξει αφού προηγηθεί μια τραγωδία. Εγώ θέλω να θυμάμαι και να βλέπω γύρω μου ανθρώπους διαφορετικούς, ανθρώπους σκεπτόμενους, ανθρώπους που θυμούνται τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ανθρώπους που τους κυριεύει η αρμονία που έχουμε μέσα μας και όχι το κτήνος που όλοι κρύβουμε. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι και όλα παίζονται στο ίδιο ταμπλό. Τους κανόνες τους ξέρουμε. Πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε αφορμές. Να έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε ευκαιρίες. Είμαι χαζή που έχω πίστη σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Που βλέπω μέλλον; Που περιμένω την αλλαγή; Είμαι χαζή και ρομαντική που πιστεύω στην ανθρώπινη δύναμη και θέληση; Δεν είναι τύχη, δεν έχει να κάνει με τύχη ή ατυχία το τι θα ξημερώσει. Ούτε με τη μοίρα. Δεν υπάρχει μοίρα. Έχει να κάνει με το πόσο αισιόδοξος ή απαισιόδοξος είσαι. Πρώτα θα πιστέψεις σε’ σένα, μετά στις αμέτρητες δυνατότητες σου και όταν αμέσως συνειδητοποιήσεις το πόσο διαφορετικά θα νιώθεις και θα σκέφτεσαι, θα νιώσεις ότι αλλάζεις. Τότε θα αλλάξει και ο κόσμος σου, το πρώτο βήμα για να αλλάξει και ο κόσμος γύρω σου. Η αλλαγή και η πρόοδος είναι κοινή επιθυμία. Αυτό που θέλουμε και αυτό που θα μας κάνει να χαμογελάμε ξανά, να βλέπουμε το μέλλον με χαρά και όχι με αγωνία, με δυναμισμό και όχι με φόβο. Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας.
