& εγώ είχα την τύχη να γεννηθώ το '80 και πρόλαβα να ζήσω τα όσα λες.
Τί όμορφα που ήταν! Ο κήπος με διαφόρων ειδών λουλούδια & δέντρα, αυτή η χαρακτηριστική ξυνίλα απο τα κορόμηλα - κι όμως τα κατασπαράζαμε!
Απο όπου και να πέρναγες σου ερχόταν η μυρωδιά απο νυχτολούλουδο, γιασεμί, τριαντάφυλλο!
Κρυφτό στους δρόμους χωρίς να φοβούνται οι γονείς μας μην τυχόν και μας αρπάξει κανείς.
Και τα αυτοκίνητα? 1 κάθε μισή ώρα!
Στην αγορά δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον χαιρετίσεις...
Φρούτα, λαχανικά, κρέατα, τρόφιμα γενικά όλα τα καταναλώναμε χωρίς φόβο μην είναι καρκινογόνα, μην τυχόν έχουν 3000 φυτοφάρμακα.
Και αυτή η ομορφιά στις παραλίες της Αθήνας, πού πήγε?
Είναι πλέον τόσο βρώμικες και φυσικά δεν τολμάς να κάτσεις κάτω απο τον ήλιο για πολύ ώρα και ούτε λόγος να μην βάλεις αντιηλιακό. & φυσικά δεν πλήρωνες για να μπεις!
Ακόμα & εκεί καταπιεζόμαστε..πια! Παντού!
Μας έχουν αλλάξει τόσο, μας έχουν καταπιέσει τόσο!
Ζούμε μηχανικά, σαν ρομποτάκια. Έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας! Σκοτούρες, προβλήματα, άγχος!
Περιμένουμε όλη τη βδομάδα ένα και μοναδικό Σαββατοκύριακο για να χαλαρώσουμε, να ξεκουραστούμε.
Φεύγει όμως τόσο γρήγορα και πάλι απο την αρχή.
Μια ζωή την έχουμε λέμε... αλλά πού είναι?
Είμαι 30 και τόσο μα τόσο απογοητευμένη...& είμαι σίγουρη οτι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...
Πολλές φορές εύχομαι να είχα γεννηθεί πιο παλιά, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν πιο φτωχικά αλλά ήταν ευτυχισμένοι! Λίγα και καλά.
ΑΠΟΖΗΤΩ ΛΙΓΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
