και σεβασμού της άλλης άποψης, μην κάνεις τον κόπο και το διαβάσεις. Θα εκνευριστείς σίγουρα…
Αφού λοιπόν λαμβάνω ως δεδομένο ότι το διαβάζεις τηρώντας τα παραπάνω, σε ρωτάω:
1) Σε καθαρά εννοιολογικό επίπεδο, η απεργία είναι δικαίωμα ή υποχρέωση; Εάν θεωρείς ότι είναι υποχρέωση, αποκάλυψέ μου από ποιον. Εάν είναι δικαίωμα, τότε πώς εξηγείται ο όρος «απεργοσπάστης»; Για ορισμένους, όταν δεν απεργείς είσαι βολεψάκιας, ευθυνόφοβος, υπονομευτής του συνδικαλιστικού κινήματος, κ.λ.π. Άσε βέβαια που κάποιοι από όσους ασκούν οξεία κριτική στους «απεργοσπάστες» απεργούν μόνο τις «γαλάζιες» ημέρες και κάποιοι άλλοι μόνο τις «πράσινες».
Δικαίωμα σημαίνει ελευθερία γνώμης και βούλησης και ανάληψη προσωπικών ευθυνών για τη στάση μου. Αυτό σημαίνει επίσης ότι κάθε φορά κρίνω τι θα πράξω ανάλογα με τις συνθήκες, τα αιτήματα του κλάδου, εάν τέλος πάντων συμφωνώ ή όχι με την απεργία που επίκειται. Κάθε απεργία είναι διαφορετική. Απεργοσπάστης θα ήμουν εάν εμπόδιζα το δικό σου δικαίωμα να απεργήσεις. Εξάλλου, η απόφαση για τα αιτήματα, τη μορφή των κινητοποιήσεων και τη διάρκειά τους γίνεται από αυτούς που δεν έχουν κανένα οικονομικό κόστος, αφού πληρώνονται κανονικά, καθώς βρίσκονται σε …συνδικαλιστική άδεια!!! Εάν άλλαζε αυτό, ξέρεις πόσοι περισσότεροι θα απεργούσαν;
2) Πάμε τώρα συγκεκριμένα στις απεργίες των καθηγητών, αφού πρώτα σου θυμίσω το εξής γεγονός του καλοκαιριού που μας πέρασε. Από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία και η κυρία Διαμαντοπούλου την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, η πιο σοβαρή κινητοποίηση ήταν αυτή μετά τις Πανελλήνιες, με την καθυστέρηση επίδοσης των βαθμολογιών. Εκεί που το πράγμα είχε σοβαρέψει και για πρώτη φορά πιεζόταν το Υπουργείο για όσα απαράδεκτα είχε θεσμοθετήσει τη σχολική χρονιά που πέρασε, η ΟΛΜΕ ξεδιάντροπα πούλησε τον αγώνα. Τα συμπεράσματα δικά σου.
Οι μονοήμερες απεργίες του κλάδου των καθηγητών - ο οποίος και σέρνεται πίσω από άλλους φορείς - ανά τρεις μήνες, είναι ουσιαστικές κινητοποιήσεις ή εθιμοτυπικές; Θα μου πεις πως δεν αντέχει ο εργαζόμενος για κάτι περισσότερο. Σωστό. Ας βάλουμε λοιπόν και λίγη φαντασία και διάθεση για αποτελεσματικότητα στην αντίσταση απέναντι στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Και δεν χρειάζεται απαραίτητα να απέχουμε από τα μαθήματα για να πετύχουμε πολύ περισσότερα. Γιατί, για παράδειγμα, να μην υπάρχει ένας ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας συλλόγων καθηγητών, όπου να κατατίθενται προβληματισμοί και προτάσεις για τις κινητοποιήσεις;
3) Ξέρεις πόσοι καθηγητές δεν απεργούν και για αυτό φταίνε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, που εξαγοράζουν με τον αγώνα (όχι μόνο το δικό τους, αλλά και των άλλων) βολικές θεσούλες;
4) Αφού σου πω ευθαρσώς ότι αηδιάζω, ντρέπομαι και εκνευρίζομαι με τους νόμους που περνάνε τα πειθήνια όργανα στη Βουλή εδώ κι ένα χρόνο, σε ρωτάω: Περνάω πιο ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση απεργώντας σήμερα (15 Δεκεμβρίου 2010) ή μή χαρίζοντάς της τα περίπου 70 ευρώ από το μισθό μου; Εάν αυτό είναι σκέψη αρκετών συναδέλφων, ειλικρινής και μη μειωτική για τον απεργιακό αγώνα άλλων συναδέλφων, γιατί οι πρώτοι να χαρακτηριστούν ευθυνόφοβοι και απεργοσπάστες; Πώς θα έβλεπες την πρόταση συλλογικά να είμαστε όλοι στα σχολεία μας το πρωί και συλλογικά να κάναμε απογευματινές κινητοποιήσεις, πορείες και εκδηλώσεις παντός τύπου ενημερώνοντας και διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά μας;
5) Η απεργία πρέπει να περνάει το κοινωνικό μήνυμα της πρόσκαιρης απώλειας ενός αγαθού ώστε αυτό να επανεκτιμηθεί. Για παράδειγμα, απεργία στις συγκοινωνίες σημαίνει ότι θα ξεβολευτείς σήμερα σχετικά με τις μετακινήσεις σου. Αλήθεια, ποιος μαθητής και ποιος γονιός σήμερα αισθάνεται ότι στερείται αυτό το ύψιστο αγαθό που λέγεται παιδεία και λυπάται για αυτή τη στέρηση; Είμαστε ή δεν είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για το ότι η παραπάνω ερώτηση στους περισσότερους προκαλεί θυμηδία;
6) Αλήθεια, τι λέει η κοινωνία όταν απεργούν οι καθηγητές; Μήπως έχουμε τεράστια ευθύνη που την έχουμε απέναντι; Ας βάλουμε κι άλλα αιτήματα στις απεργίες, που να είναι πιο κοντά στις ανάγκες της κοινωνίας και στην πραγματικότητα. Δεν μπορεί η κοινή γνώμη να νομίζει ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πόσα μπαίνουν στην τσέπη μας. Πάνω από όλα, είμαστε εκπαιδευτικοί.
Μήπως να απεργήσουμε καταδικάζοντας την τεμπελιά, την αδιαφορία, την αναποτελεσματικότητα και τις κοπάνες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα;
Μήπως να απεργήσουμε απαιτώντας περισσότερη στήριξη των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων στο παιδαγωγικό μας έργο και περισσότερες παιδαγωγικές δράσεις για τους μαθητές μας από την κεντρική διοίκηση;
7) Πώς εκμεταλλεύονται οι φροντιστές και οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων τις απεργίες των καθηγητών; «Ελάτε σε μας για να μάθει το παιδί και να περάσει στις Πανελλήνιες, γιατί από το δημόσιο σχολείο δεν θα δείτε άσπρη μέρα» είναι ο τίτλος του παραμυθιού τους και οι απελπισμένοι (και συχνά παρασυρμένοι) γονείς σπεύδουν να το διακινήσουν. Αυτά δεν τα λέω για να μη γίνονται οι απεργίες και για να μη συμμετέχουμε σε αυτές. Προσωπικά, είμαι υπέρ κάθε μορφής ειρηνικής κινητοποίησης που στοχεύει στην αποτελεσματικότητα, στη συγκίνηση της κοινής γνώμης και στο χτύπημα της ανάλγητης εξουσίας εκεί που πονάει: στην ενημέρωση, αφύπνιση και συμπόρευση όλων των πολιτών. Δεν νομίζω ότι αυτό επιτυγχάνεται απλώς με την αποχή μας από τα μαθήματα. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η μορφή αντίδρασης έχει παραπλήσια αποτελέσματα με τις ενέργειες του υπαλλήλου της ΔΕΗ που κατεβάζει το διακόπτη και του ιδιοκτήτη φορτηγού που κλείνει το δρόμο: την πρόσκαιρη εκτόνωση του εργαζομένου και τον εκνευρισμό της κοινωνίας, δηλαδή βούτυρο στο ψωμί της κάθε κυβέρνησης, κατά το «διαίρει και βασίλευε».
8) Θεωρείς ότι όλα αυτά είναι ωραίες προφάσεις για να διασώσω το μισθουλάκο μου; Σου δίνω λοιπόν μια εναλλακτική πρότασή μου, την οποία υποστηρίζω με σθένος: Πολυήμερη (όσο αντέχει ο καθένας), ιδιότυπη απεργία, κατά την οποία θα δουλεύουμε κανονικά και θα πούμε στις οικονομικές υπηρεσίες του Υπουργείου να δεσμεύσει το μέρος του μισθού μας που αναλογεί στην περίοδο αυτή και να διατεθεί σε συνανθρώπους μας, απολυμένους από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Κι εκεί, ανάμεσα στα μαθήματά μας να μιλήσουμε στα παιδιά για την ανήθικη απληστία, για την αυτάρκεια και την οικονομία ως αρετές και δείγματα πνευματικά ώριμου ανθρώπου, για τη νεοελληνική τεμπελιά, για τη λογική της αρπαχτής και το αραλίκι ως ασθένεια και αιτία για πολλά δεινά, για τη διαφορά μεταξύ βουλευτή και βολευτή, για τα ψέματα της γραβατωμένης εξουσίας, για τους πλουτοκράτες που ενδύονται την προβιά του αριστερού και του κοινωνικού αγωνιστή, για τους καπηλευτές των νεανικών ονείρων που κάτω από το τραπέζι τα κάνουν «πλακάκια» με τους κρατούντες…. Κάποιες φορές και πάνω στο τραπέζι, όταν όλοι οι άλλοι έχουν πέσει με τα μούτρα στο πάτωμα….
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
