«Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι»
[αναρχικό σύνθημα χριστιανικού ήθους (βλ. Ματθ. 25, 31-46)]
Α΄
Κάθε θρησκεία έχει τουλάχιστον δύο μορφές: α) τη διδασκαλία των σοφών διδασκάλων και των ιερών γραφών της και β) τον τρόπο που κατανοεί και εφαρμόζει αυτή τη διδασκαλία ο λαός. Ο δικός μας λαός (που είναι μπολιασμένος με τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε κάθε πτυχή του πολιτισμού και της ιστορίας του τους τελευταίους τουλάχιστον 15 αιώνες) έχει κατανοήσει και εφαρμόσει την ορθόδοξη διδασκαλία σε αξιοθαύμαστο βαθμό, όμως επίσης σε μεγάλο βαθμό την έχει παρανοήσει και παρερμηνεύσει ανάλογα με τα ελαττώματά του. Ιδιαίτερα σε εποχές σύγχυσης όπως η σημερινή, η παρανόηση και η παρερμηνεία φαίνεται να κυριαρχούν και η σωστή εφαρμογή της ορθόδοξης διδασκαλίας να υποχωρεί.
Έτσι, είναι συνηθισμένο στην εποχή μας να θεωρούμε πως είμαστε «σωστοί χριστιανοί», κι όμως παράλληλα:
να θεωρούμε αυτόματα όλους τους «ξένους» (τσιγγάνους και οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην πατρίδα μας) ύποπτους για πιθανά εγκλήματα εναντίον μας,
να δυσανασχετούμε όταν μένουν στη γειτονιά μας και φυσικά να τους αρνούμαστε το δικαίωμα να μένουν στην πολυκατοικία μας,
να τους εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε ως εργάτες ή υπαλλήλους μας και να εξοργιζόμαστε όταν εκείνοι διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες εργάτες και υπαλλήλους, σε πιο ακραίο σημείο, να ξεσπάμε βίαια εναντίον τους, διαπράττοντας από προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς μέχρι και δολοφονίες (νομίζω σπάνια, ευτυχώς), αυτοτιτλοφορούμενοι «εθνικιστές» ή «πατριώτες», ενώ είμαστε η Κου Κλουξ Κλαν.
Ας δούμε όμως τι λέει στ’ αλήθεια για τους ξένους ο χριστιανισμός, η πολύτιμη πνευματική κληρονομιά που κουβαλάει ο λαός μας. Προειδοποιώ: πολλοί αναγνώστες θα σοκαριστούν, θα με παρεξηγήσουν, θα πουν: «Δηλαδή τι θέλεις; Να τους αφήσουμε να μας πάρουν τη χώρα; Να τους αφήσουμε να μας ληστεύουν και να μας σκοτώνουν;» κ.τ.λ.
Φυσικά δεν λέω καθόλου αυτό. Κανείς δεν πρέπει να μας κλέψει την πατρίδα, δηλαδή να την κατακτήσει, να εγκαταστήσει ξένη κατοχή εδώ. Μην ξεχνάμε όμως ότι συντηρούμε ήδη τρεις πανίσχυρους κατακτητές: το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση (που δείχνει το αληθινό της πρόσωπο – ενδιαφέρον μόνο για το χρήμα – πιέζοντάς μας πάνω στην οικονομική κρίση) και τις πολυεθνικές που μας τραβούν από τη μύτη μετατρέποντάς μας σε εργάτες τους και σε υπάκουους καταναλωτές. Αυτή την τριπλή ξένη κατοχή κανείς δεν τη θυμάται, κανείς δεν την καταδικάζει, δεν εξοργίζεται γι’ αυτήν, ούτε την πολεμάει! Βγάζουμε τη λύσσα και την «αγανάκτησή» μας στους φουκαράδες, που τους έχουμε του χεριού μας, και τους αληθινούς κατακτητές ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΑΙΣΧΡΑ.
Επίσης, ασφαλώς οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, εφαρμόζοντας το νόμο, πρέπει να μας προστατεύουν από τους ληστές και τους δολοφόνους. Όντως έχουμε φορτωθεί πολλές συμμορίες αλλοδαπών, όμως έχουμε εξίσου πολλές και ισχυρές συμμορίες Ελλήνων! Κάθε αλλοδαπός δεν είναι οπωσδήποτε κακοποιός. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ένα ολόκληρο πλήθος αλλοδαπών κοριτσιών (ορθόδοξων χριστιανών – αν και δεν έχει σημασία, αρκεί που είναι θύματα) εκπορνεύεται από Έλληνες σε Έλληνες «πελάτες»! Αυτές τι άποψη θα έχουν για «κάθε Έλληνα» και τι θα λένε, αν ποτέ αξιωθούν να γυρίσουν ζωντανές στην πατρίδα τους; Μάλιστα, ακούμε «Ρωσίδα» και χαμογελάμε. Για μας δεν είναι πια άνθρωποι, αλλά σύμβολα του σεξ (στην πραγματικότητα, σκλάβες).
Β΄
Ας μιλήσουμε λοιπόν ως ορθόδοξοι χριστιανοί, παιδιά και εγγόνια ορθόδοξων χριστιανών. Ο Θεός μας έγινε άνθρωπος, όχι ένας ήρωας ή θεός του πολέμου (που θα άρεσε στους Βίκινγκς και τους λοιπούς Άριους του Βορρά), αλλά ένας αδύναμος άνθρωπος, αν και παντοδύναμος, που έπεσε θύμα των ισχυρών και ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ έσωσε την ανθρωπότητα –δίνοντάς της τη δυνατότητα της ένωσης με το Θεό και δείχνοντάς της τον τρόπο, δηλαδή την αυτοθυσία χωρίς αντάλλαγμα. (Δηλαδή πρέπει να είμαστε μονίμως τα «κορόιδα» που θυσιάζονται χωρίς αντάλλαγμα; Δε λέω ότι «πρέπει» τίποτε. Απλώς, όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ θυσιάζεσαι και τόσο πιο πολύ πλησιάζεις προς τον παράδεισο. Μπορεί όμως να μη σ’ ενδιαφέρει ο παράδεισος, οπότε πέρνα τη ζωή σου σαν πονηρός και «επιτυχημένος»).
Ο Θεός αυτός, ως άνθρωπος γεννήθηκε σε μια πόλη, όπου οι ανθρώπινοι γονείς Του ήταν ξένοι, και μάλιστα δε βρήκαν ούτε δωμάτιο για να μείνουν και Τον γέννησαν σ’ ένα στάβλο (ποιος θέλει ξένους στην πολυκατοικία του;). Στη συνέχεια, έγινε μετανάστης και πήγε με την οικογένειά Του στην Αίγυπτο, για να μη θανατωθεί από τα όργανα του προαιώνιου εχθρού της ανθρωπότητας (του διαβόλου), που προσπαθούσε να Τον σταματήσει. Εκεί ο ανθρώπινος θετός πατέρας Του ασφαλώς αναζήτησε δουλειά ως ξένος εργάτης. Άραγε, πώς τον αντιμετώπισαν;
Μεγαλώνοντας ο Θεός μας περιπλανήθηκε σε όλη τη χώρα ως ξένος, μη έχοντας «πού την κεφαλήν κλίναι» και Τον θανάτωσαν οι συμπατριώτες Του σα να ήταν ξένος, παραδίδοντάς Τον μάλιστα σε ξένους (στους Ρωμαίους). Έτσι ο Ιησούς έγινε πολλαπλά ο μεγάλος Ξένος, που ποτέ δεν κατανοήθηκε ώστε να γίνει «δικός μας», παρά μόνον από λίγους, που πάντα (και τώρα) η κοινωνία τους κοροϊδεύει ως «πτωχούς τω πνεύματι», δηλ. «κορόιδα».
Τη Μεγάλη Παρασκευή ψάλλουμε ένα συγκλονιστικό τροπάριο, κατά το οποίο ο άγιος Ιωσήφ από την Αριμαθαία (κρυφός μαθητής του Χριστού, από φόβο, που φανερώθηκε μετά τη σταύρωση) είπε στον Πιλάτο: «Δός μοι τούτον τον Ξένον, όν ομόφυλοι μισούντες θανατούσι ως Ξένον» (=«Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που οι ομοεθνείς Του, μισώντας Τον, Τον σκοτώνουν σαν Ξένο»).
Ο ίδιος ο Ιησούς, όταν ξεκαθάριζε πώς ο άνθρωπος κερδίζει τη βασιλεία των ουρανών, μίλησε για τον καλό Σαμαρείτη, όταν όλοι θεωρούσαν τους Σαμαρείτες (λαό που ζούσε στο κέντρο του Ισραήλ) προδότες και μιάσματα (στη σημερινή Ελλάδα θα μιλούσε για καλό Αλβανό ή Τούρκο), και είπε πως το να περιμαζέψεις έναν ξένο μπορεί να σε βάλει στον παράδεισο, ενώ το να μην τον περιμαζέψεις μπορεί να σε βάλει στην κόλαση («όταν το κάνετε σε έναν, σε μένα το κάνετε», βλ. Ματθ. 25, 31-46). Σήμερα περισσότεροι «άθεοι» ενδιαφέρονται για τους ξένους μας παρά «χριστιανοί», αν και υπάρχουν ευτυχώς κάμποσοι φτωχοί και ταπεινοί ιερείς που φροντίζουν γι’ αυτούς όσο μπορούν. Είναι βέβαιο πως στη Δευτέρα Παρουσία θα εκπλαγούμε με το πόσοι «άθεοι» και «αμαρτωλοί» θα πάνε στον παράδεισο και πόσοι «πιστοί» και «ενάρετοι» όχι…
Γ΄
Στη συνέχεια, Αυτός ο μεγάλος Ξένος έστειλε τους μαθητές Του σε «όλα τα έθνη» και εκείνοι ξενιτεύτηκαν και δίδαξαν τους ανθρώπους σε ξένες χώρες. Ιδού λοιπόν κι άλλοι «ξένοι»! Άγιοι ξένοι. Έφτασαν μέχρι τους Κέλτες της Βρετανίας (άγιος Αριστόβουλος, ένας από τους 70 μαθητές του Χριστού) και την Ινδία (άγιος Θωμάς, ο πρώην «άπιστος») και οι περισσότεροι θανατώθηκαν με βασανιστήρια από ΞΕΝΟΥΣ ως ΞΕΝΟΙ και τάφηκαν σε ΞΕΝΗ ΓΗ, ευλογώντας την με τα θαυματουργά λείψανά τους.
«Οι χριστιανοί κατοικούν τις πατρίδες τους σαν επισκέπτες. Κάθε ξένη χώρα είναι πατρίδα γι’ αυτούς και κάθε πατρίδα είναι ξένη» (επιστολή προς Διόγνητον, 2ος αιώνας μ.Χ.). Και τούτο, γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι ο ουρανός. Οι γήινες πατρίδες μας είναι προσωρινές. Τις αγαπάμε, αλλά, αν είμαστε πρόθυμοι να διαπράξουμε εγκλήματα γι’ αυτές (π.χ. να βασανίσουμε αιχμαλώτους ή να αφανίσουμε γυναικόπαιδα), γίνονται εμπόδια για τη μόνιμη και αληθινή πατρίδα μας, τον παράδεισο. Γι’ αυτό εθνικισμός και χριστιανισμός ΔΕ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ. Το χριστιανικό ρωμαϊκό κράτος (Ρωμανία/«Βυζάντιο») δεν ήταν εθνικιστικό: όλοι οι λαοί που κατοικούσαν στα εδάφη του είχαν ίσα δικαιώματα και όλων των λαών οι άγιοι τιμούνταν εξίσου από όλους τους χριστιανούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι μεγάλοι Σύριοι Πατέρες άγιος Εφραίμ ο Σύρος (ο μέγας ποιητής), άγιος Ισαάκ ο Σύρος (ο «φιλόσοφος της αγάπης») κ.π.ά., που τα γραπτά τους μεταφράστηκαν από τα συριακά στα ελληνικά και έγιναν ανάρπαστα από τους Βυζαντινούς (και οι ίδιοι οι Σύριοι βεβαίως ήταν «Βυζαντινοί»).
Καθώς οι Ρωμιοί μετέφεραν το χριστιανισμό σε άλλα έθνη, δεν τα υπέτασσαν, αλλά αντίθετα τα έκαναν συμμάχους και, μεταφράζοντάς τους την Αγία Γραφή (δημιουργώντας τους και αλφάβητο, αν δεν είχαν), εγκαινίαζαν ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στους πολιτισμούς των ξένων εθνών. Άλλωστε η Εκκλησία των ρωμαϊκών («βυζαντινών») χρόνων (δηλαδή η πανανθρώπινη Εκκλησία, που είναι η ίδια η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία) περιελάμβανε αγίους από όλα τα ευρωπαϊκά έθνη, μέχρι και τη Βρετανία και την Ιρλανδία[1]!
Οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας επίσης δεν ήταν εθνικιστές, αδιαφορούσαν για το αν ένας ραγιάς ήταν Αλβανός ή Βούλγαρος ή Μολδαβός, ή αλβανόφωνος, βουλγαρόφωνος, σλαβόφωνος, ακόμη και ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΣ – στην Καππαδοκία ζούσαν οι Καραμανλήδες, τουρκόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι, που έχουν κι αυτοί μεγάλους ασκητές και αγίους! Ο μέγας και θαυματουργός άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (κοιμήθηκε στην Κέρκυρα μόλις που είχε έρθει πρόσφυγας, οδηγώντας το λαό του, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή) κήρυττε και στα ελληνικά και στα τούρκικα, γιατί είχε και χριστιανούς που δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά!
Αυτοί όλοι ονομάζονταν Ρωμιοί (=απόγονοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), και, αν γινόταν χριστιανός ένας μουσουλμάνος, λεγόταν ότι «ρώμιεψε» (έγινε Ρωμιός) και φυσικά καταδιωκόταν από το οθωμανικό κράτος για εσχάτη προδοσία (έχουμε αρκετούς αγίους που μαρτύρησαν επειδή ήρθαν στην ορθοδοξία από το Ισλάμ)! Εξάλλου, μεταξύ των αγίων νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας περιλαμβάνονται αλλοεθνείς, όπως η αγία μεγαλομάρτυρας Χρυσή (Βουλγάρα), ο άγιος Νικόδημος του Ελβασάν (Αλβανός) κ.ά. Πώς λοιπόν ένα έθνος που ανέδειξε ορθόδοξους αγίους, τους οποίους (αν είμαι ορθόδοξος χριστιανός) τιμώ, μπορώ να το θεωρώ «κατώτερο» ή απολίτιστο έθνος;
Πολλοί άνθρωποι από αυτά τα έθνη γίνονται εγκληματίες, αλλά το ίδιο και πολλοί Έλληνες. Πολλοί Έλληνες γίνονται άγιοι, αλλά το ίδιο και πολλοί Ρώσοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Σέρβοι κ.τ.λ. Εξάλλου πολλοί μεγάλοι άγιοί μας είναι ΕΒΡΑΙΟΙ: ο Ίδιος ο Χριστός, ο διδάσκαλος και σωτήρας όλων των λαών της Γης, ως άνθρωπος ήταν Εβραίος (γι’ αυτό κάποιοι «υπερεθνικιστές» επιστρέφουν στην ειδωλολατρία, επειδή …δεν καταδέχονται να λατρέψουν έναν… «Εβραίο Θεό», ενώ άλλοι γράφουν φανταστικές ιστορίες ότι δήθεν ήταν «ελληνικής ρίζας»!). Εβραία ήταν και η Παναγία (που είναι προστάτισσα όλων των χριστιανών, όχι μόνο των Ελλήνων – άλλωστε τη γιορτή της Αγίας Σκέπης, 28 Οκτωβρίου για μας, την καθιέρωσαν πρώτοι οι Ρώσοι, αλλά τη γιορτάζουν 1 Οκτωβρίου). Εβραίοι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, οι 12 απόστολοι, ο προφήτης Ηλίας και όλοι οι προφήτες, η αγία Φωτεινή και αμέτρητοι άλλοι μεγάλοι ορθόδοξοι άγιοι. Αιγύπτιοι ο άγιος Αντώνιος, η αγία Αικατερίνη κ.π.ά. Και λοιπόν; Οι χριστιανοί είναι «πολίτες του ουρανού», δεν είναι μόνον Εβραίοι ή μόνον Έλληνες ή μόνον Ευρωπαίοι ή μόνον Ασιάτες κ.τ.λ.
Ή μάλλον είναι ΚΑΙ Εβραίοι ΚΑΙ Έλληνες ΚΑΙ Ευρωπαίοι ΚΑΙ Ασιάτες κ.τ.λ., και όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται (είτε είναι μαύρος είτε τσιγγάνος είτε δούλος είτε ξένος είτε γυναίκα και παιδί είτε ανάπηρος είτε χήρα ή ορφανό) γίνονται αυτομάτως ΚΑΙ μαύροι και τσιγγάνοι και δούλοι και ξένοι και γυναίκες και παιδιά και ανάπηροι και χήρες και ορφανοί κ.τ.λ., όπως ο Ινδιάνος Βλαδίμηρος είπε στον Έλληνα που του συστήθηκε: «Κι εγώ είμαι Έλληνας. Είμαι Ινδιάνος. Αισθάνομαι όμως και Ρώσος και Σέρβος και Ρουμάνος, γιατί είμαι ορθόδοξος».
Όπως οι Έλληνες εμπνεύστηκαν από το απελευθερωτικό μήνυμα του χριστιανισμού για να επιτελέσουν τους εθνικούς αγώνες τους, το ίδιο έκαναν και όλοι οι χριστιανικοί λαοί. Οι Ρώσοι π.χ. νίκησαν τους Τάταρους το 1830 στην ιστορική μάχη του Κουλίκοβο Πολ εμψυχωμένοι από την εικόνα της Παναγίας του Καζάν [ας σημειωθεί όμως ότι έχουμε και Τάταρους αγίους, όπως τον άγιο Πέτρο Ορντίνσκυ, πρίγκηπα της Χρυσής Ορδής (1290), και τον άγιο Σεραπίωνα της Λίμνης Κόζα (1611)]. Οι Τούρκοι το 1594 έκαψαν το άφθαρτο σώμα του αγίου Σάββα της Σερβίας, γιατί η παρουσία του ενέπνεε στους υπόδουλους Σέρβους ιδέες απελευθέρωσης κ.τ.λ.
«Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήινος και ματαία, είναι από του αγίου Άρτης [=επισκοπή Άρτης] και από την επαρχίαν Απόκουρο» έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, εννοώντας ότι η αληθινή πατρίδα του είναι ο ουρανός.
Ωραία λόγια και πολύ ρομαντικά… Ευτυχώς υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που τα έκαναν πράξη, κάνοντας πατρίδα τους μια ξένη γη, χωρίς να προδώσουν τη δική τους πατρίδα. Στην εποχή μας τέτοιοι είναι οι φτωχοί ιεραπόστολοι, που χωρίς να έχουν τίποτε να κερδίσουν, και χωρίς να μεταφέρουν καμιά «εθνική σημαία» ή «εξωτερική πολιτική», χωρίς να πρεσβεύουν κανένα «πολιτισμικό ιμπεριαλισμό» γίνονται ΞΕΝΟΙ, όπως οι απόστολοι, για να κάνουν ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ τους πρώην «ξένους» αδελφούς μας από όλα τα έθνη. Δείτε ένα μικρό δείγμα, από τα πολλά, στο: http://asian-aroma.com/
Υπογραμμίζω (απευθυνόμενος προς τους αδελφούς μας Έλληνες εθνικιστές) ότι ο εθνικισμός για το δικό μας έθνος και πολιτισμό είναι ένα ξενόφερτο ιδεολογικό προϊόν. Βασίζεται στη δυτικοευρωπαϊκή ιδέα του 19ου αιώνα για την «αυτοδιάθεση των λαών», που ζητούσε την κατάργηση των αυτοκρατοριών και τη σύσταση ιδιαίτερου κράτους για κάθε εθνότητα. Η ιδέα αυτή ήταν εξαιρετικά προοδευτική, όταν αναφερόταν στις πολυάριθμες αποικίες των ευρωπαϊκών κρατών, που εκτείνονταν σε όλες τις ηπείρους (πλην της Ανταρκτικής), όμως ήταν εξαιρετικά επιζήμια, όταν αναφερόταν στην αντικατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με «εθνικά κράτη», αντί για ένα πανορθόδοξο κράτος διάδοχο της Ρωμανίας. Στην παγίδα αυτή, που δίχασε τους λαούς των Βαλκανίων, έπεσαν τόσο οι Έλληνες (και μας προέκυψε ένα εδαφικά και πολιτισμικά ακρωτηριασμένο κρατίδιο υπό βαυαρική και στη συνέχεια γερμανική διακυβέρνηση) όσο και οι Βούλγαροι, εξαιτίας των οποίων συγκλήθηκε η Σύνοδος του 1872, με την οποία τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, η Εκκλησία της Κύπρου και άλλες τοπικές Εκκλησίες καταδικάζουν ως αίρεση τον «φυλετισμό», δηλαδή «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία». Ώστε οι «φυλετικές διακρίσεις» και οι «εθνικές έριδες» (μάχες) είναι καταδικασμένες με επίσημη απόφαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας (το τονίζω, προς εκείνους που νομίζουν ότι η Εκκλησία δεν έχει πάρει θέση στο ζήτημα του ρατσισμού και στα συναφή ζητήματα).
[Είναι αξιοσημείωτο ότι μεγάλη μερίδα «εθνικιστών» απορρίπτει το χριστιανισμό θεωρώντας τον ξενόφερτο προϊόν, παραβλέποντας την κεντρική θέση του στο λαϊκό και λόγιο πολιτισμό μας εδώ και τουλάχιστον 15 αιώνες – συγχρόνως, πολλοί διεθνιστές τον απορρίπτουν, θεωρώντας τον «εθνικιστικό» και αγνοώντας τον πανανθρώπινο χαρακτήρα του. Η απόρριψή του για λόγους αντίθετους μεταξύ τους, από δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις, θα όφειλε, αν μη τι άλλο, να προβληματίσει τους αδελφούς μας και των δύο ομάδων, που και οι δύο βλέπουν το θέμα μονόπλευρα και (ας μου επιτραπεί να το επισημάνω) με αρκετή δόση ιδεολογικής προκατάληψης].
Βρισκόμαστε σε μια καινούργια εποχή μεγάλου ανακατέματος των λαών και των πολιτισμών. Αντί να γκρινιάζουμε ενάντια στους αδελφούς μας τους ξένους, ας φροντίσουμε να διατηρούμε τον πολιτισμό μας, την πίστη μας, τη γλώσσα μας, τη μόρφωσή μας και φυσικά την τιμιότητά μας, ώστε να μην έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.
Δ΄
Κάθε λαός που γνώρισε το χριστιανισμό έχει αναδείξει εκατοντάδες ή χιλιάδες αγίους, άντρες και γυναίκες, αλλά και παιδιά (παιδομάρτυρες). Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημοσιεύσουμε εδώ «πλήρη» κατάλογο των γνωστών ορθοδόξων αγίων όλων των λαών της Γης – ακόμη και Βρετανών, Γαλατών, Ισπανών, Γόθτων, Φράγκων κ.τ.λ., που αγίασαν πριν το Σχίσμα του 1054 και επομένως είναι άγιοι όλης της χριστιανοσύνης. Ένας εξαιρετικός «ξεναγός» στα αγιολόγια των διαφόρων λαών είναι το βιβλίο Πανάγιον Ορθοδόξων Αγίων του καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκι, έκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος» Μήλεσι 2006.
Εδώ θα αναφέρουμε απλά και πολύ πρόχειρα ελάχιστους μόνον αγίους από διάφορους λαούς, κυρίως από λαούς που άνθρωποί τους φιλοξενούνται στην πατρίδα μας ως μετανάστες.
Αλβανοί άγιοι: άγιος Νικόδημος του Ελβασάν, άγιος Χρήστος ο Κηπουρός, άγιος Νικήτας από τη Σπαθία (και οι τρεις μαρτύρησαν για τη χριστιανική πίστη τους επί Τουρκοκρατίας), άγιος Νήφων ο Αθωνίτης, ασκητής από το Λούκοβο των Αγίων Σαράντα (ασκήτεψε στο Άγιο Όρος γύρω στο 12ο αιώνα). Ας σημειωθούν όμως και οι αρχαίοι χριστιανοί άγιοι της περιοχής της Αλβανίας, που σήμερα είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η εθνική τους καταγωγή, όπως οι άγιοι: Ελευθέριος (ο γνωστός άγιος μεγαλομάρτυρας) και η μητέρα του Ανθία, Άστιος, Δάναξ, Δονάτος, Θερίνος, Ίσαυρος, Βασίλειος (όχι ο μέγας Βασίλειος), Ιννοκέντιος, Φήλιξ και Περεγρίνος.
Τούρκοι άγιοι (ορθόδοξοι χριστιανοί): άγιος Αχμέτ ο Κάλφας, άγιος Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών, άγιος Ιωάννης ο πρώην Δερβίσης (μάρτυρες επί Τουρκοκρατίας), οι 23 άγιοι Τούρκοι νεομάρτυρες των Θυατείρων, άγιος γέροντας Νικόλαος ο Τούρκος, της μονής Όπτινα[2].
Βούλγαροι άγιοι: άγιος Ιωάννης της Ρίλα, αγία μεγαλομάρτυρας Χρυσή, άγιος Μάξιμος ο εν Δορυστόλω, άγιος Βλαδίμηρος ο πρίγκηπας (μάρτυρας του 11ου αιώνα), άγιος νεομάρτυρας Ιωάννης ο Αθωνίτης κ.ά.
Ρουμάνοι άγιοι: άγιος Λεόντιος του Ρανταούτι, οσία Μαύρα η εν Ρουμανία, άγιος Ματθαίος ο νεομάρτυρας ο εν Βλαχία [υιός του αγίου μάρτυρος Κωνσταντίνου, βασιλιά της Βλαχίας (1714)], όσιος Παύλος ο πνευματικός, αγία Φιλοθέη η παιδομάρτυρας (άφθαρτη, μονή Κούρτεα), και νεότεροι άγιοι γέροντες: οι αδελφοί Βασίλειος, Γεράσιμος και Κλεόπας Ελίε (1912-1998), οι άγιοι γέροντες Ιωάννης του Χοτζεβά (1960, άφθαρτος στην έρημο της Παλαιστίνης), Ιωαννίκιος Μορόι, Παΐσιος Ολάρου (1990), Αρσένιος Μπόκας (1910-1989), Ενώχ ο Απλός (Άγιο Όρος, 1895-1979), ο βοσκός π. Γαλακτίων, ο ιεροδιάκονος Χριστόφορος ο Ησυχαστής (δάση της Σύχλας) κ.π.ά.
Σέρβοι άγιοι: άγιος Ιωάννης Μπράνκοβιτς, άγιος Στέφανος Μιλούτιν[3], οι άγιοι Σάββας και Συμεών, που εγκατέλειψαν το βασιλικό θρόνο και ίδρυσαν τη μονή Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος, αμέτρητοι άγιοι ασκητές, οι περίπου 1.500.000 μάρτυρες κάθε ηλικίας και φύλου που σφαγιάστηκαν τα έτη 1941-1945 από την κροατική Ουστάσα για την ορθόδοξη πίστη τους (όπως και αρκετοί ορθόδοξοι άγιοι Πολωνοί, που μαρτύρησαν από τους δικούς τους φανατικούς τυράννους[4]), ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Σερβία 1880-ΗΠΑ 1956), ο άγιος γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979), κορυφαίος θεολόγος και φιλόσοφος.
Ρώσοι άγιοι: Αμέτρητοι άγιοι ασκητές, επίσκοποι, πρίγκηπες και απλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου απ’ όλους τους αιώνες. Απαριθμούμε πολύ πρόχειρα: άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ («βρες την ειρήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν μαζί σου»), οι άγιοι Αγαπητός ο Ιαματικός, Ιωάννης ο Πολύαθλος, Ιώβ του Ποτσάεφ, Κύριλλος της Άσπρης Λίμνης, Αλέξανδρος του Σβιρ, Μητροφάνης και Αντώνιος του Βορόνεζ, Τύχων του Ζαντόνσκ (άφθαρτος), Ιννοκέντιος της Σιβηρίας (άφθαρτος), Νείλος του Σόρα, Ιωάννης της Κρονστάνδης, οι άγιοι Γέροντες της Όπτινα, Σεραφείμ της Βίριτσα, οι αγίες Αθανασία Λονγκάτσεβα, Δωροθέα του Κασίν, Αναστασία του Πιδάν, Παρασκευή της Πινήγκα, οι διά Χριστόν σαλοί (που παρίσταναν τους τρελούς) Βασίλειος της Μόσχας, Νικόλαος του Πσκωφ (πρόσφερε ωμό κρέας στον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό, για να στηλιτεύσει την αιμοσταγή βασιλεία του), Ιάκωβος του Μποροβίτσι, Ξένη Γρηγορίεβνα, Πελαγία Ιβάνοβνα κ.π.ά.
Κινέζοι άγιοι: οι 222 άγιοι νεομάρτυρες του Πεκίνου (11 Ιουνίου 1900), ο άγιος νεομάρτυρας Στέφανος Wu (Wu Zhi-quan), ορθόδοξος ιερέας, που, στις 17 Μαΐου 1970 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους Ερυθροφρουρούς (του αθεϊστικού καθεστώτος) σε μια ορθόδοξη εκκλησία στο Χαρμπίν [μη αναγνωρισμένος ακόμη «επίσημα», η περίπτωσή του αναφέρεται στο βιβλίο του Αμερικανού ορθόδοξου π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν «Χριστός, το αιώνιο Ταό»].
Σημειωθήτω (για την κίτρινη φυλή) και ο άγιος Πέτρος ο Μογγόλος, πρίγκηπας της Χρυσής Ορδής (Ορντίνσκι).
Ινδοί άγιοι: άγιοι Ιωάσαφ και Αβενήρ οι βασιλείς, άγιος Βαρλαάμ ο ασκητής, οι 17 Ινδοί άγιοι που μαρτύρησαν στην καταδίωξη του αγίου Ιωάσαφ κ.ά.
Σύριοι άγιοι: οι άγιοι Πατέρες Αφραάτης, Εφραίμ και Ισαάκ οι Σύροι, οι άγιοι Μάρων ο Ερημίτης, Μαυρίκιος ο εν Απαμεία, Μασυμά ο Σύρος, Ιωάννης ο μοναχός ο εν Συρία κ.π.ά.
Αιθίοπες άγιοι: άγιοι πρίγκηπες αδελφοί Αρσεχάς και Ασδρεχάς, άγιος Φουλβιανός ο πρίγκηπας (Ματθαίος μετά το βάπτισμα, 1ος αι.), άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας (μεγάλος δάσκαλος της ορθόδοξης ασκητικότητας), ένα ζεύγος αγίων Αναργύρων (γιατρών)[5] κ.π.ά. Ας σημειωθούν και οι τρεις μεγάλοι μαύροι άγιοι ασκητές, που αναφέρονται στο βίο του αγίου Νήφωνος, αλλά και η αγία και διορατική γερόντισσα Κωνσταντία η Αράπισσα, Αφρικανή πρώην σκλάβα, που μόνασε το 19ο αι. στη μονή αγίου Δημητρίου Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας (τα ιερά λείψανα της οποίας εκλάπησαν στις 2 Φεβρουαρίου 2009).
Ας σημειώσουμε και:
Εσκιμώοι άγιοι (της φυλής των Αλεούτων της Αλάσκας): ο άγιος Πέτρος ο νεομάρτυρας (1815), άγιος Ιάκωβος ο Αλεούτος (1802-1865).
Λοιποί άγιοι σε αμερικάνικο έδαφος: Αλάσκα: άγιοι Ιουβεννάλιος ο νεομάρτυρας, Γερμανός, Ιωσήφ και Ιννοκέντιος. Σαν Φρανσίσκο: άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ο θαυματουργός (άφθαρτος). Αξιοσημείωτες και οι περιπτώσεις του ορθόδοξου Ινδιάνου φύλαρχου Βλαδίμηρου Natawe και του Αμερικανού ορθόδοξου μοναχού π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτή της Αδελφότητας του αγίου Γερμανού της Αλάσκας (St. Herman of Alaska Brotherhood) και συγγραφέα παγκόσμιων μπεστ σέλλερς, όπως τα «Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας», «Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», αλλά και κλασικών μελετών όπως οι «Μηδενισμός», «Ο κινέζικος νους» κ.ά.
Συχωρέστε με για την ακατάσχετη φλυαρία. Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο μακροσκελής. Η ειρηνική συνύπαρξή μας με τους ανθρώπους όλων των φυλών που φιλοξενούνται στη χώρα μας ως ξένοι μετανάστες δεν περνάει μόνο από την τσέπη μας ή τον κρυφό και υποσυνείδητο εγωισμό μας, αλλά κι από το δρόμο των κοινών μας αγίων.
Σας ευχαριστώ.
