Εγώ που πλήρωνα 35 χρόνια για να έχω στην ηλικία που είμαι -συνταξιούχος- περίθαλψη, έχω δίκιο να θέλω να έχω περίθαλψη την ώρα που πρέπει.
Όμως με την απεργία που έκαναν θα δω τον γιατρό τον επόμενο μήνα. Πριν ένα μήνα έκλεισα το ραντεβού -αφού ταλαιπωρήθηκα για 1 ώρα στο τηλέφωνο- και τώρα πάω για τον δεύτερο μήνα. Στο μεταξύ πονάω και υποφέρω. Και οργίζομαι. Ο Υπουργός είναι βέβαιο ότι αν πονέσει θα τον κοιτάξουν αμέσως -αυτοί που απεργούν ή και οι άλλοι (καλύτεροι υποτίθεται).
Θα πρέπει να πάω στο ιδιωτικό ιατρείο του γιατρού του ΙΚΑ (που είναι πράγματι καλός γιατρός) και να πληρώσω. Δυσκολεύομαι αυτό τον καιρό όμως.
Αυτή είναι η κατάσταση...εγώ να κάνω απεργία και ποιόν να βλάψω και ποιόν να ζορίσω; Με χρησιμοποιούν απροκάλυπτα και οι δυο, και το κράτος και οι συντεχνίες (όχι μόνο των γιατρών αλλά και όλων των διαφόρων άλλων αλητοσυνδικαλήσταρχων).
Αν ήμουν 20 ετών ίσως έπαιρνα (;) ένα μπιτόνι βενζίνη να κάψω κάποιον που να κάνει μπούγιο (γιατρό, διευθυντή ΙΚΑ, γραμματέα υπουργείου, δουλευτή, δημοσιογράφο,δεν ξέρω κάποιον θα έβρισκα). Τώρα όμως νοσταλγώ μια δικτατορία όπου όλοι θα φοβούνται και θα κάνουν -έστω- στοιχειωδώς τη δουλειά τους. Είμαι υπό βάρβαρη και ελεεινή κατοχή και έχω πολλούς δυνάστες τυράννους. Είμαι σε απόγνωση επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτε, απολύτως τίποτε. Νοιώθω ένα φοβερό μίσος για όλους όσους με ταλαιπωρούν σ αυτόν τον τρομερό τόπο όπου η κτηνωδία έχει γίνει εθνικό χαρακτηριστικό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
